Invasion of the Body Snatchers

Onlangs is Donald Sutherland overleden en dat was natuurlijk reden voor ons om Invasion of the Body Snatchers (1978) van Philip Kaufman te zien. Naast Donald Sutherland (The Eagle Has Landed, Dr. Terror's House of Horrors) zagen we ook Brooke Adams, een piepjonge Jeff Goldblum (Thor: Ragnarok, Jurassic Park), Veronica Cartwright (Alien, The Birds) en Leonard Nimoy (Star Trek). 

Deze film is al behoorlijk oud en gebaseerd op een nog ouder boek, The Body Snatchers van Jack Finney uit 1955. Het het boek is inspiratie geweest voor meerdere films (Invasion of the Body Snatchers - 1956, deze versie uit 1978, Body Snatchers - 1993, The Faculty - 1998, The Invasion - 2007 en Assimilate - 2019. De thema's die Jack Finney aanboorde met zijn verhaal hebben duidelijk meerdere generaties aangesproken. 

Spoilers  

De film begint vrij dromerig met een buitenaardse levensvorm die een lange ruimtereis maken en uiteindelijk landen op aarde. Daar veranderen de sporen in planten, die de aandacht trekken van mensen, die deze dingen dan mee naar huis nemen. Een van die mensen is Elizabeth Driscoll (Adams), voor de Health Department van San Francisco werkt (een soort GGD). Zij, en haar collega Matthew Benell (Sutherland) zijn gefascineerd door deze bloemen. Ondertussen maakt Elizabeth zich wel zorgen om haar partner Geoffrey (Hindle), die zich sinds kort vreemd gedraagt, kil en afstandelijk.

Elizabeth is ervan overtuigd dat Geoffrey niet langer Geoffrey is. Matthew adviseert haar om daarover te praten met psychiater David Kibner (Nimoy). Wanneer Elizabeth op een feestje Kibner probeert te benaderen, is hij juist een andere vrouw aan het overtuigen dat ze gewoon met haar man naar huis moet gaan, ook al doet hij een beetje raar. De doodsbange vrouw kan niet tegen Kibner ingaan, maar maakt wel een afspraak met Elizabeth. 

Ondertussen praat Matthew bij met een andere vriend, Jack Bellicec (Goldblum). Zijn vrouw Nancy (Cartwright) runt een spa/ sauna met modderbaden. Daar vinden zij in een van de kleedruimtes een wezen dat lijkt op Jack, maar vrij ongevormd. Matthew realiseert zich dat Elizabeth het hier ook over had. Hij gaat snel naar haar huis, om haar te redden. Zij slaapt en is moeilijk wakker te krijgen, terwijl een ander ongevormd Elizabeth - wezen naast haar slaapkamer groeit. 

Langzaam komen Matthew, Elizabeth, Jack en Nancy tot de conclusie dat de vreemde bloemen ervoor zorgen dat er een soort plantaardige, buitenaardse kopieën van mensen gemaakt worden. Dit moet gestopt worden. Het lukt Matthew niet om de autoriteiten in te schakelen. Hoeveel mensen zijn er eigenlijk al vervangen door deze planten? Zullen de helden in staat zijn om deze invasie te stoppen?

Conclusie   

Whew, geen wonder dat deze film een klassieker is geworden (net als het boek). De belangrijkste acteurs zijn allemaal (jonge) acteerkanonnen en dat is te zien natuurlijk. De film wordt gedragen door de angsten en zorgen van Sutherland, Adams, Goldblum en Cartwright. Verder is het verhaal ook angstaanjagend en aangrijpend. De mensen om je heen veranderen, maar je kan de vinger er niet opleggen. Ben je zelf langzaam gek aan het worden? Is de samenleving volledig verhardt en voel je vervreemding? Is het vermoeden van buitenaardse wezens echt waar?

Maar het verhaal gaat dieper. Waar het boek uit de jaren vijftig nog ging over de angsten rondom een buitenlandse (communistische) invasie, ligt de nadruk nu meer op totale ineenstorting van de samenleving van binnenuit en de vervreemding die daar bij komt. Het gezin en de samenleving vallen uiteen, huwelijken worden niet meer persé gesloten en het geloof heeft ook aan invloed ingeboet. En ook de impuls van de hippies is volledig verwaterd. Twee van de hoofdpersonen werken voor de overheid, twee (voormalige) hippies baten een viezige sauna uit. De meest succesvolle persoon is psychiater Kibner, die alleen platitudes kan spuien en in een heel vroeg stadium al is overgenomen door de buitenaardse wezens. 

Wat blijft er dan nog over voor een samenleving? Consumeren? Hersenloos je dagelijkse dingen blijven doen, zonder enige diepgang?

Verder wordt er veel gebruik gemaakt van spiegels en spiegelende oppervlakken waardoor we de acteurs en gebeurtenissen zien. Zien we de dingen wel echt of zien we slechts een reflectie (of een buitenaardse wezen)? Zo wordt meteen in het begin van de film al gespeeld met wat echt is en wat slechts namaak is. 

Al met al een briljante film, kijk hem als je de kans krijgt. 

