Demons of the Mind

Op Netflix staat inmiddels een aardige collectie oude horrorfilms en gek genoeg was Sander geïnteresseerd in Demons of the Mind (1972) van Peter Sykes (To the Devil a Daughter). In de belangrijkste rollen zien we Robert Hardy (Gawain and the Green Knight), Shane Briant (Captain Kronos: Vampire Hunter), Gillian Hills, Yvonne Mitchell, Patrick Magee (The Masque of the Red Death, Tales from the Crypt), Michael Hordern (Where Eagles Dare), Kenneth J. Warren (The Creeping Flesh, I, Monster) en Robert Brown (Omar Mukhtar: The Lion of the Desert).

Spoilers

De film begint met een meisje, Elizabeth (Hills), die in een koets reist met een haar tante (Mitchell). Zij wordt terug naar huis gebracht en gedrogeerd. Eerder wist zij uit de koets te ontsnappen (verdwalen?) en een leuke kerel (Jones) tegen te komen, maar inmiddels is zij weer gevonden (gevangen? ontvoerd?) en is op weg naar huis. 

Eenmaal thuis blijkt dat Elizabeth de dochter is van lokale Baron Zorn (Hardy). En ze heeft nog een broer Emil (Briant). En dan wordt ook duidelijk dat dit een erg verknipte familie is. Baron Zorn is bang voor zijn eigen gecorrumpeerde bloed, daarom huwde hij een boerenmeisje, met sterk boerenbloed, om sterke kinderen te krijgen. Maar zijn vrouw pleegde zelfmoord en sindsdien is hij bang dat haar waanzin zich ook zal openbaren in haar kinderen (maar het was toch zijn bloed dat bedorven was, zouden zijn kinderen zijn waanzin dan niet van hem hebben?). Vandaar dat hij ze zeer kort houdt. 

Maar door zijn kinderen thuis te houden, zijn ze eigenlijk alleen maar gekker geworden. Elizabeth kan nauwelijks functioneren zonder heel veel hulp en Emil lijkt bijzonder zwak en ziekelijk en heeft ook een ongezonde obsessie met zijn zuster, zijn liefde lijkt wat verder te gaan dan puur broederlijk. Verder heeft Baron Zorn ook nog moderne (Ha!) arts Falkenberg (Magee) ingehuurd. Deze probeert de kinderen beter te maken, maar ook Baron Zorn ervan te overtuigen dat zijn poging om de kinderen te behoeden voor hun eigen waanzin, hen juist alleen maar gekker heeft gemaakt. 

Om de zaken nog verder te compliceren is iemand op de landerijen van Baron Zorn bezig om knappe, blonde meisjes over de kling te jagen. De lokale bevolking raakt hiervan erg van de kook en legt de schuld (niet onterecht) bij Baron Zorn. Een waanzinnige priester (Hordern) gooit met allerlei vreemde preken olie op het vuur en zweept de bevolking behoorlijk op. Wanneer dan ook nog het vriendje van Elizabeth komt opdagen, komen alle frustraties tot een gruwelijke uitbarsting.  

Conclusie

Dit is helemaal geen verkeerde horrorfilm, maar wel een beetje een buitenbeentje. Dit keer is er geen gruwelijk monster in de nacht dat de mooie meisjes ombrengt, maar wordt alle ellende veroorzaakt door (intergenerationeel) trauma, incest en mishandeling. 

Baron Zorn is een nazaat van adel die (kennelijk) in een steeds kleinere kring huwde, zelf lijkt hij ook een extreem hechte relatie te hebben met zijn ongehuwde zuster. Om de problemen die dat met zich meeneemt te voorkomen, huwt hij een laaggeboren vrouw (met vers bloed). Maar dat huwelijk is niet gelukkig en vervuld van allerlei seksuele problemen. Toch leidt dat tot Emil en Elizabeth. Maar die waren weer getuige van de zelfmoord van hun moeder, waardoor ze ongezond veel steun bij elkaar bleven zoeken. En om problemen te voorkomen houdt Baron Zorn hen dan wel heel kort, waardoor zij niemand leren kennen waarmee zij hun zorgen of emoties kunnen delen. Geen wonder dat zij als volwassenen nog steeds tot elkaar aangetrokken zijn. 

En hoewel de film in het midden laat hoever de incestueuze verlangens werkelijk gaan, is het wel duidelijk dat zowel vader als kinderen emotioneel veel te veel bij elkaar betrokken zijn, en uiteindelijk leidt dit tot moord!

En de enige man die nog enigszins aangewezen kan worden als de held van het verhaal, love - interest Carl, haalt eigenlijk niets uit, behalve een beetje mooi in het landschap staan. Deze familie gaan aan zijn eigen problemen ten onder, en knappe, blonde mannen kunnen daar helemaal niets aan doen. 

Interessant om eens te kijken en hij staat momenteel op Netflix. 

Oogst 2025

Het is alweer juni en na weken van droogte en daarna veel regen, is de tuin inmiddels wel aardig ontploft. De bessenstruiken zijn (weer) enorm gegroeid, ondanks dat ik vorig jaar mijn best deed om ze flink terug te snoeien. En dat leidde weer tot takken die doorhangen vanwege de enorme hoeveelheid bessen. Die ben ik momenteel dan ook flink aan het oogsten. Voor nu zijn het alleen de rode bessen die rijp zijn, maar met de warme en zonneschijn van de laatste dagen, zullen de zwarte bessen en kruisbessen snel volgen. 

En in de rest van de tuin groeit het ook flink. De tuinbonen staan al behoorlijk hoog en nog even en de courgettes zullen ook wel vrucht gaan dragen. Maar de kapucijners doen het dit jaar niet lekker. Ik denk dat tijdens de regen teveel slakken naar voren zijn gekomen om zich tegoed te doen aan de jonge scheuten. Verder heb ik dit jaar voor het eerst bietjes geplant, en knolselderij. Nog maar even afwachten wat dat gaat opleveren. 

In ieder geval ben ik weer druk met het maken van jam en taarten. 

Mind Mystery museum

Het Hemelvaartweekeinde was behoorlijk druk, met een spellendag. Maar we wilden meer! Zondag zijn we nog naar het Mind Mystery Museum in Horst gegaan. Het is een museum dat helemaal in het teken staat van vreemde, optische illusies. En dus ook van de manier waarop ons brein ons voor de gek houdt. 

 Jaren geleden was Sander er al eens met de kinderen geweest, toen ze in de buurt kampeerden. En nog altijd hebben ze het erover, en ik kon er niet heen! Maar daar kwam nu verandering in. 

Op zondagmiddag gingen met alleen ons jongste kind op pad. We kregen eerst een kleine rondleiding en uitleg van het personeel en toen werden we losgelaten op het park, waar we de grootste lol hadden in het huis dat ondersteboven stond, het scheve huis en het spiegelpaleis. Het museum is niet heel groot en misschien het meest geschikt voor kinderen van 8+, desondanks was het een hele leuke middag. 

The Road

The Road (2009) van John Hillcoat is een hele deprimerende film, die ik laatst kon lenen van de bieb. In de belangrijkste hoofdrollen zien we Viggo Mortensen (a History of Violence) en Kodi Smith McPhee. In wat kleinere rollen zagen we nog Charlize Theron (Mad Max: Fury Road, Devil's Advocate). In wat kleinere rollen zien we nog Robert Duvall (The Eagle Has Landed, Apocalypse Now) en Guy Pearce (Memento, Iron Man 3). 

Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Cormac McCarthy. Deze heeft ook andere verhalen geschreven, zoals het eveneens deprimerende Bloodmeridian. En deze film is niet veel beter. Dus net als bij Bloodmeridian, kijk dit niet vlak voor het slapengaan. 

Spoilers

Een man (Mortensen) en zijn zoon (Smith McPhee) reizen door een compleet verwoeste wereld over de weg naar de zee. Bijna alle mensen zijn dood, net als al het plantenleven. Ze leven van ingeblikt eten dat ze her en der nog kunnen vinden, in de compleet verlaten steden. Veel van de overgebleven mensen zijn vervallen tot complete barbarij en kannibalisme. De man probeert zijn zoon nog zoveel mogelijk te beschermen tegen de gruwelijkheden van de wereld waarin ze leven. 

Tijdens hun reis naar de kust, komen ze af en toe andere mensen tegen. En deze zijn bijna allemaal gruwelijke kannibalen en een enorme dreiging. De man heeft een vuurwapen met twee kogels en is van plan deze op zijn zoon en zichzelf te gebruiken, mochten zij in handen vallen van de kannibalen. Heel af en toe komen zij ook anderen tegen, die niet kannibaal zijn, maar wel dieven en anderszins gevaarlijk. 

