Translate

zaterdag 29 maart 2025

Bel Canto

Toen ik enige tijd geleden weer eens een spellendag organiseerde, kregen we nog twee boeken cadeau voor de gemiste verjaardagen. Station Eleven was de ene en nu heb ik dan ook de andere gelezen, Bel Canto. Bel Canto is van Ann Patchett (zonder r), een Amerikaanse schrijfster. 


Bel Canto is uit 2001 (ook al weer 24 jaar oud) en is in 2018 nog verfilmd.

Spoilers

Het verhaal begint in een onduidelijk land in Zuid Amerika, waar de President en Vice - President graag zien dat een belangrijke Japanse investeerder, Katsumi Hosokawa, in hun land investeringen doet. Daarom nodigen zij hem voor zijn verjaardag uit in het huis van de Vice - President. Om hem zover te krijgen dat hij komt, wordt ook operazangeres Roxanne Coss uitgenodigd om te zingen. 

Het feest en het optreden van Roxanne Coss zijn een groot succes. Maar dan wordt de woning overvallen door Guerilla's. Zij zijn op zoek naar de President, maar die is die avond niet naar het feest gekomen. Nu de Guerilla's de president niet gevangen kunnen nemen, nemen zij dan maar alle aanwezigen gevangen als gijzelaars, om hun eisen kracht bij te zetten. En aangezien ze naast Roxanne Coss en Katsumi Hosokawa nog meer vooraanstaande, internationale zakenmensen en diplomaten gevangen hebben genomen, zou het nog wel een succes kunnen worden. 

Maar de overheid werkt niet mee met de gijzelnemers en de gijzeling duurt en duurt en duurt. En na verloop van tijd vervagen de grenzen tussen de gijzelaars en de gijzelnemers. Er ontstaan vriendschappen en zelfs relaties. 

En uiteindelijk eindigt het in tranen. 

Conclusie

Dit boek was het niet voor mij. De dromige, romantische stijl kan ik meestal wel waarderen (zie ook Annihilation), maar hier vond het heel misplaatst. In een gijzelingssituatie de focus leggen op alle nieuwe relaties die ontstaan en alle lessen die gijzelaars en gijzelnemers van elkaar kunnen leren lijkt een beetje ongepast. Vooral omdat in de eerste uren van de gijzeling de eerste gijzelaar al dood gaat. Het is een ongeluk, maar die man wordt binnen 24 uur volledig vergeten. 

Verder kreeg ik ook sterk het gevoel dat dit verhaal door een witte schrijver was geschreven voor een wit publiek. Het drama gaat over de witte gijzelaars en hun gevoelens bij de gijzeling. Het land waar de gijzeling plaatsvindt, wordt niet eens genoemd. Er wordt nauwelijks iets gezegd over de politieke situaties die mensen drijft tot gewapend verzet tegen de overheid. Er wordt nauwelijks ingegaan op de persoonlijke levens van de gijzelnemers. Het is allemaal een beetje vaag drama, met onderdrukking en nare gevangenissen en oerwouden om in op te groeien. Het maakt voor de Europese bezoekers ook niet uit in welk land ze zijn. Het zijn allemaal corrupte slangenesten, waar nette witte (en Japanse, laten we die niet vergeten) mensen maar ver van moeten blijven. Ik kreeg er een ongemakkelijk White Saviour gevoel bij (net als bij When the Apricots Bloom). 

Tot slot is het verhaal grotendeels geïnspireerd door de Gijzelingscrisis in de Japanse Ambassade in Peru (ook wel de Lima crisis) van 1996. En dat maakt het alleen maar smakelozer. Een echte gijzelingssituatie waar echte mensen slachtoffer van zijn geworden en waar echte mensen zijn doodgegaan en waar een echte regering ook gevangenen heeft geëxecuteerd is de achtergrond geworden over een romantisch verhaal waar mensen liefde vinden door de kracht van muziek. Of zo. 

Je kan ook Aiya's Strijd lezen.   

dinsdag 25 maart 2025

Pickman's Model

In mijn (zelfopgelegde) uitdaging om eens in de maand een verfilming van een Lovecraft - verhaal te kijken, keek ik voor de maand maart naar Pickman's Model (2022). Dit is een aflevering uit de serie Guillermo del Toro's Cabinet of Curiosities, een serie afleveringen voor Netflix, waarin Guillermo del Toro de kans geeft aan andere filmmakers om een griezelig verhaal te verfilmen. Del Toro kennen we natuurlijk van films als Nightmare Alley en Pacific Rim. Maar deze film is van Keith Thomas en met Ben Barnes (Westworld, Stardust) en Crispin Glover (Mr. K., American Gods). 

    


Pickman's Model werd door H. P. Lovecraft geschreven in 1926 en een jaar later gepubliceerd in een tijdschrijft. Inmiddels bijna honderd jaar oud en nog steeds een vrij onaangenaam verhaal. Deze verfilming heeft belangrijke delen van het verhaal wel losgelaten. 


Spoilers

De film opent met een klasje van rijke, jongemannen die lessen volgen om later kunstenaar te worden. Ze tekenen, schilderen en bestuderen de kunst van anderen. William Thurber (Barnes) is een prominent lid van de klas. Op een dag voegt Richard Upton Pickman (Glover) zich ook bij de klas. Hij is veel ouder dan de rest, heeft een intense manier van kunst maken, heeft zorgwekkende onderwerpen voor zijn schilderijen en is in ieder opzicht een vreemde eend in de bijt. 
Thurber legt toch contact met Pickman en bekijkt zijn schilderijen. Deze zijn zo mogelijk nog verontrustender dan zijn werk in de klas. Een afzichtelijke heks serveert een kanniballistisch diner van haar man aan haar mede - heksen. Thurber vlucht weg en blijft langdurig last houden van vreemde visioenen en dromen. Pickman verlaat de school en keert niet meer terug.  