Dragonlance

Enige tijd geleden kwam ik erachter dat mijn echtgenoot nog nooit de Dragonlance - verhalen had gelezen! Een gapend gat in zijn culturele opvoeding natuurlijk. We spelen al meer dan 30 jaar (A)DnD in verschillende versies, we hebben ooit verschillende boeken uit de Drizzt - Serie gelezen en ik heb de Dragonlance verhalen wel eens gelezen, maar hij kennelijk niet. Na een huwelijk van bijna 20 jaar denk je iemand te kennen en dan dit!

De boeken zijn voortgekomen uit de ADnD rollenspellen die schrijvers Margaret Weis en Tracy Hickman speelden terwijl ze voor TSR werkten. En dat heeft geleid tot boeken, game - modules en uiteindelijk een heel universum aan media. Maar het begon met deze drie boeken. 

Ik kan me herinneren dat ik deze boeken leende van een vriendin van de middelbare school. Daar heb ik in 1989 eindexamen gedaan, dus ik denk dat ik deze boeken dan in 1987 of 1988 gelezen heb. Ook alweer een eeuwigheid geleden. Dus nadat Sander de boeken uitlas, heb ik ze ook nog eens gelezen. En er was toch wel veel weggezakt. 

Spoilers

Voor een stel boeken uit 1985 (bijna 40 jaar geleden, slik) zou het niet nodig moeten zijn, maar ja, wat weet ik nou. 

Dragons of Autumn Twilight

De wereld van Krynn is niet in orde. Zo een 300 jaar geleden was er een enorme ramp, met eem meteoriet die insloeg en bijna alle beschavingen heeft weggevaagd. De Goden hebben de wereld verlaten en de intelligente wezens bleven alleen achter om de wereld weer op te bouwen. Dat is inmiddels aardig gelukt, maar de Goden zijn niet teruggekeerd en intussen zijn er allerlei oplichters in het gat van de verdwenen priester gesprongen lichten zij de mensen op.

Tanis, Goldmoon en Sturm

We volgen een groep avonturiers, die na hun omzwervingen terugkeren naar het dorp Solace, Tanis (Half - Elf Ranger), de tweelingbroers Caramon (Human Fighter) en Raistlin (Human Mage), Sturm (Human Paladin van Solamnia), Flint (Dwarven Fighter) en Tas (Kender Thief). Zij zijn teleurgesteld in hun missie. Zij hebben Krynn van onder tot boven doorzocht, op zoek naar een teken van de Goden. Maar ze vonden alleen maar onrust en geruchten van oorlog. Bovendien is het laatste lid van hun gezelschap, Kitiara (zus van Caramon en Raistlin en voormalige minnares van Tanis), niet op komen dagen. 

De eerste avond in Solace blijkt dat de problemen ernstiger zijn dan de reisgenoten dachten. Solace is overgenomen door een pseudo - religieuze orde en Draconians en onderdrukken de lokale bevolking. Wanneer de Barbaren (een klasse, geen oordeel verder) Goldmoon en Riverwind lastig gevallen worden, doen de helden heldhaftig en redden hen. 

En dat is de start van een missie. Goldmoon heeft een staf van de verdwenen Godin Mishakal en kan hiermee mensen daadwerkelijk genezen. De groep reist Krynn over, op zoek naar nog meer tekenen van de Goden. Zij pikken nog wat meer reisgenoten op, realiseren zich dat er een leger is met slechte draken die op het punt staan heel Krynn te overspoelen en krijgen hulp van nobele medestanders. Uiteindelijk valt de terugkeer van de Goden niet meer te ontkennen. Maar er zijn niet alleen goede Goden, maar ook kwade. En ook zij laten hun invloed gelden. 

Dragons of Winter Night

In het tweede deel van de trilogie wordt de spanning opgevoerd en ziet het er beroerd uit voor de helden van het verhaal. Inmiddels hebben ze ook Laurana opgepikt, een jonge elfenprinses, met een enorme crush op Tanis. 

De helden leren van het bestaan van zogenaamde Dragon Orbs, waarmee de enorme draken te beheersen en commanderen zijn. Hiermee zou het Drakenleger verslagen kunnen worden. Maar dan raakt de groep gesplitst en iedereen probeert op eigen kracht te werken aan de missie. 

Tas, Laurana en Kitiara

Tanis, Goldmoon, Riverwind, Caramon, Raistlin en Tika (een vluchteling uit Solace en love interest van Caramon) vluchten naar Silvanesti, verslaan daar een draak en bemachtigen een Dragon Orb. De groep vlucht naar kuststad Flotsam. Daar bevindt zich het leger van de blauwe draken met als generaal de ex - geliefde Kitiara van Tanis! Zij en Tanis hernieuwen hun relatie. Tanis doet dat om zijn vrienden niet te verraden (Dat zou ik ook zeggen). 

Ondertussen vluchten Sturm, Flint, Tas, Laurana en haar broer Gilthanas en Ellistan met andere ridders van Solamnia naar het zuiden. In het poolgebied weten zij een witte draak te verslaan en ook een Dragon Orb te bemachtigen. De groep vlucht verder en komt terecht in een broeiende oorlog tussen de gevluchte elfen van Qualinesti en de gevluchte elfen van Silvanisti. Zowel de Silvanesti als de Qualinesti willen beiden de Dragon Orb afnemen van Laurana.  