Na verloop van tijd wordt hun situatie steeds penibeler, maar de lokroep van de oceaan houdt hen op de been. Maar eenmaal daar aangekomen, blijkt dat ook een doodse plek te zijn. De steeds zwakkere vader sterft daar uiteindelijk. En de zoon blijft alleen achter. 

En dan duikt er een nieuwe man op, die de zoon onder zijn hoede wil nemen.

Conclusie

Net als On The Beach is dit een ongelofelijke grimmige kijk op het einde der wereld. Wat precies heeft geleid tot het einde van alles blijft onduidelijk, de man weet het zelf ook niet. Maar er is geen enkele hoop meer, dat is wel duidelijk. De mensen zijn bijna volledig weggevaagd, dieren zijn allemaal uitgestorven en al het plantenleven is dood. Veel mensen hebben nadat de omvang van de ramp duidelijk werd zelfmoord gepleegd (waaronder de moeder (Theron)). Anderen vervielen tot waanzin. En toen het eten opraakte tot kannibalisme. 

Alles wat de man onderneemt lijkt even futiel, aangezien er geen mogelijkheid meer is tot regeneratie. Alles is dood en blijft ook dood. Zelfs de zee is volledig levenloos. 

En de film onderstreept dit ook. Het is geen zwartwit film, maar het lijkt er wel op. Er is zo weinig kleur over in de grijze wereld vol met as. De zon schijnt nooit, wolken bedekken de hemel en as bedekt de aarde. Nergens is nog kleur of leven. 

Zeer, zeer deprimerend

Spellendag Hemelvaart 2025

Hemelvaart is weer voorbij en het was tijd voor een spellendag! Vorig jaar hadden we deze uitgesteld, vanwege een examen. Maar nu kon hij weer op de gewone tijd plaatsvinden. We hadden natuurlijk net het verjaardagsfeest van Sander achter de rug, dus het huis was nog redelijk netjes. Maar we moesten wel zorgen voor voldoende lekkere hapjes. Dus in de morgen gingen we vroeg aan de slag met boodschappen doen, opruimen en spellen tevoorschijn halen. 

Als lekkere taart maakte ik dit keer de kokos - limoentaart van Delia Smith en dat was wel een hele lekkere combinatie van zoet en (heel) zuur. Verder maakte ik ook nog een Venkelsoepje en zorgden we voor voldoende brood, kaas, chips en andere lekkere knabbeltjes. En voor we het wisten was het alweer tijd, en ging de deurbel. 

De ene na de andere gast kwam binnen en al snel kon er gespeeld worden. Sander kon zijn Mechs vs. Minions uitleggen aan een jongere generatie. En daar doen we het eigenlijk voor, natuurlijk, nieuwe mensen aan het spelen krijgen. Het is een coöperatief spel waarbij de Mechs (mensen die enorme robots besturen) het opnemen tegen de Minions, eindeloze hordes van kleine monsters. En de speeltafel bestaat uit steeds veranderende landschappen. 

Aan andere tafels werden ook al snel spellen gespeeld en ik rende nog steeds rond met koffie, thee en taart. Maar op een gegeven moment kon ik ook weer aansluiten bij klassieker Vroeger of Later. En dit keer ging het hard tegen hard. Iedere keer als ik bijna dacht dat ik had gewonnen, bleek ik toch de Vaderlands Geschiedenis niet helemaal scherp te hebben.

Een andere klassieker kwam ook weer tevoorschijn, Pitchcar. Dit is toch wel een ideaal spel voor de allerkleinsten. Met grote houten puzzelstukken maak je een racebaan, waar je dan kleine schijfjes als raceautos overheen moet laten schuiven. We kochten het indertijd voor onze eigen kinderen (die er veel mee speelden) en hij is eerder ook op onze spellendagen tevoorschijn gekomen. Maar nu is het dus ideaal voor een nieuwe groep kinderen.  

Na het avondeten vertrokken er een aantal mensen met kleine gasten (en bleven een aantal kleine gasten slapen!), wat zorgde voor wat meer rust. En toen konden we de wat grotere spellen tevoorschijn halen. Aan een tafel kwam nog Duel for Middle Earth op tafel, een heel leuk tweepersoons spel over de strijd om Midden aarde. Het ziet er allemaal erg mooi uit, met het verzamelen van kaartjes en krachten, en daarmee als goede (of juist slechte) partij steeds meer van Midden Aarde aan jouw visie te onderwerpen. 

Maar ik speelde weer eens Castle Ravenloft, gebaseerd op de DnD 4e ed (nooit heel populair geweest) en zich afspelend in Castle Ravenloft, waar de helden moeten samenwerken om de vuige plannen van de kasteelheer Strahd in de war te kunnen schoppen. En dat was nog niet makkelijk. De eindeloze hordes spinnen, gargoyles, wolven en ratten werden bijna onze dood, maar uiteindelijk wisten we toch nog te overwinnen. We hebben dit spel al jaren en spelen het eigenlijk te weinig, terwijl het vroeger toch heel populair was, ook bij onze kinderen. 

Na alle horror van Ravenloft, was er aan onze tafel nog even tijd voor een paar rondjes Power Hungry Pets, een spel dat heet van de naald is, en mij erg deed denken aan Love Letter. Steeds moet je proberen een betere kaart dan je tegenstanders in de hand te hebben. En dat wordt, naarmate er meer kaarten afgelegd worden, steeds moeilijker. Erg leuk en prima om een drukke avond mee af te sluiten. 

Kerst 2007
Kerst 2009
Hemelvaart 2011
Kerst 2011
Hemelvaart 2012
Kerst 2012
Hemelvaart 2013
Kerst 2013
Hemelvaart 2014
Kerst 2014
Hemelvaart 2015
Kerst 2015
Hemelvaart 2016
Kerst 2016
Hemelvaart 2017
Kerst 2017
Hemelvaart 2018
Kerst 2018
Hemelvaart 2019
Kerst 2019
Hemelvaart 2020
Hemelvaart 2021
Kerst 2021
Hemelvaart 2022
Kerst 2022
Hemelvaart 2023
Kerst 2023
Spellendag Lente 2024

Kerst 2024

Grotere Kastanjes

Een tijdje geleden vertelde ik over mijn experiment met de kastanjes uit de tuin van mijn ouders. Dat bleek ik aardig mis te hebben. Kastanjebomen kweken is helemaal geen lange termijn plan, dat gaat heel snel. Nadat ik eenmaal mijn kastanjes had verpot naar grotere potten, groeiden ze hard. Die kon ik niet in de tuin houden! Gelukkig waren collega's en vrienden bereid er een aantal over te nemen. 

Uitgeplant naar potjes

Een plantte ik in mijn eigen tuin. De kerspruim is inmiddels definitief dood en hebben we vorig weekeinde omgezaagd. Dat ging nog heel makkelijk. De kerspruim is overleden aan een of andere enge ziekte of schimmel, waardoor hij van binnen grotendeels hol was. Dus daar ging de zaag zo doorheen. De laatste korte stomp hebben we laten zitten. En op die plek heb ik nu een klein kastanjeboompje geplant. Het zal toch zeker wel een jaar of 40 duren voordat die boom een probleem wordt, en dan wonen Sander en ik hier toch niet meer. 

In de eigen tuin

Dan heb ik nu nog een stuk of 3 kastanjes over, die snel ergens de grond in moeten. Ik zal ze samen met mijn jongste kind ergens in het bos planten. Dan kunnen we ieder jaar even kijken of het beter gaat dan met onze kastanje in de tuin. 

Thunderbolts

Voor het eerst in lange tijd heb ik weer eens een MCU film gezien (de laatste was Love and Thunder). Dit keer ging ik met Sander naar Thunderbolts* ( 2025) van Jack Schreier. Verder zien we in deze film allerlei acteurs uit eerdere films en series in de MCU, waaronder Florence Pugh (The Wonder, Dune II en Black Widow), Sebastian Stan (Civil War, Black Swan), Julia Louis Dreyfus, Lewis Pullman (Bad Times at the El Royale), David Harbour (Black Widow), Wyatt Russell (Overlord), Hannah John - Kamen (Ant-man and the Wasp) en Olga Kurylenko (Black Widow). 

Deze film vindt plaats na verschillende films en series uit de MCU en de hoofdrolspelers hebben allemaal eerder een rol gespeeld in de films. De eerdere films zien is handig, maar niet echt nodig. 