Jaren later is Thurber een succesvol eigenaar van een museum en hij heeft een lieve vrouw (Leman) en zoontje. Maar dan duikt Pickman weer op, met zo mogelijk nog verontrustender kunst. Hij heeft zelfs een medewerker van het museum zover gekregen om een tentoonstelling rondom zijn werk te organiseren. De dromen en de visioenen van Thurber komen ook meteen weer terug en zijn zo mogelijk nog enger dan eerder. Hij verbiedt zijn medewerkers om de kunst van Pickman tentoon te stellen. 
Maar Pickman is inmiddels ook brutaler geworden. Hij stuurt een schilderij naar het huis van Thurber, waar zijn jonge zoontje het ziet. Ook weet hij een uitnodiging los te krijgen en charmant te babbelen met de vrouw van Thurber, die in Pickman een gevoelige ziel denkt te herkennen. Thurber moet niets van Pickman hebben, maar durft ook niet te vertellen over de zorgwekkende schilderijen of de vreemde dromen die hij heeft. Dus zijn medewerkers en familie begrijpen niet goed wat hij tegen Pickman heeft.

Het komt tot een confrontatie tussen Thurber en Pickman in de kelder onder de woning van Pickman. Daar blijkt dat Pickman extreem perverse en zorgwekkende schilderijen maakt, die de realiteit en zeker de mentale gezondheid van iedereen lijken te beïnvloeden. Tijdens deze confrontatie sterft Pickman en raakt Thurber alleen maar verder getraumatiseerd. Maar hij denkt dat alle horror van Pickman nu eindelijk voorbij is. 

Wanneer de volgende dag het museum weer opent, blijkt dat de schilderijen van Pickman er op miraculeuze wijze toch hangen! En een van de museummedewerkers is al zo beïnvloed geraakt, dat hij zichzelf gruwelijk heeft verwond. Thurber haalt snel zijn vrouw en kind weg uit het museum, maar niet voordat zij ook onder de invloed zijn geraakt van de schilderijen. Pickman heeft zelfs na zijn dood nog invloed. 

Conclusie

De film laat het oorspronkelijke verhaal van H. P. Lovecraft grotendeels los en gaat zijn eigen weg. Desondanks blijft het oude thema wel overeind. Pickman is nog steeds een kunstenaar, met een vreemde achtergrond, die zorgwekkende kunst maakt. En met zijn kunst zegt hij iets over een werkelijkheid die anderen niet kunnen (of willen) waarnemen. En ik denk dat de keuzes van Keith Thomas beter werken voor het scherm. Het geschreven verhaal is wat tammer, en dat komt eigenlijk alleen goed tot zijn recht als geschreven verhaal. Verfilmd zou het waarschijnlijk te saai worden.  
Verder is Glover fantastisch als waanzinnige kunstenaar, die zijn zaakjes nog net zo voor elkaar heeft, dat hij kan functioneren. Alle waanzin komt naar buiten in zijn kunstwerken. Barnes doet het ook goed als normale man, die verstrikt raakt in de waanzin van dingen, die de mensen niet kan en mag weten. En hij sleept zijn hele familie mee in zijn ondergang. 

Prima aflevering, kijk hem vooral eens. 

zondag 23 maart 2025

The Gorgon

 Het was weer tijd voor een foute film, The Gorgon (1964) dit keer. Deze film van Terence Fisher (The Devil Rides Out, Dracula, The Hound of the Baskervilles (1959)) komt uit de Hammer Studios, dus dat betekent rollen voor Christopher Lee (Ivanhoe, Nothing but the Night) en Peter Cushing (Tales from the Crypt, I, Monster). Maar verder zagen we ook nog Michael Goodliffe (To the Devil a Daughter) en Patrick Troughton (The Omen, The Six Wives of Henry VIII). 



Spoilers

De film begint in kneuterig dorpje Vandorff met leuk jong stel Bruno (Longhurst)en Sascha (Gilpin). Hij is een kunstenaar en tekent zijn vriendinnetje graag bloot. Zij vertelt hem dat ze zwanger is en dat er getrouwd moet worden. Enigszins van zijn stuk wil Bruno middenin de nacht naar buiten rennen om de vader van Sascha om haar hand te vragen (een afschuwelijk gedateerd gebruik, dit zijn volwassenen, beslis zelf of je gaat trouwen. Hier komt alleen maar ellende van.). Sascha waarschuwt hem om binnen te blijven, buiten waart een monster rond! Maar Bruno luistert niet. En even later sterft Sascha, wanneer zij iets gruwelijks ziet. In wanhoop verhangt Bruno zich (ik zei het toch?). 

De dood van een jonge vrouw en een man van buiten de regio trekt behoorlijk wat aandacht. De lokale rechter probeert het af te doen als een moord - zelfmoord. Lokale arts en hoofd van het gesticht, Dokter Namaroff (Cushing) gaat daarin mee en onthult niets over de vreemde toestand van het lijk van Sascha. Maar de vader van Bruno, Professor Heitz (Goodliffe) kan niet geloven dat zijn zoon tot moord in staat was en stelt een nader onderzoek in.  
Professor Heitz is natuurlijk een slimme kerel en komt er al snel achter dat er lokale legenden de ronde doen over een monster, een Gorgon genaamd Megaera, wiens gruwelijk gezicht mensen in steen verandert. Het monster waart rond in naburig Kasteel Borski en bij nacht in de omgeving. Wanneer hij zijn bevindingen deelt met Dokter Namaroff, wil deze ineens niet meer spreken met Professor Heitz. Heitz is duidelijk iets op het spoor!