Sturm neemt de Dragon Orb mee naar Sancrist. Laurana, Flint, Tas, Gilthanas en Ellistan vluchten en leren tijdens hun vlucht over eerdere drakenoorlogen en herontdekken de Dragonlance, een wapen waarmee de draken bestreden kunnen worden!

Sturm sluit zich in in een groot fort weer aan bij Laurana en de rest. Het leger van de blauwe draken zal snel aanvallen. Laurana gebruikt de Dragon Orb om de draken en de Draconians in de val te lokken. Ze boeken een onmogelijke overwinning op het leger van de blauwe draken, maar de prijs is hoog. Sturm sterft en generaal Kitiara laat aan Laurana weten dat Tanis liever met haar, vrouw van de wereld, in bed ligt. 

Dragons of Spring Dawning

De groep van Tanis, Goldmoon, Riverwind, Caramon, Raistlin en Tika vluchten per boot weg uit Flotsam, nagezeten door Kitiara en haar blauwe draak. Om te ontsnappen varen zij een eeuwige draaikolk in. Raistlin vlucht met behulp van de Dragon Orb naar de Grote Bibliotheek van Palanthas en wordt daar een Zwarte Magiër. 

Caramon, Tika en Raistlin

Ondertussen Laurana de Gouden Generaal van de overlevende Ridders van Solamnia in Palanthas geworden. Daar ontmoet zij haar broer Gilthanas, die de goede draken heeft meegenomen. Nu kan Laurana een Drakencavalerie uitrusten van goede draken, ridders van Solamnia en Drakenlansen. Het tij van de oorlog keert! Laurana en haar leger bevrijden de stad Kalaman. Daar treft zij Kitiara, die liegt dat Tanis stervende is, hij wil Laurana een laatste maal zien. Laurana gelooft dat en wordt (voorspelbaar genoeg) gevangen genomen en ontvoerd. 

Ondertussen belanden Tanis en de zijnen ook in Kalaman en horen van de ontvoering van Laurana. Tanis start een reddingsmissie. Tanis weet zich naar de zijde van Kitiara te kletsen, terwijl de rest in de gevangenis belandt. Caramon, Tika en Tas weten te ontsnappen, terwijl Tanis gebruikt maakt van zijn positie om een zware slag toe te brengen aan het leiderschap van de Drakenlegers.

In de daaropvolgende chaos vallen de drakenlegers volledig uit elkaar en de nog levende helden weten elkaar uiteindelijk te treffen. 

Conclusie

Het was superleuk om dit boek weer eens te herlezen. Veel was in de afgelopen 30 jaar toch blijven hangen. Aan de andere dit boek is wel een kind van zijn tijd, de jaren '80 waren zeer aanwezig in dit boek. 

Een sterk punt van het boek vond ik de opbouw van de wereld van Krynn en de verdeling van de wereld in "goed", "neutraal" en "kwaad". De natuurlijke orde is een situatie van beweging en veranderingen. Een volledig kwade wereld is verkeerd en niet levensvatbaar, maar aan teveel goedheid gaat de wereld ook ten onder. En de les van balans en evenwicht is een belangrijke les die alle helden op hun eigen manier moeten leren. 

Zo worstelt Tanis steeds met zijn afkomst als half mens/ half elf en de brute manier van zijn conceptie. Zijn strijd wordt ook gesymboliseerd door de twee vrouwen in zijn leven, de onschuldige, blonde Laurana en de seksueel ervaren, donkerharige Kitiara. De tweeling Caramon en Raistlin zijn elkaars volstrekte tegenpolen, de een is goed, sterk en niet al te slim. De ander is slecht, zwak en hoog intelligent. En ze hebben en volstrekt symbiotische relatie, waarin geen ruimte is voor eigen ambities of eigen levens. Als Raistlin op de meest beroerde manier afstand schept van zijn broer, is er voor beiden eindelijk ruimte om hun eigen wensen na te streven. Zelfs Tika moet een balans zien te vinden in haar leven, ze kan niet alleen maar leeghoofdige barmeid zijn, ze moet ook leren vechten voor de dingen die zij belangrijk vindt. 

Verder zijn de belangrijkste hoofdpersonen ook goed uitgewerkte karakters. De meesten hebben ambities, wensen en zorgen. Daar hebben ze het ook regelmatig over met elkaar en in de loop van het boek realiseren ze hun ambities en wensen en bieden hun zorgen het hoofd (of juist niet). Al met al behoorlijk wat ontwikkeling voor een flink aantal personages. 

Maar het boek heeft ook zwakke punten, veel zwakke punten. Zo is dit een product van de jaren '80 en dat is te zien. Alle vrouwen zijn bloedmooi, op hun eigen manier. Bovendien hebben alle goede vrouwen een primair zorgende rol. Goldmoon is een priesteres van een Godin van genezing. Tika heeft met haar carrière als barmeid ook een dienstbare en zorgende rol. Later wordt ze wel een vechter, maar een hele slechte, die het vooral moet hebben van mensen strategisch op het achterhoofd slaan met een zwaar voorwerp. Laurana schopt het tot generaal, maar dat is meer een politieke en public relations taak dan dat zij daadwerkelijke vijanden over de kling jaagt. 