Spoilers

De film begint met Yelena (Pugh), de (adoptie? pleeg?) zus van Natasha Romanoff, de Black Widow, die is overleden in Endgame. Ze werkt als huurling in dienst van Valentina Allegra de Fontaine (Dreyfus), maar van harte gaat het niet, ze is alle plezier in het leven en werk verloren en gaat op de automatische piloot door haar dag. Er moet iets veranderen, maar wat?

Ondertussen heeft Valentina het ook niet makkelijk. Zij is nu Directeur van de CIA, maar momenteel onderwerp van onderzoek door een overheidscommissie naar haar betrokkenheid bij duistere zaakjes. Die zaakjes moeten nu wel heel snel opgeruimd worden. Zij stuurt Yelena op een nieuwe missie, om de bewijzen op te ruimen, in een lege onderzoeksfaciliteit. Maar eenmaal daar treft Yelena ook U.S. agent John Walker (Russell), Ghost Ava Starr (John-Kamen) en Taskmaster Antonia Dreykov (Kurylenko). Zij hebben allemaal de opdracht om alle rotzooi in de faciliteit op te ruimen (waaronder elkaar). Tijdens alle chaos ontdekken zij ook Bob Reynolds (Pullman), die lag te slapen in een of andere stasis-kist. De groep begrijpt dat zij allemaal verraden zijn door Valentina, ze zullen moeten samenwerken om te kunnen ontsnappen en wraak te kunnen nemen op Valentina. 

Tijdens de ontsnappingspoging wordt al duidelijk dat Bob over verschillende krachten beschikt, die hijzelf maar nauwelijks kan beheersen en die lijken te komen en te gaan. Aan welk experiment werd hij precies onderworpen?

Na de ontsnapping uit de faciliteit, wordt de hele groep opgepikt door Red Guardian Alexei Shostakov (Harbour), de (adoptie? pleeg?) vader van Yelena. Ook Wintersoldier Bucky Barnes (Stan), die inmiddels door het leven gaat als politicus, heeft door dat Valentina smerige spelletjes speelt en hij gaat op onderzoek uit. Daarbij treft hij de rest aan, met hun fantastische verhaal. Ze besluiten allemaal naar New York terug te keren, om daar Valentina te confronteren. 

In New York heeft Valentina inmiddels Bob in vertrouwen genomen. Zij weet welk experiment hij heeft ondergaan, welke krachten hij heeft en welke lotsbestemming er voor hem ligt. Bob vindt dit allemaal erg aantrekkelijk klinken! En al snel realiseert hij zich dat hij Valentina niet nodig heeft (Een ernstige misrekening van haar kant moet ik zeggen). Hij verandert van de blonde, goudgeklede Sentry al snel in de duistere (en doodenge) Void, die heel New York dompelt in een nachtmerrie-achtige duisternis. 

Al snel realiseert Yelena zich dat dit gevecht niet in de echte wereld plaats moet vinden, maar in een innerlijke wereld van herinneringen en emoties. Daar vindt zij Bob uiteindelijk terug en komt zij in het reine met haar eigen beroerde jeugd en de problemen van haar collegas. Ook Bob leert dat hij steun van vinden bij zijn nieuwe vrienden. 

Conclusie  

Een hele leuke film. Het is leuk om eens een nieuw ensemble van acteurs te zien, die een superheldenteam moeten vormen. En omdat dit overduidelijk geen helden zijn (maar misschien wel kunnen worden), is het ook niet vreemd dat ze in het begin weinig vertrouwen hebben in elkaar en niet goed samenwerken. Dat stond me nog wel eens tegen van films als Civil War en Infinity War, de "goeden" hebben de grootste moeite om effectief samen te werken, vanwege conflicten die met een goed gesprek bij een kop thee waarschijnlijk wel op te lossen waren geweest. Bij deze mensen is het veel logischer dat zij moeite hebben met samenwerken en dat het vertrouwen moet groeien. 

Verder is het ook interessant om eens te zien wat er gebeurt wanneer iemand met ernstige psychische problemen superkrachten krijgt. Bob heeft duidelijk serieuze problemen, probeerde die te adresseren met allerlei soorten drugs en dan uiteindelijk onethische wetenschappelijke experimenten. En als hij dan zijn krachten leert beheersen, is zijn gebrek aan emotionele stabiliteit echt een ernstig probleem. 

Het einde deed me dan wel weer denken aan films uit mijn kindertijd. De oprukkende duisternis valt op te lossen met de kracht van vriendschap. 

Feestbeest

Onlangs is Sander 48 geworden en dat moest gevierd worden met een feest. En dat hebben we geweten. Er werden allemaal mensen uitgenodigd. En die kwamen ook nog allemaal! Het was enorm druk!

In de morgen waren we druk met boodschappen doen en het huis opruimen. Er werden taarten gehaald, bier gekocht en allerlei lekkere hapjes. En toen moest er nog gekookt worden. Ik maakte weer een doperwten - Lavas soep, die ik wel eens vaker maak. De lavas geeft echt een aparte smaak aan de soep, die je niet vaak tegenkomt. En ik sneed vast de komkommer en de worteltjes voor, terwijl Sander een enorme hoeveelheid pannenkoeken-beslag maakte. 

En toen kon de deurbel gaan en de een na de ander kwam binnen. Eerst een collega van Sander, daarna allerlei familie en voor we het wisten was de eetkamertafel te klein voor alle gasten. We voorzagen steeds nieuwe mensen van koffie, thee, taart en limonade. 

Op een gegeven moment kwamen er ook vrienden (R en M) met hun kleine kinderen (N van 5 en K van 3). En toen bleek ineens dat mijn jongste kind fantastisch is met kleine kinderen! Er werd oud kinderspeelgoed van boven gehaald. Toen werden er meteen leuke spelletjes verzonnen met het over rollen van een balletje en een autootje. Daarna zag ons kind erop toe dat de kleintjes voldoende te eten en te drinken hadden. 

In de avond bleek dat er veel meer mensen bleven eten dan van tevoren aangekondigd (dat probleem hebben we vaker gehad). Dus Sander zorgde nog dat er wat Chinees werd bezorgd. En toen was er wel genoeg om te eten. Iedereen kon zijn buikje rond eten van soep, eigen gemaakte Chinees, Chinees uit een restaurant en pannenkoeken. 

Na het eten vertrokken de mensen met de kleine kinderen weer. En de mensen die van ver kwamen vertrokken ook al vroeg. Maar er bleven nog genoeg mensen over, die in de avond weer een feestje wilden vieren (het liefst zonder de kindjes). Dus toen kon ik zitten en nog wat rustig napraten met een aantal mensen. 

De vijftig komt wel erg snel naderbij...

Sokken breien

Als kind leerde ik breien, een combinatie van mijn moeder en de basisschool. En dat ben ik altijd wel blijven doen. Maar mijn meeste breiwerkjes waren rechte lappen, zoals sjaals, kruikzakken of pannelappen. Nu heb ik voor het eerst geprobeerd om eens iets met een vorm te breien, sokken! Ik heb al eens een muts gebreid, voor de Carnaval en dat ging best goed. 

Gelukkig kan je via YouTube tegenwoordig alles leren, dus een eenvoudige video voor een eenvoudige sok was snel gevonden. Ik volgde met wat oud garen de instructies van New Leaf Design voor eenvoudige sokken, tot ik het idee dat dat ik het wel redelijk in de vingers had. 

En toen ging ik op zoek naar mooie, nieuwe sokkenwol. En die vond ik in een winkeltje in Venray, de Textielbeurs. En na een paar dagen breien, had ik dan twee mooie, warme sokken. Nu is het niet helemaal het weer ervoor, maar dat komt wel weer. 

Ik breide de sokken op een rondbreinaald met een draad. Ik zette op beide naalden 10 steken op en breide van daar uit verder. Ik vermeerderde steeds de eerste en een-na-laatste steek tot ik op beide naalden elk 28 steken had. En dan breide ik steeds 2r2av om een sok met een gehele boordsteek te maken. Bij de hiel volgde ik braaf de New leaf design instructies en toen breide ik nog eens flink verder (geen koude enkels voor mij). Het was uiteindelijk makkelijker dan ik dacht. En nu ik mijn eerste kledingstukken heb gemaakt, kan ik misschien ook eens iets groters proberen. 

Reanimator

Reanimator (1985) van Stuart Gordon (Dreams in the Witch House) staat op Youtube en mijn lieve man vond dat ik wel wat ontspanning kon gebruiken, dus die klassieker hebben we zondagavond gekeken. In deze film zien we Jeffrey Combs in zijn iconische rol. Verder zien we ook Bruce Abbott, Barbara Crampton, David Gale en Robert Sampson. 