Professor Heitz seint een collega in, Professor Meister (Lee). Deze is ook de leraar van zijn andere zoon, Paul (Pasco). Professor Meister komt niet, maar Paul reist wel af naar Vandorff om zijn vader bij te staan. 
Ondertussen heeft Professor Heitz meer onderzoek gedaan, in kasteel Borski, en daar ziet hij het aangezicht van het gruwelijke monster. Langzaam verandert hij in steen! Met zijn laatste krachten sleept hij zich terug naar zijn huis en schrijft daar een laatste brief aan zijn zoon. Zoon Paul komt net op tijd om zijn vader te begraven (in 1 week broer en vader verliezen, arme knul). 
Paul zet het onderzoek van zijn vader meteen door. Hij moet weten wat er is gebeurd met zijn broer en vader. Ook hij legt contact met Dokter Namaroff en treft daar ook leuke assistente Carla Hoffman (Shelley). Deze lijkt een beetje te twijfelen of haar loyaliteit bij Dokter Namaroff moet liggen, of juist bij fris jong ding Paul. 

Paul blijft de zaak onderzoeken en op een nacht wordt hij door gezang naar buiten gelokt. Hij ziet het gezicht van de Gorgon in de vijver. Hij verandert niet in steen, maar wordt wel ernstig ziek. Hij komt, sterk verouderd weer bij in een ziekenhuisbed. Nog steeds kan Paul zijn missie niet loslaten. Hij gaat naar de begraafplaats en graaft daar zijn vader op. Het lijk van zijn vader is volledig versteend! Daar treft hij ook Carla. Hij wil met haar een nieuw leven starten, als hij heeft uitgevonden wat de dood van zijn broer, vader, aanstaande schoonzus (en neefje) veroorzaakte. Carla denkt dat dat te lang gaat duren. Zij is bang voor Dokter Namaroff. 

Dan komt eindelijk ook Professor Meister naar Vandorff. Wanneer hij en Paul hun krachten bundelen, komen in een snel tempo alle geheimen aan het licht. De moorden vinden al een aantal jaar plaats en begonnen kort nadat Carla, met geheugenproblemen naar Vandorff kwam. Dokter Namaroff nam haar op in zijn gesticht. Iedere volle maan verliest Carla haar geheugen en gaat ze dwalen. Wat gebeurt er dan met haar?

In kasteel Borski komt het tot een confrontatie tussen Paul, Dokter Namaroff, de Gorgon en Professor Meister. En het eindigt in tranen!

Conclusie

Dit is een van de betere films uit de Hammer Horror stal, maar nog steeds niet heel goed. Lee en Cushing zijn zoals altijd prima. En het is leuk om eens een wisseling te zien. Meestal speelt Lee een slechterik en Cushing de held. Dit keer ligt dat anders. Verder zijn Pasco en Shelley ook prima als jongere, onschuldige slachtoffers van alle duistere machinaties van de Gorgon, Dokter Namaroff en het politieapparaat. 

Maar het verhaal heeft veel te veel gaten om echt serieus te zijn. Het begint al met het verplaatsen van monsters uit de Griekse Mythologie naar Duits (?) dorpje. De Gorgonen (zoals trouwe lezers van Stephen Fry weten) waren drie monsterlijke zusters uit de Griekse Mythologie, met de namen Stheno, Euryale en Medusa. Zij konden mensen, die naar hen keken in steen veranderen. Uiteindelijk werd Medusa gedood. Megaera is een van Furiën, een van de wraakgodinnen, die niet-aflatend criminelen nazitten, tot zij gestraft zijn. Zij verandert niemand in steen. En de Gorgonen, noch de Furiën lokken mensen uit hun huis weg met vreemd gezang, dat is meer iets voor Sirenen.  

En dan het verhaal op zich. Hoe en waarom is de Gorgon van Griekenland helemaal naar Ditsland gekomen? Sinds wanneer neemt zij de lichamen van normale, sterfelijke vrouwen over? Op deze vragen krijgen we nooit antwoord. Dan sterft aan het begin Sascha, omdat zij de Gorgon ziet. Maar waarom sterft Bruno dan? Hangt hij zichzelf op, omdat hij het niet aankan dat zijn verloofde in steen is veranderd? Het lijkt erop dat de transformatie in steen bijna onmiddellijk is, maar Professor Heitz heeft de tijd om zich van kasteel Borski naar huis te slepen en een brief van meerdere kantjes voor zijn zoon achter te laten, voor hij sterft. 

Verder heeft de film ook een probleem met het verloop van de tijd. In de loop van de film wordt duidelijk dat de Gorgon alleen het lichaam van een slachtoffer kan overnemen bij volle maan. Dan duurt het verhaal een maand of 6. Bij volle maan 1 wordt Sascha wordt gedood en begraven, samen met Bruno. Bij volle maan 2 wordt Professor Heitz aangevallen en begraven. Bij volle maan 3 wordt Paul aangevallen en verouderd sterk. Bij (of eigenlijk vlak ervoor) volle maan 4 wil Carla vertrekken met Paul, maar wil Paul niet. Bij volle maan 5 doen Professor Meister en Paul hun onderzoek. Bij volle maan 6 volgt dan de laatste confrontatie in Kasteel Borski. Maar de film laat het lijken of alle actie zich in een week of twee afspeelt. 