De enige vrouw die openlijk ambities heeft, die niets te maken hebben met verzorgen of genezen, is moreel en zedelijk corrupt en een tegenstander van de helden.    

Verder is het plot bij vlagen ook behoorlijk slecht. In het eerste boek hebben de helden wel heel weinig keuzevrijheid. Het plot krijgt een kick - start doordat mooie (en dus aardige) mensen worden lastig gevallen. Daarna stuiteren de helden van de ene plot - ontwikkeling door naar de andere, zonder dat zie die zelf op een betekenisvolle manier beïnvloeden. Verder ergeren de karakters zich ook wel enorm aan elkaar, zozeer zelfs dat ik me afvraag waarom ze samen blijven en intensief met elkaar optrekken. Ze zouden misschien beter kennissen kunnen zijn. En Raistlin krijgt wel heel erg veel haat over zich heen, omdat hij de rode mantel van een neutrale magiër draagt. Misschien is het wel alle wantrouwen van zijn vrienden die hem naar het duistere pad drijven. 

In het tweede boek nemen de helden bij vlagen wel hele domme beslissingen. Tanis laat zich veel te veel leiden door wat anderen van hem denken en verwachten, Sturm houdt star vast aan zijn leefregels, Caramon heeft nauwelijks een persoonlijkheid of wensen voorbij Raistlin. De enige twee die een echt plan voor hun eigen leven lijken te hebben, zijn Goldmoon en Riverwind, maar die zijn halverwege het tweede boek nauwelijks nog relevant.

En in het laatste boek kon ik niet geloven dat Laurana viel voor de opzichtige leugen van Kitiara. Het had allemaal heel anders kunnen lopen, wanneer ze gewoon had geweigerd Tanis te bezoeken. 

Zeker de moeite waard als je een klassieker uit ADnD literatuur wil lezen, laat anders maar zitten. 

  

A Man for All Seasons

Onlangs zond de BBC de film A Man for All Seasons (1966) uit. Deze film van Fred Zinneman is gebaseerd op een toneelstuk van dezelfde naam. In de belangrijkste rollen zien we Paul Scofield, Robert Shaw en Leo McKern. In wat kleinere rollen zien we nog Wendy Hiller (Murder on the Orient Express), Orson Welles (The Vikings), John Hurt (Alien, Tinker, Tailor, Soldier, Spy), Corin Redgrave (Excalibur) en (broer van) Vanessa Redgrave (Murder on the Orient Express, Camelot). 

A Man for All Seasons

De film is gebaseerd op de gebeurtenissen rond het eerste huwelijk van Koning Hendrik VIII en zijn stichting van de Angelicaanse Kerk. Dat was natuurlijk een ingrijpende gebeurtenis, die niet zonder slag of stoot ging, en waar al vaker films over zijn gemaakt. De personen in deze film hebben dan ook allemaal echt bestaan en de gebeurtenissen hebben (min of meer) echt plaatsgevonden. 

Spoilers

De film begint met een feest bij Thomas More (Scofield), een advocaat en belangrijk adviseur van Koning Hendrik VIII (Shaw). En de Koning heeft advies nodig. Het huwelijk tussen Hendrik VIII en Catherina van Aragon heeft geen levende zonen opgeleverd en Koning Hendrik VIII wil trouwen met Anne Boleyn (Vanessa Redgrave). De koning is bang dat als hij sterft het land weer uiteen zal vallen, net als ten tijde van de Burgeroorlogen.  
More kan niet genieten van het feest, want hij wordt weggeroepen door Kardinaal Thomas Wolsey (Welles), die hem dringend nodig heeft. Kardinaal Wolsey vraagt More om het verzoek van de Koning om annulering van het huwelijk tussen de Koning en Catherine van Aragon aan de Paus te ondertekenen. Maar More weigert. En More weigert ook om bezittingen van de kerk in Engeland in te nemen. . Als trouw Katholiek erkent hij de positie van de Paus en als integer man kan hij dan niet de Koning in dit plan steunen. Zelfs niet als dit kan leiden tot een nieuwe burgeroorlog. Thomas Cromwell (McKern) de secretaris van de Kardinaal hoort dit allemaal.

More keert terug naar huis en treft daar Richard Rich (Een piepjonge Hurt). Deze wil een goedbetaalde baan aan het hof. Maar More weigert dat voor hem te regelen, een baan als onderwijzer zal beter bij hem passen en geeft geen aanleiding tot corruptie. 