Deze film kijk ik voor mijn uitdaging om eens in de maand een film gebaseerd op het werk van H. P. Lovecrafte te bekijken. Reanimator is gebaseerd op het verhaal Herbert West: Re - Animator van H. P. Lovecraft. Lovecraft schreef dit verhaal in 1921 en het werd gepubliceerd in 1922, in serie format. Iedere maand verscheen er een nieuw hoofdstuk van het verhaal. In dit verhaal worden voor het eerst zombies tot leven gebracht door middel van wetenschap (en niet magie, het monster van Frankenstein was niet echt een zombie). 

De roman omvat verschillende jaren, waarin de verteller steeds weer Herbert West tegenkomt, die steeds gekker wordt en steeds extremere experimenten op dode lichamen uitvoert, in een poging om mensen na de dood weer te reanimeren. Uiteindelijk loopt het allemaal gruwelijk verkeerd af.  

Spoilers

De film begint in Zwitserland. Herbert West (Combs) werkt samen met een Zwitsere arts, maar er gaat iets gruwelijk mis en de arts sterft, terwijl zijn ogen ontploffen. Met schande overladen vertrekt Herbert West naar Arkham, waar hij lessen volgt aan de Miskatonic Universiteit.

In Arkham zien we Dan Caine (Abbott), een dokter in opleiding aan diezelfde universiteit. Hij is bezig met het redden van het leven van een patiënt en wil maar doorgaan en doorgaan, tot een seniore dokter hem stopt. Soms gaan mensen dood en zijn ze niet meer te redden en een goede dokter kan maar beter leren wanneer het te laat is. 
Dan heeft een relatie met Megan Halsey (Crampton), dochter van Decaan Halsey (Sampson). Hun relatie moet een beetje stilgehouden worden. Haar vader zou het nooit goed vinden dat zij het aanlegt met een arme student. Verder krijgt Dan les van Dokter Carl Hill (Gale), een hersenchirurg. En op een dag komt daar ook nieuwe student Herbert West bij. Deze heeft duidelijk erg onorthodoxe ideeën over leven, dood en het verschil tussen die twee. Deze nieuwe student zoekt meteen ruzie met Dokter Hill en hij komt heel obsessief over.   

Dan verhuurt een kamer aan Herbert West. Deze neemt meteen ook de kelder over voor zijn vreemde, onorthodoxe experimenten. Dan verdwijnt op een dag de kat van Dan. Deze wordt teruggevonden in de koelkast van Herbert. Maar voor Dan met gerechtvaardigde woede Herbert zijn huis uit zet, laat Herbert zien hoe hij de kat weer tot leven kan wekken met een experimenteel goedje, waar hij aan heeft zitten werken. De dode kat komt daadwerkelijk weer tot leven! En nu is het hek werkelijk goed van de dam. 

Decaan Halsey dreigt met het van de universiteit trappen van Dan en Herbert, als zij niet stoppen met hun rare praatjes over leven na de dood. Dan en Herbert besluiten dan maar te gaan experimenteren met de lichamen in het mortiarium van de universiteit. Maar dat loopt ongeveer net zo goed af als met de kat. De herrezen lichamen zijn buitengewoon sterk en agressief. In de chaos komt Decaan Halsey ook om, die prompt ook weer gereanimeerd wordt (lekker vers, namelijk). Megan komt net op tijd voorbij om te zien dat haar vader krankzinnig lijkt te zijn geworden. 

Met het verwijderen van Decaan Halsey wordt Dokter Carl Hill ineens veel invloedrijker aan de universiteit. Hij heeft wel altijd geloofd in de krankzinnige theorieën van Herbert West en hij heeft er zelf ook mee geëxperimenteerd. En nu wil hij met alle eer gaan strijken. Dat kan Herbert niet accepteren natuurlijk. Binnen de kortste keren is ook Carl Hill gedood, onthoofd en gereanimeerd. Maar Carl Hill lijkt iets meer controle over zijn (gesepareerde) hoofd en lichaam te hebben. Hij zet meteen zijn eigen plannen in werking. Hij onderwerpt de gereanimeerde zombies aan zijn wil, neemt Megan gevangen en werkt het onderzoek van Herbert West verder uit. 

De chaos blijft maar toenemen. Dan redt zijn vriendinnetje Megan uit de klauwen van Carl Hill, maar zij sterft toch. En net als in de openingsscene reanimeert Dan wanhopig zijn dode vriendin. Maar wanneer het weer tijd is om op te geven, heeft hij nu een alternatief...

Conclusie

Dit is geen goede film, maar wel een hele leuke. Jeffrey Combs, Bruce Abbott en David Gale zijn prima als obsessieve onderzoeker, naïeve meeloper en doodenge griezel. Verder zijn de zombies en gereanimeerde lichaamsdelen lekker vies in beeld gebracht. Overal zijn afgehakte ledematen, bloederige troep en vieze, soppende geluiden van dood, gemanipuleerd vlees. En wanneer de waanzin toeneemt, neemt het verhaal een nachtmerrie - achtige sfeer aan, waarbij de ene gruwel wordt opgevolgd door de andere.   

En dan het verhaal. De filmmaker blijft vrij trouw aan het verhaal van H. P. Lovecraft, alleen wordt het verhaal naar de moderne tijd gehaald. Maar universiteiten zijn nog altijd plekken waar obsessieve jongemannen hun kleine machtspelletjes kunnen uitspelen, zonder dat zij echt worden tegengehouden. De regels van de normale samenleving lijken soms niet van toepassing. Er wordt wel wat tijdsverdichtingen toegepast. Het verhaal van H. P. Lovecraft omvatte jaren, en hier lijkt alle acties zich in een paar dagen na de komst van Herbert West naar Arkham af te spelen.  

Deze is zeker de moeite van het kijken waard. 

Call of Cthulhu - Musketeers versus Cthulhu

De vorige keer hebben we Cthulhu Dark Ages afgerond. Dat betekent dat weer weer een sprong in de tijd maken naar het jaar 1626. In Parijs is Koning Louis XIII verwikkeld in een eindeloze machtsstrijd met Kardinaal Richeleu over het bestuur van Frankrijk. Daarbij zijn ook de persoonlijke gardes van de Koning en van de Kardinalen verwikkeld geraakt in de strijd. En dit keer zijn onze onderzoekers natuurlijk Musketiers in de Garde van de Koning. Één voor allen en Allen voor één!

Musketeers versus Cthulhu is een rollenspel avontuur van Claudia Christian en Chris McAuley en gebaseerd op de regels van Call of Cthulhu. En het gaat over de dappere avonturen van de Musketiers in Parijs van 1626. En de gevaren komen niet alleen van de samenzweringen van de Kardinaal Richeleu, maar ook van monsters van voorbij de sterren. Als dat maar goed gaat. 

Nieuwe karakters

Richart Rouzet - Deze Musketier was eerst een lekenbroeder. Maar hij is uit zijn klooster gezet en heeft een nieuwe baan als Musketier gevonden. Waarom hij precies is weggestuurd bij zijn klooster is onduidelijk. 

Bernárd "Benno" de Rothschild - Deze Musketier is het zwarte schaap uit een zeer rijke familie. Om zo min mogelijk reputatieschade aan te richten hebben zij een baantje voor hem geregeld bij de Musketiers. 

Malo de Guesclin - De Bretonse Musketier heeft Bretagne moeten verlaten, wegens onduidelijke omstandigheden. Hij heeft zich aangesloten bij de Musketiers in Parijs. 

Albèrt D'Arcy (de vijfde Musketier) - Deze Musketier spreekt als een van de weinigen goed Engels. Dit heeft hij geleerd van Puriteinen, die Engeland verlieten en via Frankrijk naar Leiden wilden reizen. Iedereen die suggereert dat zijn moeder eigenlijk Engels was, krijgt met zijn zwaard te maken!

Maart 1626, Parijs

De Musketiers hebben van hun meerdere, Monsieur de Tréville een opdracht gekregen. Zij moeten naar een ongure taveerne gaan. En daar wachten op een oudere man, Damian de Salazar. Deze moeten zij begeleiden naar het hoofdkwartier van de Musketiers aan de Rue de Bac. Als het gevaarlijk wordt, is er een kelder in de taveerne, die naar de Seine leidt, en waar een bootje ligt. 

In de avond zitten de Musketiers in La Taverne du Poisson Rouge aan Place Saint Bernard. Het is een Taveerne in een kelder. Onder een vervallen uithangbord, waar een "S" volledig was vervaagd was een klein stenen trapje naar een kelderverdieping. Omdat de taveerne zo laag ligt, en zo dicht bij de Seine is, is er een hoop optrekkend vocht, de muren en de vloer zijn klammig. Boven de haard wordt een stoofpot gekookt met vis. De bedorven vislucht die eraf walmt is walgelijk, en steeds bubbelen er brokken vis naar boven en weer omlaag in de stoofpot, gek genoeg lijken ze rauw!