Dus...een geinige horrorfilm met een zeldzaam monster, maar niet heel goed.  
 

zaterdag 22 maart 2025

Lente 2025

De Equinox is weer geweest en vanaf nu is de lente begonnen. De lente is mijn favoriete seizoen. De winter is ook leuk, met alle kou en feesten, maar op een gegeven moment wil ik ook weer zon en groen zien. En eindelijk kan dat weer. De dagen zijn nu al weer aanmerkelijk langer, in de morgen is het licht als ik naar mijn werk ga. 



En in de tuin is het ook goed te merken dat de lente is aan gebroken. Ik heb alweer mest in de moestuin geschept. De krokussen zijn al weer uitgebloeid, maar andere planten laten hun blaadjes en bloemetjes weer zien. Waaronder een bijzonder opzichtige forsythia. Nadat we in 2022 de schutting in de tuin moesten vervangen, heb ik hem geplaatst. Hij gaf al eerder mooie bloemen, maar na drie jaar is hij flink gegroeid en maakt indruk in de vroeg lente.   


Maar de lente is niet alleen maar nieuwe groei en bloei. Soms moet je ook tot de conclusie komen dat sommige dingen na de winter niet meer terugkomen. We hadden een grote kerspruim in onze tuin. Vorig jaar wilde hij niet bloeien en zaten er ook heel weinig blaadjes aan. En dit jaar wil hij helemaal niet uitlopen. Zeker in vergelijking met de mini - kerspruim die ik al sinds 2020 aan het opkweken ben (en nu voor het eerst bloeit), ziet hij er heel dood uit. Dus, die zal binnenkort ook verwerkt worden tot brandhout en over een paar jaar genieten we dan van een nieuwe kerspruim, op een andere plek. Ik vraag me af hoe lang het duurt, voor hij net zo groot is als de oude. Ik vermoed toch nog zeker een jaar of 10. 

woensdag 12 maart 2025

Rimpelingen in de wereld

De tijd vliegt voorbij en het is alweer 18 jaar geleden dat het nieuws kwam dat Terry Pratchett leed aan de ziekte van Alzheimer en het is ook alweer 10 jaar geleden dat hij is overleden. In mijn tienerjaren en later heb ik zijn boeken met veel plezier gelezen en ik lees ze nog steeds met enige regelmaat. Zijn verhalen blijven ook na jaren nog sprankelen. 
 

In ieder geval, 10 jaar is een lange tijd en misschien moet ik zijn boeken maar weer eens afstoffen en vanaf het begin herlezen. Het begon natuurlijk allemaal met The Colour of Magic in 1983. Dat is verdorie alweer 42 jaar geleden. Van zijn Discworldboeken denk ik dat Maskerade misschien mijn favoriete is. Een heerlijke combinatie van Opera - parodie, waar de Heksen ook nog een rol in spelen. Maar ik las niet alleen The Discworld boeken. Ik heb ook nog een Strata opgeduikeld in de bieb en de Bromeliad heb ik ook nog in de kast staan. 


In ieder geval, mensen zijn pas echt dood als de rimpelingen, die ze hebben veroorzaakt in de wereld ook helemaal weggeëbd zijn. 

zaterdag 8 maart 2025

Dune (de oude)

David Lynch is onlangs overleden en toen ik de Dvd van zijn verfilming van Dune (1984), kon ik die niet laten liggen. Enige tijd geleden zagen we natuurlijk de verfilmingen van Denis Villeneuve in de bioscoop (in 2021 en 2024). De verfilming van Lynch uit 1984 was de eerste keer dat het verhaal van Frank Herbert succesvol werd verfilmd. 


Deze film zit vol met prominente acteurs uit deze tijd en met acteurs die later ook weer opdoken in het werk van David Lynch. De hoofdrol is voor Kyle MacLachlan. verder zien we nog Leonardo Cimino (V the Miniseries), Brad Dourif, José Ferrer (Cyrano de Bergerac, Lawrence of Arabia), Freddie Jones (vader van Toby, Erik the Viking), Siân Phillips (Ivanhoe, The Age of Innocence), Jurgen Prochnow, Patrick Stewart (The Kid Who Would Be King, Excalibur), Sting, Max von Sydow (Conan the Barbarian, The Seventh Seal) en Sean Young (Bladerunner 2049). 


Spoilers

Het boek Dune, van Frank Herbert, waar het allemaal op gebaseerd is, is uit 1965. En het verhaal is hier al eens eerder besproken. Dus het zou allemaal geen verrassing meer mogen zijn. 

De film opent met een close-up van het gezicht van een mooie dame (Madsen), die vertelt over de problemen in het bekende universum, een broeiend conflict tussen de Huizen Harkonnen en Atreides en de machinaties van de Padishah Keizer Shaddam IV. Dit alles speelt zich uit op de Woestijnplaneet Arrakis, waar de Spijs vandaan komt, waarmee ruimtereizen mogelijk wordt. 