Dan sterft Kardinaal Wolsey in een geïsoleerd klooster, niet langer een belangrijk adviseur van de Koning. De Koning komt onverwacht langs bij More. Hij zet More persoonlijk onder druk om nog eens het Annuleringsverzoek te ondertekenen, maar More weigert weer. Een woedende Koning vertrekt onverrichter zake, maar Cromwell ziet dat hij via Rich More misschien toch nog onder druk kan zetten. 
De Koning zet de scheuring met de Katholieke Kerk en de Paus in werking en dwingt het Parlement en de Kardinalen om zicht uit te spreken tegen de Paus door de Akte van Suprematie te ondertekenen. Hiermee wordt de Koning het hoofd van de Angelicaanse Kerk en kan hij scheiden wanneer hij wil. More weigert zich uit te spreken, maar hij wil ook zijn Koning niet tegen spreken, dus hij zegt zijn baan op. Dat is niet genoeg voor de Koning, aangezien More bekend staat als een zeer integer man. Hij moet en zal de Koning publiekelijk steunen! 

Maar More volhardt in zijn standpunt. Hij steunt de Koning niet, maar valt hem ook niet publiekelijk af. Hij komt niet naar het huwelijk van de Koning en Boleyn. Zijn weigering om de Koning te steunen wordt nu gezien als mogelijk verraad en er start een onderzoek naar More, onder leiding van Cromwell. Maar More is een handige advocaat en hij weet net genoeg te zeggen om het onderzoek nergens toe te laten leiden. Uiteindelijk zet een gefrustreerde Cromwell Rich onder druk om een valse verklaring af te leggen over More, in ruil voor een goedbetaalde baan aan het hof. 

Het komt tot een zeer eenzijdige rechtszaak waarbij More veroordeeld wordt tot de dood. En even later eindigt de film dan ook als de bijl omlaag zwaait. 

Conclusie

Whew wat een film, geen worden dat deze allerlei prijzen in de wacht sleepte. 

Het is nog duidelijk te zien dat deze film gebaseerd is op een toneelstuk, met vrij lange en trage scenes, waarin alleen maar gepraat wordt. Maar Scofield, Shaw en McKern zijn allemaal enorme acteerkanonnen en weten met hun woorden en blikken de aandacht te grijpen. 

En het verhaal is ook spannend. Aan de ene kant de Koning, die uit alle macht probeert om het beste te doen voor zijn koninkrijk (en zichzelf?), door een zoon te verwekken. Aan de andere kant, een diep integere man, die gelooft dat hij alleen Gods plan kan volgen, ook als dat leidt tot nadeel voor hemzelf. 

En de film volgt ook hoe alles langzaamaan instort. Eerst heeft More nog argumenten, dan moet hij zijn baan opzeggen, dan volgt er een onderzoek, dan een gevangenschap en een show - proces en uiteindelijk de dood. En iedere keer probeert hij nog een ontsnappingsroute te vinden, tot dat uiteindelijk alleen de bijl nog rest. 

Zeker kijken als deze eens voorbij komt.  

Call of Cthulhu VI - Baeg Ma Aisus

De Romeinse groep is weer bij elkaar gekomen en ze krijgen nu wat meer zicht op de groepering achter de vreemde poppetjes en de angstige lokale bevolking. 

Draco Silvius Dorso - Patriciër

Gaius Valerius Lucanis - Wetenschapper in dienst van Draco Silvius Dorso 
Vibus Norbanus - Ziener in dienst van Draco Silvius Dorso (niet aanwezig)
Proclus Servilius Adventus - Ex-slaaf van, maar nu als bankier in dienst van Draco Silvius Dorso.
Marcus Livius Cicero - Senator en rivaal van Draco Silvius Dorso (afwezig)

Ante Diem VI Kalendas Mensis November, in het Eerste Jaar van het Consulschap van Hadrianus en Caesar of 898 Ab Urbe Condita, Sarum

In de Taberna van Sarum overdenken de Romeinen wat zij allemaal gezien hebben. Er broeit duidelijk een of andere religieuze opstand tegen de Romeinse overheersing. En kennelijk gebruiken de opstandelingen de poppetjes als een manier om zich te identificeren. De vraag is nu of de Romeinen teruggaan naar Aquae Sulis om daar een consul te informeren of dat ze direct naar Londinium gaan, om daar de Praefect meteen te waarschuwen. Vibus denkt dat het tijd is voor meer Staal op Straat! Na enige discussie besluiten de Romeinen om naar Aquae Sulis terug te keren, dan zijn de legioenen het snelste geïnformeerd. 

Wanneer de Romeinen onder leiding van hun gids Drus de volgende dag op weg gaan, vertelt hij hen over de Baeg Ma Aisus. Dit zijn aanhangers van de God Aisus, die samen met Tautatis en Taranis de belangrijkste Goden van de Belgae zijn. En hij kan overvloed brengen, maar daarvoor vraagt hij wel mensenoffers. En als de Baeg Ma Aisus in de buurt zijn, probeert iedereen om gevangenen, vijanden en vreemdelingen aan de Baeg Ma Aisus te overhandigen voor de mensenoffers. Zo hoopt iedereen dat hun vrienden en familie niet zullen eindigen als offers voor Aisus. 

Aisus

Terwijl de Romeinen nadenken over dit gruwelijke nieuws en zich realiseren dat zij zowel vreemdelingen als vijanden zijn, komen zij bij een kruispunt. Daar heeft iemand een klein altaar opgericht, van een paar boomstronken en wat planken. Er staat ook weer een gruwelijk stropoppetje met een kleine strop op het altaar. De Romeinen worden hier boos over en Draco Silvius Dorso schopt het altaar omver. 