De gasten zijn nors en eenkennig. 

De barman, Monsieur Marais volgens Monsieur de Tréville, is wanstaltig dik en deelt met tegenzin glazen drank uit. Om niet al te veel op te vallen, gaat Musketier Bernárd naar de bar, een armoedige bedoening, gemaakt van een paar tonnen en ruwe planken. Hij vertrouwt de wijn niet en bestelt een gesloten fles. Met tegenzin verkoopt Monsieur Marais deze aan de Musketier. Terwijl Bernárd aan de bar wacht op zijn bestelling, wordt hij benaderd door een verlopen dame, die bijkans uit haar jurkje puilt. Zij wil niets liever dan Bernárd bezighouden, of anders voorgesteld worden aan zijn leuke vrienden. Bernárd en de andere Musketiers hebben totaal geen zin in deze dame, die hen ongetwijfeld meteen zal beroven. Zij schenken hun beroerde wijn in de bekers en wachten tot Damian de Salazar komt opdagen.  

Musketier Albèrt kijkt om zich heen naar de andere gasten en hij vindt dat zij er allemaal maar raar uitzien. Ze hebben allemaal vreemde, bolle ogen, die ver uit elkaar staan. Bovendien hebben zij ook allemaal vreemde plooien in hun korte nekken, net onder de oren. Sommigen hebben zelfs een vlies tussen hun vingers. Die kleine vissersgemeenschappen zijn wel heel erg op zichzelf gericht!

Dan gaat de deur weer open. Een oudere man, die er bepaald vermoeid en bezorgd uitziet, komt het trapje afgelopen. Onder zijn arm draagt hij een leren rugtas, die hij tegen zich aanklemt. Hij kijkt om zich heen in de donkere ruimte. Bernárd zwaait met zijn hoed om zijn aandacht te trekken. Dankbaar en opgelucht komt de man naar de Musketiers toegelopen. Het is inderdaad Damian de Salazar. 
Damian de Salazar is erg van streek. Zijn dochter Alicia, zijn enige kind, is ontvoerd! En hij weet niet door wie of waarom. Als losgeld willen zij nu een werk van zijn hand, de vertaling van de Derde Sleutel van Solomon. Het is natuurlijk zijn levenswerk, om deze instructies van Koning Solomon vertaald te hebben, maar verder vrij obscuur. Niet iets om een meisje over te ontvoeren. Maar Damian de Salazar heeft contact gehad met de ontvoerders van zijn dochter, hij moet het boek naar een huis aan de Rue de Grenelle brengen. Dan kan hij zijn dochter terugkrijgen. 
De Musketiers hebben een andere opdracht, Monsieur de Salazar moet naar de Rue de Bac gebracht worden! Bernárd denkt dat ze best Monsieur de Salazar eerst naar de Rue de Grenelle kunnen brengen en daarna naar Rue de Bac. 

Terwijl de Musketiers hierover soebatten, vliegt de deur van de taveerne weer open. In de deuropening staat een knappe jongeman met twee getrokken pistolen en een rode tabberd, achter hem zijn nog meer mannen in het rood te zien. Dit zijn mannen van de Kardinaal! De man in het rood zegt dat hij hier is om Damian de Salazar te arresteren in naam van Kardinaal Richeleu en iedereen die zich verzet staat ook onder arrest. Nog voor de Musketiers kunnen reageren heeft een van de andere gasten in de taveerne al een mes naar de jonge blaaskaak gegooid en reutelend en bloedend stort hij ter aarde!
Nu breekt de paniek pas goed los. Damian de Salazar wil niet gearresteerd worden, maar kan ook niet meer door de deur vluchten. De Garde van de Kardinaal wil wraak voor de dood van hun leider en zij komen de trap af. De gasten van de taveerne willen zich verdedigen tegen de Garde. En de Musketiers zitten er middenin!

Het valt Musketiers Albèrt en Malo op dat Monsieur Marais de chaos niet afwacht. Hij duikt meteen de kelder in, ongetwijfeld op weg naar de geheime gang. Zij gaan meteen achter hem aan en Bernàrd en Richart volgen. Terwijl zij de trap aflopen naar de kelder, valt boven al het eerste schot, dat wordt een bloedbad...

In de kelder zien zij Monsieur Marais nog net verdwijnen door een verborgen deur, achter een stel kapotte vaten en meubels. Snel grissen zij een paar lampen en kandelaars mee en volgen hem door de deur, voor de vechtende meute boven hen achterna komt. 

Eenmaal door de deur is de barman nergens meer te zien. De Musktiers staan in een lange, donkere gang. Het smerige brakke water klotst rond hun enkels. Leidt deze gang werkelijk naar de Seine? Welke gevaren liggen er op hen te wachten?

 

 

Vakantie in Parijs

Het was weer tijd voor ons jaarlijkse weekeinde weg zonder kinderen. En dit keer gingen we naar Parijs. Vorig jaar kon het feest niet doorgaan, omdat we andere verplichtingen hadden. En dit keer wilden we het dubbel en dwars inhalen. Ik was natuurlijk al ziek jaloers dat Sander onlangs nog in Parijs was geweest, dat wilde ik ook!

De Eiffeltoren

Dus we gingen naar Parijs. De oudste twee kinderen mochten thuisblijven, die zijn inmiddels oud en wijs genoeg. Maar de jongste ging maar wat graag logeren bij Opa en Oma. En nadat we die gedropt hadden, reden we verder naar Parijs. Dat was nog best een lange rit. Er was een hoop file bij Antwerpen en later ook op de Peripherique. Maar met goed gezelschap in de auto is dat allemaal te overzien. We logeerden in Neuilly Sur Seine in Neuilly Park Hotel, een klein en ouderwets hotel aan een rustige straat. Het interieur deed me denken aan de film Mr. K., waar een gast na een nachtje slapen de uitgang van het hotel niet meer kan vinden. 

Dag 1

De eerste dag deden we niet veel. Nadat we eenmaal waren aangekomen en ingecheckt in het hotel, waren we aardig moe. Hoog tijd voor een lekker hapje eten en op tijd naar bed. We aten bij Brasserie Charlie, waar ik genoot van een Steak Tartare. 

Dag 2

Op dag twee stonden we vroeg op en rond een uur of half 9 zagen we al de Arc de Triomphe. Later liepen we langs de Arc de Triomphe over de Champs Élysées door naar de Place de La Concorde en toen door de Tuileriën naar het Louvre. 

Eerste blik op de Arc de Triomphe

Dat was al een aardige afstand natuurlijk, maar we gingen verder. We liepen nog door naar de Notre Dame, die na de brand van 2019 weer volledig was hersteld. Maar de Paus was natuurlijk net een week eerder overleden en in een belangrijke kathedraal als de Notre Dame wordt daar dan bij stilgestaan. En dan willen ze geen toeristen binnen hebben, maar alleen echte gelovigen. En daar mag ik mij niet meer toe rekenen. Maar de buitenkant van de Notre Dame was ook erg indrukwekkend. 

Toen vonden we dat we wel ver genoeg gelopen hadden en namen we de metro terug naar de Arc de Triomphe. Want tot mijn grote verbazing kon je daar ook in klimmen en op staan. Dus wij kochten een kaartje en gingen de hoogte in. In de Arc de Triomphe konden we nog een hoop lezen en zien over het doel van de boog en de bouw, wat allemaal erg interessant was. 

Daarna waren we wel redelijk afgepeigerd en was het tijd om terug te gaan naar ons hotel om even bij te komen met een late lunch. Sander zocht nog een restaurant uit om 's avonds te kunnen eten in Diagon Elley had een geinig Harry Potter thema. 

Dag 3

Op dag drie was het tijd voor het iconische gebouw van Parijs, de Eiffeltoren. We hadden hem natuurlijk eerder al gespot toen we rondliepen in Parijs op Dag 1 en Dag 2, maar nu zouden we er dan echt naar toe gaan. We pakten de metro (lijn 1 heeft helemaal geen bestuurders meer, erg modern) en liepen over de Place du Trocadero en zagen toen het enorme gevaarte. Zelfs van een flinke afstand was de toren nog steeds heel imposant. 