Dan gaan we naar het paleis van de Padishah Keizer Shaddam IV (Ferrer). De dame uit het begin blijkt zijn dochter, Irulan. De Keizer ontvangt een afvaardiging van het Ruimtegilde. Dit Gilde wil van de Keizer weten wat er gaande is op de planeet Arrakis, waar de Spijs vandaan komt. Het wordt meteen duidelijk dat de Padishah Keizer dan wel regeert over het bekende universum, maar het Ruimtegilde is een machtsblok dat de Keizer in zijn eigen paleis tot de orde kan roepen. 
De Keizer legt uit dat hij samen met Baron Harkonnen, van het huis Harkonnen heeft besloten dat het huis Atreides te machtig is geworden. Hij heeft het Arrakis gegeven, als een giftige appel. Wanneer de Atreides eenmaal op Arrakis zijn, zullen zij aangevallen worden door de Harkonnen, gesteund door troepen van de Keizer. De vertegenwoordiger van het Ruimtegilde geeft aan dat het allemaal maar beter niet de Spijs in gevaar kan brengen en dat de vereniging van Huizen in de Landsraad er ook maar beter niet achter kan komen. De Keizer zegt dat hij alles in de hand heeft. 

Op Caladan bereidt Hertog Leto Atreides (Prochnow) en zijn huishouden zich voor op massale migratie naar Arrakis. We leren de leden van zijn huishouden ook kennen. Hertog Leto is niet getrouwd maar heeft een Concubine, de Bene Gesserit Jessica (Annis). Met haar heeft hij een zoon en erfgenaam Paul (MacLachlan). Hij heeft ook Mentat Thufir Hawat (Jones), diplomaat Duncan Idaho (Jordan) en legerleider Gurney Halleck (Stewart) en arts Wellington Yueh (Stockwell), die hem adviseren. Vooral Duncan Idaho is van mening dat de Fremen van Arrakis van groot belang kunnen zijn voor de zaak van Huis Atreides. 

Eenmaal op Arrakis aangekomen, installeren de Atreides zich. Het lijkt voor even rustig. Paul maakt kennis met de planeet, hij leert de pakken dragen om de hitte van de planeet te overleven en maakt indruk op de Keizerlijke agent die de overdracht moet begeleiding, Kynes (von Sydow). Maar dat is van korte duur. 
De Harkonnen voeren met hulp van de Elitetroepen van de Keizer een aanval uit! En dankzij het verraad van Yueh kunnen ze winnen. Veel mensen worden gedood, Hertog Leto wordt gevangen genomen door de Atreides, Paul en Jessica moeten voor dood worden achtergelaten in de woestijn en de Harkonnen zijn weer aan de macht. 

Baron Harkonnen (een afzichtelijke McMillan) laat meteen zien dat zijn Huis heel anders is dan dat van Atreides. Hij schoffert zijn arts (Cimino), kijkt verlekkerd naar zijn neef Feyd Rautha (Sting) behandelt zijn slaven afschuwelijk. Samen met zijn Mentat Piter de Vries (Dourif) heeft hij het plan om eerst Hertog Leto te martelen en daarna een andere neef, Beast Rabban (Smith) de leiding over Arrakis te geven. Deze Rabban moet zo een afschuwelijk schrikbewind voeren, dat daarna Feyd Rautha zonder problemen de leiding kan overnemen. 

Ondertussen hebben Paul en Jessica de aanval van de Harkonnen overleefd. Zij hebben contact kunnen leggen met de Fremen en worden opgenomen in de Sietch van Stilgar (McGill). Daar neemt Jessica de plaats in van een Eerwaarde Moeder en drinkt het levenswater. Paul wordt een krijger onder de mannen van de Sietch. Paul en Jessica hebben laten zien krijgers van niveau te zijn. En zij hebben de kennis van de Sonische Wapens, die Hertog Leto ontwikkelde. Zij trainen de mannen van de Sietch in deze stijl van vechten. De aanvallen van Paul leggen de Spijsproductie bijna volledig stil, tot grote frustratie van de Harkonnen en het Ruimtegilde. De druk in het politieke landschap van het bekende universum loopt aardig op. 

De keizer moet zich bemoeien met de situatie op Arrakis. Wanneer Paul daar achterkomt, weet hij dat het moment om toe te slaan is gekomen. Hij verzamelt een leger van Fremen, enorme zwandwormen en sonische wapens. Hij weet de troepen van de Harkonnen en de Keizer te verslaan en dwingt de keizer om toe te geven aan de eisen van Paul. 

Conclusie

Dit was geen hele goede film, maar mijn hemel, David Lynch had een visie en hier daar aan vast! Het verhaal van Dune is lang en ingewikkeld en had waarschijnlijk nooit goed vervat kunnen worden in een film. De oplossing om dan te werken met voiceovers van Prinses Irulan aan het begin en de gedachten van belangrijke spelers werkt gewoon niet lekker. Het verhaal blijft warrig als je niet al eerst het boek hebt gelezen. Verder waren niet alle acteurs even sterk, met name Kyle MacLachlan is hier nog erg jong en zeker later in de film blijft hij wat onzeker overkomen. 

Dan door naar de vormgeving. Deze is ook ...bijzonder... te noemen. H. R. Giger was betrokken bij de vormgeving en dat is terug te zien in de gruwelijke industriële landschappen en decors op de wereld van de Harkonnen. Verder hebben de verschillende groepen kostuums in verschillende stijlen. De manipulatieve heksen van de Bene Gesserit hebben allemaal kale hoofden en vreemde zwarte jurken. De hofhouding van de Keizer lijkt weggelopen uit een decadente Franse hofhouding en de leden van het Ruimtegilde (voor zover ze nog menselijk zijn) lijken een soort machines geworden, met overal enge slangetjes en buisjes. De visuele stijl is misschien niet zo overdonderend als die van Denis Villeneuve, maar toch zeker wel bijzonder. 