Op dat moment springen er ook een aantal bandieten uit de bosjes. Proclus Servilius Adventus ziet de bui al hangen en besluit dat sinds hij nu een huisvader is, hij moet vluchten. Maar helaas kan hij nauwelijks paardrijden en hij valt van zijn paard. Ook Gaius Valerius Lucanis probeert te vluchten en valt van zijn paard. De gids Drust wordt meteen bewusteloos geslagen door een stel overvallers. 

Proclus Servilius Adventus trekt zijn zwaard en zwaait daarmee naar de overvallers. Vibus Norbanus trekt een mes en prikt daarmee vervaarlijk naar de bandieten. Ook Gaius Valerius Lucanis trekt zijn zwaard en verdedigt zich. Draco Silvius Dorso heeft minder geluk en wordt ernstig verwond. De bandieten weten Drust te grijpen en trekken zich terug. De Romeinen besluiten om geen achtervolging in te zetten, aangezien Draco Silvius Dorso ernstig gewond is. De paarden worden gevangen en de Romeinen verbinden hun wonden. Voor nu moeten zij Drust achterlaten en zij trekken zich terug naar Aquae Sulis. 

Eenmaal in Aquae Sulis aangekomen, rijden de Romeinen meteen naar de ommuurde binnenstad en eisen een audiëntie bij de Consul Marinus. Omdat Draco Silvius Dorso nog steeds ernstig gewond is, en van hoge komaf, krijgen zij die meteen. Draco Silvius Dorso mag op een ligbank rusten, terwijl bedienden van de consul zijn wonden verzorgen. Hij vertelt over de stropopjes met de stroppen, over de overval en over de zorgen van de ontvoerde Drus. De consul neemt de waarschuwingen over een opstand erg serieus en vraagt zich af of de Druïden hier weer achter zitten. Maar wanneer de naam van Baeg Ma Aisus valt, schrikt iedereen enorm. Slavin Merie laat meteen een waterkom vallen en begint te huilen. Vibus Norbanus troost haar. 

Gaius Valerius Lucanis dringt er bij Consul Marinus op aan dat er iets moet gebeuren. De Consul is dat met hem eens en stuurt meteen bodes naar het legioen dat even buiten Aquae Sulis gelegerd is. In het ergste geval stelt het allemaal niets voor en krijgen de soldaten wat beweging. De groep besluit om met het garnizoen mee te gaan. Maar eerst willen zij nog de bijstand van Minerva Sulis afsmeken voor een goede afloop. 

Het garnizoen gaat op pad, en de Romeinse groep gaat mee om de weg te wijzen. Wanneer zij bij de kruising komen, waar de Romeinen overvallen werden, zijn de sporen van de bandieten makkelijk te vinden. Na enige tijd vinden zij een kleine vallei met een enorme boom erin. De boom is enorm en domineert de hele vallei. Een gevoel van angst bekruipt de Romeinen, er lijken dingen tussen de takken van de boom te hangen. Wanneer ze dichterbij komen, voelt Vibus Norbanus iets breken onder zijn laars. Hij kijkt en ziet een schedel van een mens! Nu de Romeinen begrijpen waarnaar zij kijken, zien zij dat de grond onder de boom bezaaid is met skeletten van mensen. Tussen de takken hangen nog steeds lichamen aan touwen. Om de stam zijn lichamen gebonden, die zijn afgeranseld. De Romeinen zijn diep geschokt door deze vindplaats van mensenoffers die al eeuwen teruggaan (SAN check)!

De leider van het garnizoen geeft de opdracht om de boom om te hakken en te verbranden. Ze zullen hier Romeinse beschaving brengen, wat het ook mag kosten! 

Death's Head Tree 
Ravenloft 2nd ed.
Castles Forlorn

Een paar soldaten beginnen de boom om te hakken en dat zal nog wel even duren. De rest van het garnizoen bouwt een tijdelijk kamp even verderop. Die nacht maken de Romeinen zich grote zorgen. Heeft deze gruwelijke boom zelf ook nog machten? Zullen de Baeg Ma Aisus die avond aanvallen? Vibus Norbanus doet weer een ritueel om meer te weten te komen. Hij ziet dat de offers van de Baeg Ma Aisus niet alleen bedoeld zijn om de wrede God Aisus tevreden te stellen, maar de priesters doen daarmee ook voorspellingen over de toekomst. 

 

The Big Sleep

De Bieb blijft maar goede boeken ophoesten. Dit keer was het The Big Sleep (1939) van Raymond Chandler. In dit boek introduceert hij de detective Philip Marlowe, die voor rijke lui problemen oplost en daarbij in aanraking komt met de ranzige onderkant van de samenleving. Deze detective heeft bijna eigenhandig de "Film Noir" met alle clichés die daarbij horen geïntroduceerd. The Big Sleep werd in 1946 verfilmd met de fantastische Humphrey Bogart en Lauren Bacall. 