En we zijn er in gegaan! Al lopend zijn we naar de tweede verdieping van de Eiffeltoren gegaan. En dat was twee keer zo hoog als de Arc de Triomphe van de dag ervoor. De klim was pittig, maar we rustten even uit op de eerste verdieping (en dat was al imposant genoeg. En toen door naar de tweede verdieping. Van daar konden we nog omhoog kijken naar de derde verdieping, vlakbij de top, maar daar konden we zonder lift niet heen. En ik vond het eigenlijk ook te hoog. 

Vanaf de Eiffeltoren konden we ook het Hôtel des Invalides zien liggen. Dus daar zijn we ook nog heen gewandeld om te bekijken. Ook daar moesten weer kaartjes voor gekocht worden, dus we zijn niet naar binnen gegaan. We hebben alleen de buitenkant bekeken, en dat was al boeiend genoeg.

Dag 4

De laatste dag in Parijs was alweer aangebroken! In de morgen gingen we naar Collège des Bernadins, war een interessante (gratis) tentoonstelling te zien was. Er hingen gewoven interpretaties van tekeningen van Tolkien (van de Hobbit en zo), Aubusson Tisse Tolkien (Aubusson Weeft Tolkien). De stad Aubusson is van oudsher een centrum van wolhandel en weefkunst, de zogenaamde Aubusson stijl. En om die kunst in leven te houden heeft het museum van Aubusson al in 2010 een eerste verkenning gedaan naar het weven van wandtapijten, die de verhalen van Tolkien tot leven brachten. In 2020 waren de tapijten gereed en dit jaar werden ze dan uitgeleend aan Collège des Bernardins, die dit jaar meer aandacht besteedt aan de werken en werelden van Tolkien. 

En toen ik al die mooie tapijten zag, kwam ik toch meteen wel weer in verleiding om zelf ook weer wat meer te doen met handwerk. Het is toch alweer te lang geleden sinds ik een groot project onder handen had. En Tolkien maakte ook kerstkaarten en brieven van de kerstman voor zijn kinderen. Mijn eigen kerstkaartjes steken daar maar bleekjes bij af. 

En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Op de terugweg hadden we duidelijk het verkeer mee. En aan het einde van de middag waren we weer thuis, waar ons oudste kind blij was ons te zien. En wij aten een snelle maaltijd, en toen werd onze jongste ook weer thuisgebracht door Opa en Oma. En ook zij barste van de verhalen. 

2008 (Brussel, België) 

2009 (Texel) 

2010 (Ardennen, België) 

2011 (Burgh Haamstede, Zeeland) 

2012 (Drenthe)

2013 (Brugge) 

2014 (L'Eau de Heure, België) 

2015 (Texel 2e keer) 

2016 (Domburg) 

2017 (Haarlem) 

2018 (Maastricht) 

2019 (Gent, België)

2020 (Corona)

2021 (Corona)

2022 ('s Hertogenbosch)

2023 (Keulen, Duitsland)

2024 (Eindexamen)

Color Out of Space

Afgelopen weekeinde keken we Color Out of Space (2019) van Richard Stanley. Verder zien we Nicolas Cage (Renfield), Joely Richardson en Madeleine Arthur in de belangrijkste rollen. 

Deze film is natuurlijk gebaseerd op The Colour Out of Space uit 1927 van H. P. Lovecraft. In dat verhaal gaat een hele familie ten onder vanwege een ongeluk met een meteoriet. En in deze film is het niet veel beter. 

Spoilers

De film begint met de stem van een verteller, die terugblikt op zijn avonturen. Hij treft een meisje (Arthur) in het woud, die bezig is met een of ander heidens ritueel (maar charmant, met blote voeten en een lange jurk). Dit doet zij kennelijk om de kanker van haar moeder te bezweren. 

Het meisje is Lavinia Gardner en samen met vader Nathan (Cage) en moeder Theresa (Richardson) en haar twee broers Benny (Meyer) en Jack (Hilliard) woont zij op een geïsoleerde boerderij. Moeder Theresa is herstellende van borstkanker en vader Nathan probeert een Alpaca - fokkerij te beginnen. Het gaat allemaal nog niet makkelijk, maar het gezin is gelukkig. 

Dan op een avond stort er iets, misschien een meteoriet, uit de lucht neer op het terrein van de Gardners. En dan gaat alles al snel mis. Het begint met het water, dat besmet lijkt te worden door de kleur van de meteoriet. En dan veranderen de planten ook, en daarna de dieren. En ook de Gardners zelf raken bevangen door de meteoriet. Ze maken steeds meer ruzie met elkaar en gedragen zich steeds irrationeler. 

En wanneer je denkt dat het niet erger kan worden, neemt het drama nog meer toe. Theresa en Jack worden geraakt door een straal van licht van de meteoriet en ze fuseren tot een wezen. Nathan is niet meer in staat om hulp te gaan halen en alle electrische apparaten werken ook niet meer. 

Uiteindelijk blijft er niets over en wordt de boerderij en de vallei waar deze inlag overspoeld door water van een nieuw gebouwde stuwdam. De verteller kijkt uit over het stuwmeer en blijft bang voor het water, dat waarschijnlijk niet voldoende was om de invloed van de meteoriet te verdunnen. 

Conclusie

Deze nare film weet het verhaal prima naar onze eigen tijd te verplaatsen. De vallei waar de Gardners wonen is nog grotendeels onaangetast door invloed van de mensheid. De meteoriet is al snel een probleem. En de isolatie is beklemmend. Verder begint de waanzin ook langzaam en speelt vooral in op de problemen die er toch al waren in het gezin (de ziekte van een ouder en de financiële problemen). 

En na verloop van tijd gaat de psychologische horror toch echt over in echte horror, waarbij niemand meer op elkaar kan rekenen. 

Nicolas Cage acteert hier weer redelijk ingetogen, maar kan zich na verloop van tijd in zijn waanzin toch weer lekker laten gaan. En Madeleine Arthur blijft nog het langst overeind als Voice of Reason, waarmee haar ondergang dan ook extra treurig is. 

De invloeden voor het oorspronkelijke verhaal van H. P. Lovecraft zijn ook nog goed te zien. Zo hangt de invloed van de meteoriet sterk samen met de plannen om een stuwmeer te bouwen. En tijdens het schrijven waren er verschillende plannen voor stuwmeren in de omgeving van Lovecraft. De Gardners waren ook gedoemd geweest, als ze meteoriet niet was gevallen, aangezien ze zouden overstromen.  

Tijdens het schrijven van het verhaal was het lot van de Radium Girls ook net een groot schandaal geweest. En de problemen met de flora en fauna van de boerderij van de Gardners doet ook denken aan stralingsziekte en kanker. En in de film worstelt de moeder met kanker en de nasleep daarvan. 

Een prima film, die de horror van Lovecraft goed weet te vangen. 

Appelbloesem

Jaren geleden hebben mijn kinderen mij eens overgehaald om appelpitjes in een potje te doen. Eentje daarvan liep uit tot een klein plantje. En die staat inmiddels ook alweer jaren in de achtertuin. Maar het was altijd een beetje een treurig, sprietig boompje. Maar voor het eerst heeft dit boompje (nog steeds best sprietig) eindelijk bloesem! Wie weet kunnen we er eindelijk eens van oogsten, al is het dan 1 appel. 

Mickey 17

Mickey 17 (2025) van Bong Joon Ho (Parasite) is onlangs uitgekomen en samen met man en kind heb ik die gezien in de bioscoop. De hoofdrol was van Robert Pattinson. Verder zagen we nog Mark Ruffalo (The Avengers, Thor: Ragnarok), Toni Collette (Emma, The Sixth Sense) en Steven Yeun (Nope). 

Mickey 17 is gebaseerd op het boek Mickey7 van Edward Ashton, die nu natuurlijk ook onmiddellijk op mijn "nog te lezen" lijstje gaat. 

Spoilers

Deze film is heet van de naald, dus lees echt alleen verder als je spoilers geen probleem vindt. 

De film begint in het jaar 2050. Mickey (Pattinson) vertelt dat hij dan een kleine crimineel is en hij en zijn maatje Timo (Yeun) hebben de ene mislukte operatie na de andere. Op een dag blijkt echter dat zij heel veel geld schuldig zijn aan een zeer vervelende maffiabaas. Die valt niet te ontlopen en Mickey en Timo melden zich aan als personeel voor een ruimtereis op een kolonisatieschip. 

Timo wordt een shuttle - piloot en Mickey wordt een Expendable. Zijn genetische informatie wordt zo gedetailleerd gekopieerd, samen met zijn geheugen, dat hij keer op keer "geprint" kan worden. En zo wordt hij een vervangbaar proefkonijn voor de wetenschappers aan boord van het kolonisatieschip. Wat is het gevolg van de ijzige kou en het vacuüm van de ruimte op het menselijk lichaam? We sturen Mickey. Hoe komen we er achter of er geen gruwelijke virussen in de lucht van de nieuwe planeet zitten? We sturen Mickey. Hoe testen we het vaccin op mensen? We nemen Mickey. Tegen de tijd dat het verhaal begint zijn we al toe aan Mickey17. 