Verder was de seksuele symboliek en politiek ook bijzonder te noemen. De film kwam uit in 1984, toen iedereen zich behoorlijk zorgen maakte om de (toen nog) ongeneeslijke ziekte AIDS, die vooral om zich heen greep in de kring van homoseksuele mannen. Zeker in de VS kregen zij daarmee ook de schuld van de AIDS epidemie, ongetwijfeld een straf voor hun zondig leven. 

De rol van Gender is extreem belangrijk in het verhaal. Alle wereldlijke, politieke macht lijkt te liggen bij mannen. De leiding van de grote Huizen ligt bij mannen. Maar allemaal hebben zij een Bene Gesserit adviseur, een vrouw met paranormale krachten. Deze Bene Gesserit zijn een groep vrouwen die al eeuwen bezig zijn met een of ander onduidelijk plan, waarbij eugenetica een grote rol speelt. Zij willen een Kwisatch Haderach maken, een man met paranormale gaven, die volledig onder hun invloed staat. De Bene Gesserit bepalen wie er kinderen krijgt van wie (soms zelfs zonder dat betrokkenen dat weten) en gaven Jessica de opdracht om een dochter te krijgen. Zij kreeg een zoon om haar man te plezieren. 
Paul is ook geen heel mannelijke held (zeker niet naar de maatstaven van de jaren '80, zie Schwarzenegger en Stallone). In het eerste gevecht van Paul, tegen een trainingsrobot, zien we een nogal fallische robot uit het plafond komen, die Paul aanvalt. Ook later is er weer een aanval op Paul, een rondvliegende fallus met een giftige naald. Hij weet beiden te verslaan en zo toch zijn mannelijkheid te bevestigen. 


Ja dat is een zweterige Sting

Niet alleen is Gender een belangrijk thema, Seksualiteit is dat ook. De hele scene met Paul en de Gom Jabbar test met de Bene Gesserit Gaius Helen Mohiam (Phillips), waarbij Paul moet knielen voor een vrouw en zijn hand in haar geheimzinnige doos moet leggen (ja, werkelijk) heeft vreemde boodschappen over sex en heteroseksualiteit. Het huishouden van de Atreides heeft meer heteroseksuele connotaties. Vrouwe Jessica heeft een positie van aanzien en later zijn er ook andere belangrijke vrouwen in het huishouden. 
Dan het Huis Harkonnen. Kennelijk zijn alleen mannen daar lid van. We zien alleen Baron Harkonnen en zijn twee neven, Glossu Rabban en Feyd Rautha. Baron Harkonnen zit onder de smerige etterende zweren, die doen denken aan een besmettelijke ziekte (Aids, anyone). Verder wordt Feyd Rauth geïntroduceerd terwijl hij, gekleed in een soort plastic ondergoed, glinsterend onder de douche vandaan komt. En Baron Harkonnen kijkt verlekkerd toe. De homoseksuele ondertonen zijn nauwelijks te vermijden. Verder is de fallische kunst van Giger hier ook aan alle kanten te zien. Giedi Prime krijgt zo de aanblik van een of ander decadent homoseksueel (en sadistisch) Walhalla. 

En dan de eindeloze fallische symboliek. De verschillende wapens zijn al genoemd. Maar meteen in de openingsscene penetreert een zeer fallische, ondoorzichtige zwarte wagon de troonzaal van de (Ubermannelijke, ubermachtige) keizer. En wanneer de ramen van de wagon dan opengaat, zit er in de wagon een compleet misvormd lid van het Ruimtegilde, met een zeer vaginaal aandoend mondje, waaruit opdrachten aan de keizer komen. 
Dan moeten we nog naar Arrakis gaan, waar de eveneens zeer fallische zandwormen door het landschap razen, alles op hun weg vernietigend. En als onderdeel van Pauls groei naar een leider, moet hij ook leren om deze fallische wormen te beheersen en hun vernietigende kracht aan te wenden voor zijn eigen doelen.  

In ieder geval een fascinerende film. Kijk hem eens als je de kans krijgt, maar neem het niet al te serieus. 
  



dinsdag 4 maart 2025

Mest scheppen

De dagen worden alweer aanmerkelijk langer en de vogeltjes fluiten alweer wanneer ik in de morgen naar mijn werk ga. Hoog tijd om mest te scheppen in de moestuin! Geen fijn klusje, want het is allemaal nogal zwaar. Maar gelukkig heb ik een sterke man, die me kan helpen. Dus afgelopen zaterdag gingen we in de vroege ochtend naar de moestuin om daar zes grote (en zware) kruiwagens mest vol te laden. Daarna kon ik deze dan mooi over de bodem van de tuin verspreiden. Hopelijk hebben de plantjes daar wat aan dit jaar!



Inmiddels heb ik ook al weer tien jaar een moestuin. Eerst had ik alleen in mijn eigen tuin een klein stukje voor wat kruiden en groenten. Maar in 2015 kon ik dan een moestuin huren in ons eigen dorp. In 2016 ben ik nog eens verhuisd naar een ander deel van de moestuin en daar zit ik nu nog steeds. En de bessenstruiken worden steeds groter en voorzien mij nog steeds van jam. Nog even en het wordt weer tijd om zaadjes te zaaien. 


Maar eerst alle mest nog in de grond spitten. 

zondag 2 maart 2025

Call of Cthulhu XIV - De Doem van Wessex

Nadat de onderzoekers de vorige keer de duivelse Slang onder Glastonbury hebben verslagen, volgt er nu nog een avontuur in Cthulhu: Dark Ages. Dit keer een uit het boek, The Doom that came to Wessex. 