Spoilers

Het verhaal begint met Detective Philip Marlowe die wordt ontboden bij miljonair Generaal Sternwood. Deze vertelt dat zijn jongste dochter Carmen Sternwood en daarmee dus hijzelf gechanteerd wordt door een boekhandelaar, Arthur Geiger. Eerder is zij ook al eens gechanteerd en hij wil met deze Geiger meteen korte metten maken. Marlowe neemt de klus aan en ontmoet ook oudere dochter Vivian Regan -Sternwood. Haar echtgenoot Rusty Regan is verdwenen en zij wil weten of haar vader laat zoeken naar haar echtgenoot. 

Marlowe gaat op onderzoek uit in de boekwinkel van Arthur Geiger en ontdekt dat deze man handelt in pornografie en boeken met porno uitleent (dat is nog eens een bibliotheek! Zonder dollen, je kan hier wel zien dat dit boek uit een andere tijd komt, met alle gratis porno die je op het internet kan vinden (heb ik me laten vertellen)). Marlowe besluit Geiger te volgen naar zijn huis. Daar ziet hij even later Carmen Sternwood naar binnen gaan. 

Na wat geschreeuw en schoten, ontvluchten mensen het huis. Marlowe gaat het huis binnen om te zien wat hij kan vinden. Hij vindt een dode Geiger en een naakte Carmen, en een fotocamera zonder fotorolletje. Hij besluit om eerst Carmen naar huis te brengen en dan nader onderzoek te doen. Maar wanneer hij weer terugkeert bij het huis van Geiger is dat al lang en breed opgeruimd. 

De volgende morgen neemt de politie contact op met Marlowe. De auto van de familie Sternwood is van een pier in het water gereden en hun chauffeur zat er nog in, hoewel hij al dood was voor de auto het water raakte. Ook zij zijn op zoek naar Rusty Regan en willen weten of Marlowe meer weet. Marlowe houdt zijn lippen op elkaar. 

Dan gaan de ontwikkelingen ineens snel. Met het wegvallen van Geiger, proberen andere criminelen zijn zaak over te nemen, zoals zijn zakenpartner John Brody en concurrent Eddie Mars. Verder wil Carmen nog steeds de naaktfotos die van haar genomen zijn terug en Eddie Mars is ook op zoek naar Rusty Regan, omdat deze er met zijn vrouw vandoor zou zijn. 

Het lijkt erop dat Carmen door Geiger werd gechanteerd met de naaktfoto's. De chauffeur van de Sternwoods wilde daar wat aan doen, en vermoordde Geiger. Even later werd hijzelf dan vermoord door Brody. De zaak van de chantage lijkt opgelost, maar Marlowe maakt zich nog steeds zorgen om de verdwenen Rusty Regan. 

Ook Generaal Sternwood is blij met het verdwijnen van Geiger en Brody, maar zou toch graag weten waar zijn schoonzoon Regan uithangt. Marlowe blijft graven en komt dan zaken tegen, die zijn eerdere aannames op hun kop zetten. 

Conclusie

Geen wonder dat dit een klassieker is geworden. Het verhaal is vreemd, maar meeslepend en we ploeteren mee met Marlowe die het ene vreemde voorval na het andere meemaakt. Bovendien vindt het verhaal plaats deels in de criminele onderwereld van de VS, en die is niet mals. Uiteindelijk weet Marlowe de lijntjes wel aan elkaar te knopen, maar dat laat hem toch achter met een beroerd beeld van de mensheid. 

Het verhaal is geschreven in de jaren '30 van de twintigste eeuw en dat was tussen de wereldoorlogen in een onrustige periode met veel sociale en economische omwentelingen en een overheid die dat allemaal maar nauwelijks bij kon benen. En dat zie je meteen terug. Criminaliteit tiert welig, vrouwen zijn nergens veilig en moeten de bescherming van dappere mannen inkopen. De rijken kunnen alles kopen met hun geld, en de armen moeten schrapen en ploeteren om een dak boven hun hoofd te houden. Op de politie hoef je niet te rekenen, als je echt wil weten wat er met je dochters aan de hand is, of waar je schoonzoon is gebleven, moet je een privé detective inhuren. 

Verder worstelt Marlowe ook met vragen over mannelijkheid, familie en connecties. Hij ziet de vrouwen om hem heen als zwakke prinsesjes, die nodig gered moeten worden. Wanneer blijkt dat zij net zo doortastend en nietsontziend kunnen zijn als de mannen, is dat een hele schok voor hem. Verder is hij de enige in het hele verhaal die geen connecties heeft, geen partner, geen kinderen, geen naasten en geen collega's. Iedereen om hem heen heeft anderen op wie zij wel terug kunnen vallen en doen dat ook. Vandaar dat hij zich zo vastklampt aan Generaal Sternwood, die uiteindelijk niet meer is dan een opdrachtgever. 

Verder is dit een heel ander soort detective dan de verhalen van Agatha Christie, maar desondanks zeer de moeite waard. 

  

The Terror

We hebben al veel te lang geen film gekeken en dit keer was het tijd voor The Terror (1963) van Roger Corman (Little Shop of Horrors, Mask of the Red Death) en Francis Ford Coppola (Apocalypse Now, Bram Stoker's Dracula). Verder zagen we nog een piepjonge Jack Nicholson (Little Shop of Horrors, The Shining), Boris Karloff (The Raven, The Bride of Frankenstein), Dorothy Neumann (The Ten Commandments) en Jonathan Haze (Little Shop of Horrors). 