Het kolonisatie schip is van Kenneth Marshall (Ruffalo), een mislukte politicus die nu een soort sekteleider is geworden. Zijn vrouw Ylfa (Collette) lijkt echter het brein achter de operatie te zijn. Zij willen de aarde verlaten en op een nieuwe wereld een nieuwe, zuivere maatschappij stichten. Maar de nieuwe planeet Niflheim is een bevroren Ijsplaneet. Bovendien zijn de volgelingen van Marshall ook de slimsten niet, dus het kolonisatieschip en bemanning zijn allemaal bijzonder slecht voorbereid op hun taak. Eenmaal op Niflheim aangekomen, blijkt het ook nog eens bewoond, door enge, rupsachtige dieren. Maar die zullen vast geen probleem zijn. 

Tijdens een missie op de planeet Niflheim valt Mickey17 in een ijsspleet. Aangezien hij toch een Expendable is, wordt hij prompt achtergelaten. Het is makkelijker om Mickey18 uit te printen, dan een reddingsmissie op touw te zetten. Maar dan wordt Mickey17 gered door de monsterlijke rupsen van de planeet. Hij weet zijn weg weer terug naar het kolonisatieschip te vinden. Daar heeft men echter al Mickey18 uitgedraaid. En gezien een aantal problemen uit de begindagen van de Print - techniek, worden gelijktijdige duplicaten niet getolereerd. Die zullen allemaal volledig vernietigd worden. 

Mickey18 is ietsje agressiever dan Mickey17 en wil zeker niet dood, dus dat leidt al snel tot een strijd. En al snel raakt de hele kolonie betrokken bij de strijd. En de vreemde rupsen blijken toch ook wat slimmer dan gedacht. Eigenlijk staat het hele voortbestaan van de kolonie op het spel. Zal Mickey17 in staat zijn om te overleven? En is een eerlijker maatschappij wel mogelijk?

Conclusie

Deze film is misschien niet zo goed als Parasite, dat we eerder zagen, maar wel erg leuk. Het lot van Mickey geeft goed weer hoe ontzettend mensen kunnen vastdraaien in het kapitalistische systeem. Om te overleven worden mensen gedwongen tot misdaden en worden daarmee afhankelijk van nog veel engere criminelen. Populistische politici misbruiken religie om een sekte te creëren en zich zo te kunnen onttrekken aan rechtspraak en de samenleving. Niemand houdt rekening met de oorspronkelijke bewoners van Nilfheim. 

En daarmee is deze film een aanklacht tegen uitbuiting van onze medemens, onze planeet en de andere bewoners van onze planeet. Maar het is allemaal net wat minder subtiel dan in Parasite.

Desondanks de moeite waard. 

Call of Cthulhu XV - De verbanning van Phêth

Dit is de laatste keer dat de onderzoekers in Cthulhu Dark Ages spelen. De Doem van Wessex wordt afgerond.

Caedmon de Monnik
Draca de Wijze
Cuthbert de Sterke
Benno Ben Salomo
Marcus Livim (afwezig)

19 juli 998, De Adbij van Sint Swithun

Caedmon de Monnik en Marcus Livim worstelen nog steeds met elkaar op de vloer van de voorraadkelder van de Abdij van Sint Swithun. Caedmon wil het wijnvat met de vreemde Griekse teksten sluiten en de demon Phêth erin opsluiten. Marcus Livim is van mening dat het vat vernietigd moet worden en de wijn weg moet lopen. 

Draca de Wijze heeft het goede idee om bij het verslaan van een demon juist meer spirituele hulp in te roepen, zoals een echt exorcisme! (Religion succes) Benno ben Salomo denkt dat de heremiet van Totburh, Hygerd daar een rol in kan spelen. (Insight succes) Uit zijn geraaskal blijkt dat hij in direct contact staat met het hogere. Caedmon vindt dit ook een acceptabel alternatief. In het scriptorium van deze Abdij is misschien ook meer informatie te vinden over exorcismen. 

Draca en Cuthbert keren terug naar Torburh om daar hulp te halen. Caedmon en Benno blijven achter. Ceadmon gaat onderzoek doen in het scriptorium, Benno bewaakt het wijnvat, zodat niemand er iets mee kan doen. 

Het scriptorium van de Adbij van Sint Swithun is volledig overhoop gehaald. Overal liggen manuscripten, perkamentrollen en codexen. Alles ligt door elkaar! Het is verschrikkelijk om aan te zien. Caedmon begint meteen met zijn onderzoek en opruimwerkzaamheden. Al snel vindt hij verschillende bijzondere teksten, die ook niet thuishoren in een Abdij. Hij vindt de Getuigenis van Carnamagos, de Sapienta Maglorum en de Bekentenissen van de Waanzinnige Monnik Clithanus en het Testament van Solomon. Al deze boeken zijn enorm fascinerend en algauw is Caedmon volledig verdiept in het Testament van Solomon. Misschien kan hij daarin ook een beschrijving vinden van de Demon Phêth en een manier om hem uit te drijven.  

Ondertussen zit Phêth niet stil. Zijn demonische invloed is ook  in de bezoekers Caedmon en Benno gevaren. Zij raken meer en meer bezeten van de rijkdommen van de Abdij en willen deze met niemand delen. 

20 juli 998, Totburh

Een vermoeide Draca en Cuthbert komen in alle vroegte aan in Totburh. Daar worden zij al snel herkend en snel naar binnen gelaten. Ook bij Thegn Oswyn krijgen zij al snel audiëntie. Hij is erg bezorgd over het verslag van Draca over de demonische invloeden bij de Abdij van Sint Swithun. Hij geeft Draca toestemming om met de Heremiet Hygerd te spreken. 

Eenmaal weer buiten gaan Draca en Cuthbert naar de cel van de Heremiet bij de houten kerk, die bij de woning van Thegn Oswyn hoort. Hygerd zit in zijn cel. Wanneer Draca hem vraagt naar Phêth en de situatie in de Abdij van Sint Swithun, begint Hygerd meteen te orakelen. Aan zijn relaas is nauwelijks een touw vast te knopen. 

De Abdij brandt! Het brandt in de zoete geur van de zeikstraal van Pan. En ziet, ik ben Koning Solomon, gekomen om het u te geven. Ik ben de meester van de lucht, de aarde, de vlam en de golf. 

De rode gloed is een teken van zijn komst. De zevenentwintigste heer van Sabaoth. Gebaad in de persing van de uva is Phêth gekomen. Als iemand mij uitdrijft in wijn, zoet-geurend en ongemengd met de elfde Aeoon en spreekt: "Ik drijf u uit, bij de elfde aeoon, ik gebied u te stoppen, Phêth." Geef het dan aan de patiënt te drinken, en ik vertrek meteen. Gebaad in het bloed van velen, verblijft hij in de diepte. 

Cuthberth en Draca denken diep na. Wat kunnen deze vreemde woorden betekenen. De Abdij lijkt inderdaad in brand te staan. Ook wordt duidelijk verwezen naar Koning Solomon de Wijze. Deze was in staat om demonen en duivels te beheersen en bevelen. Is de zoete, ongemengde wijn dan de manier om Phêth uit te drijven?

Cuthbert en Draca keren terug van Thegn Oswyn en zij vragen hem om een kar en een vat zoete, ongemengde wijn. Daarmee kunnen zij de demon in de Abdij van Sint Swithun uitdrijven. Thegn Oswyn kan dit makkelijk geven. Hij wil zelfs nog extra Hearthweru meegeven, ter bescherming. De Vikingen zullen hier niet terugkeren en inmiddels zijn voldoende mensen hersteld om Totburh ook te kunnen bewaken. 

De Abdij van Sint Swithun

Wanneer Draca de Wijze en Cuthbert met hun Hearthweru begeleiders weer aankomen bij de Abdij van Sint Swithun, is de rode gloed van de demonische aanwezigheid van Phêth alleen maar sterker geworden. Draca en Cuthbert heffen een strijdkreet aan: "Ik drijf u uit, bij de elfde aeoon, ik gebied u te stoppen, Phêth!" De Hearthweru nemen deze kreet over en al snel galmt het gebod over het grondgebied van de Abdij. Draca en Cuthbert nemen zelf een grote slok van de ongemengde wijn en geven dat ook allemaal aan de Heartweru. En dat is hard nodig, want de waanzinnige vikingen en monikken (voor zover ze nog overeind staan), stormen, bezeten door Phêth, op de mannen uit Torburh af. Draca geeft de Hearthweru opdracht om de vikingen en monikken uit te schakelen, terwijl hij en Cuthbert op zoek gaan naar Phêth. 