Caedmon de Monnik
Draca de Wijze
Cuthbert de Sterke
Benno Ben Salomo
Marcus Livim

15 juli 998, Bath

Het is zomer in Bath en de gruwelijke gebeurtenissen van Pasen eerder dit jaar, lijken steeds onwaarschijnlijker. Het leven in Bath gaat weer voort. Marcus Livim is erg blij dat hij zijn rivaal Forstes nu kwijt is en weer het oor van de Burgemeester van Bath heeft. In de Abdij van Sint Pieter en Sint Paul bekomen Caedmon en Draca ook van hun avonturen. Caedmon experimenteert met het maken van allerlei kruidendrankjes en heeft maar matig succes. Verder schrijft hij ook aan een verslag van hun gebeurtenissen. 

Dan komt er een ijlbode naar de burgemeester van Bath met een verschrikkelijk bericht. Het stadje Totburh is aangevallen door Vikingen! De dappere Hearthweru van Thegn Oswyn en de burgers van Totburh wisten deze aanval af te slaan. Maar er zijn veel gewonden en een groot deel van Totburh is vernield en in brand gestoken. Thegn Oswyn vraagt de burgemeester om hulp bij het verzorgen van de gewonden en het herstel van de stad. 
De Burgemeester geeft opdracht aan zijn klerk Marcus Livim om een paar stoere mannen te vinden en een rapportage te maken van de vernielingen in Totburh en dan met een advies voor herstel te komen. En misschien dat Abt Ælfheah ook een paar monniken mee kan sturen om religieuze en medische bijstand te leveren. Marcus Livim besluit dat hij Cuthbert de Sterke en Benno ben Salomo mee kan nemen. En ongetwijfeld kunnen Caedmon en Draca de Wijze ook wel uitgeleend worden voor een missie naar Totburh. 

18 juli 998, Totburh

De reis naar Totburh is niet spannend. De zomer is losgebarsten en de wegen zijn mooi droog, niet de modderige bedoening van de reis door de Somerset Levels van de lente. Maar wanneer de groep Totburh nadert, hebben zij al snel door dat hier iets verschrikkelijks is gebeurd. De geur van verbrande huizen en erger hangt nog in de lucht (Spot Hidden succes). En wanneer zij Totburh kunnen zien, worden hun angsten bewaarheid! Totburh is inderdaad aangevallen. Veel van de boerderijtjes en gebouwen buiten de muren zijn verbrand en vernield. Ook in Totbruh zelf zijn gebrouwen verbrand. Buiten Totburh ligt een grote hoop van dode Vikingen. Na een paar dagen in de open lucht komt daar een vreselijke stank vanaf. 

Marcus leidt zijn groep naar een van de toegangspoorten van Totburh. Daar worden zij door de Hearthweru van Thegn Oswyn tegengehouden en moet Marcus uitleggen wat zij komen doen. Gelukkig worden zij snel doorgelaten en zij krijgen instructies om snel naar de burcht van Thegn Oswyn te komen. Deze woont in een versterkte burcht in het midden van Totburh. 
Wanneer de groep door de straten van Totburh lopen, zien zij de schade die de Vikingen hebben aangericht. Overal zijn dingen kapot gemaakt of in brand gezet. Verder lopen veel burgers rond met blauwe plekken of verbanden over wonden. Ook zijn alle Hearthwaru op de been. Het valt Marcus, Benno en Draca op dat een van de Hearthwaru een jongedame is (Spot Hidden succes). 

De burcht van Totburh is weer een leefgemeenschap op zich. Op een afgesloten terrein bevindt zich de burcht zelf, waar Thegn Oswyn woont met zijn familie, zijn manschappen en zijn dienaren. Maar er is ook een kleine kerk, waar de priester van de Thegn woont, samen met zijn vrouw en kinderen. In de kerk zijn de gewonden verzameld, die nog steeds niet volledig hersteld zijn. Priester Earnwulf en zijn vrouw Heagyth doen wat zij kunnen voor deze mensen, maar de hulp van Ceadmon is zeer welkom. 
Bij de kerk is ook een kleine cel, waarin Hygerd woont, deze man van middelbare leeftijd is een heremiet en zondert zich af van het wereldlijk leven, om zich op het Goddelijke te kunnen richten. 

Thegn Oswyn is zeer blij met de komst van Marcus, als vertegenwoordiger van de burgemeester van Bath. De aanval van de Vikingen is afgeslagen, maar nu heeft hij hulp nodig met de wederopbouw van Bath. Marcus zegt toe een rapport te maken van alle schade en dan bij de Burgemeester te bekijken wat er mogelijk is. Voor nu kunnen zijn mensen ook de handen uit de mouwen steken. Het verbranden van de lijken van de Vikingen lijkt voor nu het belangrijkst. 
Cuthbert de Sterke zal met een paar van de Hearthweru de lijken van de Vikingen verbranden. De lichamen stinken vreselijk en het waren duidelijk zeelui, de stank lijkt op die van rottende vis. Samen met de Hearthweru verzamelt hij hout van verbrande huizen en hutjes, die niet meer bij de wederopbouw gebruikt kunnen worden. Dan realiseert hij zich dat een van de Heartweru een vrouw is! 
En een mooie ook nog! Het is Æsa Sveinsdottir, dochter van Svein, de leider van de Hearthweru. Haar blonde haar was eerder verborgen onder haar helm. 
Al snel is er een brandstapel gebouwd en worden de lichamen van de Vikingen verbrand. Die zullen niet nog eens een onschuldig dorpje overvallen!