Deze film heeft een beetje een vreemde ontstaansgeschiedenis en dat is in de film nog wel duidelijk te zien. Roger Corman was bezig met het maken van de film The Raven. Na afloop bleek dat hij Boris Karloff nog twee dagen onder contract had. Dus deze werd onder druk gezet om te acteren, zonder dat er verder een duidelijk script was. Dat zou later wel komen. Maar uiteindelijk duurde het maken van de film toch nog negen maanden en waren er meerdere regisseurs nodig. Verder zitten er ook veel mensen in deze film die pas later echt bekend werden. 

Spoilers

Het plot is redelijk moeilijk te volgen en ik weet niet eens zeker of ik het goed heb, dus een waarschuwing zou eigenlijk niet nodig hoeven zijn. 

In 1806 is André Duvalier (Nicholson), een soldaat uit het leger van Napoleon verdwaald geraakt in oostelijk Duitsland. Hij komt bij de kust (van de Oostzee?). Daar ziet hij een bloedmooie vrouw, Helene (Knight). Deze redt hem van de totale uitputting, maar wil niet zeggen wie zij is of wat zij doet aan de verlaten kust. Duvalier stort in en wordt wakker in een boerenhut van boerin Katrina (Neumann) en haar zoon Gustav (Haze). Wanneer Duvalier vraagt naar Helene doet iedereen buitengewoon schimmig, wat natuurlijk alleen maar de nieuwsgierigheid wekt van Duvalier. 

Uiteindelijk verlaat Duvalier de twee boeren en trekt verder. Hij komt uiteindelijk uit bij het kasteel van Baron van Leppe (Karloff) en zijn butler Stefan (Miller). Hij ziet Helene in een van de ramen en nodigt zichzelf uit in het kasteel. Baron van Leppe lijkt er maar een vreemd kluizenaarsbestaan op na te houden. Na een hoop wroeten van Duvalier komen langzaam de geheimen boven tafel. Ooit was Baron van Leppe getrouwd met Ilsa. Deze had een affaire met een man Eric. Baron van Leppe vermoordde toen zijn vrouw en haar minnaar. En nu waart haar geest hier rond. En Duvalier heeft haar gezien onder de naam Helene. 

Ilse of Helene probeert de Baron aan te zetten tot zelfmoord, een grove zonde. Duvalier probeert hem daarvoor te behoeden. En dan stort het hele kaartenhuis in elkaar. De avond dat de Baron zijn liefdesrivaal vermoordde, liep iets anders. Het was de Baron die stierf. Een schuldbewuste dader Eric nam de naam en rol van de Baron aan en verborg zich in het kasteel van Aleppo. En nu lijkt Ilse teruggekeerd te zijn uit de dood. 

Uiteindelijk komt het tot een confrontatie tussen Katerina, Baron von Leppe, Helena en Duvalier. En alleen Duvalier overleeft de nacht. 

Conclusie

Een hele warrige film, alleen kijken vanwege de jonge acteurs die later nog erg beroemd werden, of omdat je alles van Roger Corman gezien wil hebben. 

Zeker in de opening van de film is overduidelijk dat veel van de acteurs geen script of aanwijzingen hadden behalve: “Staar mysterieus naar de zee.” Of: “Loop dreigend door je kasteel.” Pas later is er om verschillende scènes heen een verhaal gemaakt, dat aan alle kanten rammelt. 

Zo is de intrige me nog steeds niet helemaal duidelijk. Ik denk dat het ongeveer zo zit. Twintig jaar geleden waren Baron van Leppe, zijn vrouw Ilse en Eric verwikkeld in een driehoeksverhouding. Eric doodt Baron van Leppe, maar in de strijd komt ook Ilse om. Uit schuldgevoel neemt Eric het kasteel van Leppe over en doet zich voor als de Baron (ik zeg, dat is geen schuldgevoel, maar ambitie). Iets minder dan twintig jaar later komt Katrina, moeder van Eric, naar de streek. Zij wil wraak op baron van Leppe als moordenaar van haar zoon, niet wetende dat haar zoon nog leeft en zich voordoet als de baron. Zij sluit daartoe een pact met de duivel en krijgt zo toverkrachten. Zij betovert lokaal meisje Helena, zodat de geest van Ilse in haar kan varen en Ilse/ Helena zo een instrument van de wraak van Katrina kan worden. Deze Ilse/ Helena moet Baron van Leppe/ Eric tot zelfmoord drijven, waarmee hij zijn eigen ziel zal verdoemen.  

Dan komt nog wat later Soldaat Duvalier op het toneel. Hij wordt verliefd op Helena, raak verwikkeld in de intrige en met zijn soldaten-botheid laat hij zich niet afleiden door heksen of baronnen. Hij onthult twintig jaar oude geheimen. 

Al met al geen beste film. Het eerste deel, met de mooie shots van de omgeving en al het mysterie zijn misschien nog het beste.