Phêth realiseert zich dat de monnik en de krijger zijn geheim kennen. Zij zouden hem weer kunnen opsluiten in een wijnvat! Hij manifesteert zich zo fysiek mogelijk. En hoewel zijn gruwelijke fysieke vorm Draca veel angst aanjaagt, weet hij toch vast te houden aan zijn missie. De kreten van de Hearthweru en Cuthbert verzwakken Phêth ook aanzienlijk. 

Al snel treffen zij Benno in de voorraadkelder, waar hij obsessief bezig is om en inschatting te maken van de monetaire waarde van alle voorraden. En hoeveel hij aan het klooster zou kunnen verkopen in de naam van "herstel". Draca en Cuthbert weten hem te overtuigen om toch wat van de wijn te drinken en de invloed van Phêth verdwijnt al snel. 

Dan zoeken Draca, Benno en Cuthbert naar Caedmon. Als snel vinden zij hem in het scriptorium. Hij is bezeten door alle boeken aan het bladeren. Hij heeft zelfs een soort molen met plateaus gevonden, zodat hij verschillende boeken tegelijk open kan houden en bij de hand kan hebben. Wanneer ze proberen om Caedmon te laten drinken van de wijn en zo de aanwezigheid van Phêth uit te drijven, wordt hij woest. Hij is bang dat zijn boeken, zijn mooie boeken gestolen zullen worden. Het leidt tot een strijd. Caedmon maakt gebruik van een spreuk en verwond de arm van Cuthbert, waarna Cuthbert hem bewusteloos slaat. Dan zien ze eindelijk kans om wat gezegende wijn tussen zijn lippen te laten lopen. 

In de Abdij is nu niemand meer in leven, die nog door Phêth bezeten is. Zij vullen het wijnvat met het Griekse opschrift weer aan met ongemengde wijn en maken het weer dicht. Dan kunnen zij weer terugkeren naar Totburh en Bath. 

Nawoord

Caedmon nam alle bijzondere geschriften mee uit de bibliotheek van Sint Swithun naar de Abdij van  Bath. Dit is natuurlijk niet helemaal de bedoeling, maar Caedmon wil deze gevaarlijke geschriften niet in Sint Swithun achterlaten. 

Cuthbert de Sterke huwt met Æsa Sveinsdotter, de vrouwelijke Hearthweru en zij verdienen hun geld als huurlingen in en om Bath. Cuthbert biecht wel bij zijn biechtvader over de diefstal van Caedmon en zijn schuldgevoel daarover. 

Draca de Wijze heeft na zijn avonturen in Glastonbury en in Sint Swithun nog maar weinig vertrouwen in het Christelijke geloof. Hij verlaat het klooster en hangt weer zijn oude, heidense geloof aan. 

Benno Ben Salomo huwt met de Joodse Rebecca en verlaat Brittannië en reist rond onder andere Joden, verspreid over de wereld. 

Lange termijn plannen

Tuinieren is natuurlijk een hobby van de lange adem. Je plant plantjes en zaadjes en pas na een aantal maanden kun je oogsten. Soms duurt het een aantal jaren voor planten zo groot zijn als je had bedacht. En met bomen duurt het allemaal nog veel langer voor de takken groot genoeg zijn, voor de boom gaat bloeien en voor je in de schaduw gaat zitten. Nu ben ik dan een heel lange termijn plan gestart. 

Kleine loot

In de tuin van mijn ouders staat een enorme kastanjeboom. Een Tamme Kastanje om precies te zijn. De boom was al enorm toen wij er 40 jaar geleden gingen wonen en waarschijnlijk stond hij er ook al, toen de wijk waar mijn ouders wonen gebouwd werd rond de eeuwwisseling van 1900. 

En al jaren laat deze boom in de herfst honderden kastanjebollen vallen. We moesten ze altijd opruimen en eigenlijk deden we nooit iets met de voedzame kastanjes. Ik heb wel eens geprobeerd ze te poffen, maar heel lekker vond ik het niet. Maar de eekhoorntjes waren er blij mee. 

En vorige herfst heb ik een aantal kastanjes mee naar huis genomen en in de aarde gestoken. En met het warme weer van de afgelopen dagen begint de een na de ander uit te lopen. Voorlopig zijn ze nog klein en handzaam. Als ze binnenkort verschillende blaadjes hebben, zal ik ze verhuizen naar grotere potten. Maar dan? Kastanjes worden enorm, in mijn tuin heb ik geen ruimte voor een monumentale boom. 

 

Bel Canto

Toen ik enige tijd geleden weer eens een spellendag organiseerde, kregen we nog twee boeken cadeau voor de gemiste verjaardagen. Station Eleven was de ene en nu heb ik dan ook de andere gelezen, Bel Canto. Bel Canto is van Ann Patchett (zonder r), een Amerikaanse schrijfster. 

Bel Canto is uit 2001 (ook al weer 24 jaar oud) en is in 2018 nog verfilmd.

Spoilers

Het verhaal begint in een onduidelijk land in Zuid Amerika, waar de President en Vice - President graag zien dat een belangrijke Japanse investeerder, Katsumi Hosokawa, in hun land investeringen doet. Daarom nodigen zij hem voor zijn verjaardag uit in het huis van de Vice - President. Om hem zover te krijgen dat hij komt, wordt ook operazangeres Roxanne Coss uitgenodigd om te zingen. 

Het feest en het optreden van Roxanne Coss zijn een groot succes. Maar dan wordt de woning overvallen door Guerilla's. Zij zijn op zoek naar de President, maar die is die avond niet naar het feest gekomen. Nu de Guerilla's de president niet gevangen kunnen nemen, nemen zij dan maar alle aanwezigen gevangen als gijzelaars, om hun eisen kracht bij te zetten. En aangezien ze naast Roxanne Coss en Katsumi Hosokawa nog meer vooraanstaande, internationale zakenmensen en diplomaten gevangen hebben genomen, zou het nog wel een succes kunnen worden. 

Maar de overheid werkt niet mee met de gijzelnemers en de gijzeling duurt en duurt en duurt. En na verloop van tijd vervagen de grenzen tussen de gijzelaars en de gijzelnemers. Er ontstaan vriendschappen en zelfs relaties. 

En uiteindelijk eindigt het in tranen. 

Conclusie

Dit boek was het niet voor mij. De dromige, romantische stijl kan ik meestal wel waarderen (zie ook Annihilation), maar hier vond het heel misplaatst. In een gijzelingssituatie de focus leggen op alle nieuwe relaties die ontstaan en alle lessen die gijzelaars en gijzelnemers van elkaar kunnen leren lijkt een beetje ongepast. Vooral omdat in de eerste uren van de gijzeling de eerste gijzelaar al dood gaat. Het is een ongeluk, maar die man wordt binnen 24 uur volledig vergeten. 

Verder kreeg ik ook sterk het gevoel dat dit verhaal door een witte schrijver was geschreven voor een wit publiek. Het drama gaat over de witte gijzelaars en hun gevoelens bij de gijzeling. Het land waar de gijzeling plaatsvindt, wordt niet eens genoemd. Er wordt nauwelijks iets gezegd over de politieke situaties die mensen drijft tot gewapend verzet tegen de overheid. Er wordt nauwelijks ingegaan op de persoonlijke levens van de gijzelnemers. Het is allemaal een beetje vaag drama, met onderdrukking en nare gevangenissen en oerwouden om in op te groeien. Het maakt voor de Europese bezoekers ook niet uit in welk land ze zijn. Het zijn allemaal corrupte slangenesten, waar nette witte (en Japanse, laten we die niet vergeten) mensen maar ver van moeten blijven. Ik kreeg er een ongemakkelijk White Saviour gevoel bij (net als bij When the Apricots Bloom). 

Tot slot is het verhaal grotendeels geïnspireerd door de Gijzelingscrisis in de Japanse Ambassade in Peru (ook wel de Lima crisis) van 1996. En dat maakt het alleen maar smakelozer. Een echte gijzelingssituatie waar echte mensen slachtoffer van zijn geworden en waar echte mensen zijn doodgegaan en waar een echte regering ook gevangenen heeft geëxecuteerd is de achtergrond geworden over een romantisch verhaal waar mensen liefde vinden door de kracht van muziek. Of zo. 

Je kan ook Aiya's Strijd lezen.