abdij van Sint Swithun
Aan het einde van de middag, wanneer iedereen weer terugkeert naar de burcht van Thegn Oswyn, komt er een monnik op een ezel door de poort. Het is Hothere, een monnik van de nabijgelegen abdij van Sint Swithun. Hij komt de Thegn om hulp vragen. Zijn klooster is aangevallen door Vikingen! En veel monniken zijn gewond of ziek geworden. Ook zijn de Vikingen er nog steeds. Kan de Thegn hulp sturen?
Thegn Oswyn twijfelt. Zijn stad is ook net aangevallen door Vikingen en hoewel die aanval is afgeslagen, zijn verschillende van zijn Heorthwaru gewond en de rest is echt nodig voor de verdediging van Totburh. Maar Marcus Livim biedt aan dat hij en zijn mannen meegaan naar de Abdij van Sint Swithun. Dan kunnen ze meteen inschatten wat er gaande is met de Vikingen. Hothere is heel blij met dit aanbod van Marcus en de zijnen en hij wil meteen vertrekken. Dan zijn ze morgenochtend bij de Abdij van Sint Swithun. 
Caedmon de Monnik vertrouwt het niet helemaal (Insight succes). Wanneer hij meer aandacht besteedt aan aan Hothere, ziet hij dat hij af en toe erg onchristelijke taal uitslaat (Religous succes). Zo vervloekt hij de heremiet Hygerd, die vanuit zijn cel commentaar geeft op de activiteiten in de burcht. Hothere claimt dat Hygerd helemaal zo heilig niet is, maar dat hij juist voor straf is weggestuurd bij de Abdij van Sint Swithun om hier een heremiet te worden. 

De groep vertrekt onder leiding van Hothere naar de Abdij van Sint Swithun. De reis is niet lang, ze verwachten de volgende morgen vroeg te arriveren. Maar in de nacht zijn de paden verraderlijk. Alle paarden struikelen en krijgen last van hun enkels en benen (Ride fail), behalve dat van Benno Ben Salomo. Hij is kennelijk een beter ruiter dan hij dacht. De rit duurt langer dan gedacht en de ochtend is al lang en breed aangebroken, wanneer de groep eindelijk de Abdij van Sint Swithun ziet.

19 juli 998, Abdij van Sint Swithun 

Op een vrij groot terrein is een Abdij gebouwd, met een kerk en verschillende bijgebouwen. En de groep ziet een scene van totale, goddeloze chaos! In de lucht hangt een rode gloed, verschillende gebouwen staan in brand en op het terrein buiten de abdij zijn verschillende monniken en Vikingen bezig met vreemde activiteiten. Sommigen liggen op de grond, slapend of dood. Anderen geven zich over aan een liederlijk drankgelag, of ergere activiteiten. Het is genoeg voor iedereen om te twijfelen aan wat zij voor zich zien (Sanity check)!



Dan komt er een jonge monnik van een jaar of vijftien op de groep afgerend, met in één opgeheven arm een afgebroken stoelpoot. Hij probeert de groep aan te vallen. Hothere probeert hem nog tegen te houden, door hem te vertellen dat zij vrienden zijn. Maar de jonge monnik luistert niet en Cuthbert de Sterke houdt hem zonder veel moeite in bedwang. De jonge monnik is Jurmin (Jurminus) en Hothere is verbijsterd. Normaliter is Jurmin een monnik die de boeken bewaard en teksten voor de Abdij schrijft. Hij is altijd heel kalm en vriendelijk. 
Terwijl Hothere dit allemaal uitlegt, begint Jurmin te stuiptrekken en even later stroomt er bloed uit zijn mond, neus, oren en ogen. Hij sterft onder de ogen van de onderzoekers. Verbijsterd vragen de onderzoekers zich af wat hier gaande kan zijn? Was dit een drankje, zoals Caedmon die ook kan maken? Zijn de monniken en Vikingen bezeten (Religion fail voor de hele party)?

Caedmon denkt nu dat er geen redden meer aan is met deze Abdij. Ongetwijfeld is dit een daad van de Boze en het enige dat nu nog moet gebeuren is de hele Abdij in de fik steken, het liefst met alle monniken en Vikingen erin! Dan heeft Cuthbert ineens toch inspiratie. Alle monniken en Vikingen beelden de zeven hoofdzonden uit! Jurmin was bezeten door Ira (Woede), Hothere laat duidelijk blijken dat hij bezeten is door Invidia (Afgunst). En als hij om zich heen kijkt ziet hij ook voorbeelden van Luxuria (Lust). En als ze de gebouwen ingaan zullen ze vast ook Gula (Vraatzucht), Avaratia (Hebzucht), Superbia (Hoogmoed)en Acedia (Wanhoop) zien. 
Cuthbert en Marcus proberen mensen vast te binden, maar zodra zij gestopt worden in waar zij mee bezig zijn, beginnen zij te stuiptrekken en gaan zij alsnog dood. Dan besluiten ze om alleen maar Vikingen vast te binden. Maar al snel komen zij erachter dat wanneer zij de monniken en Vikingen negeren, zij ook grotendeels genegeerd worden. Zij gaan verder op onderzoek uit. 

Wanneer de onderzoekers rondlopen in de kerk en in de Abdij zien zij vanuit hun ooghoeken steeds een wijnrode wolk of rookpluim ronddrijven. Maar wanneer zij proberen te zien wat het is, zien zij niets. Het fenomeen doet hen denken aan de vuiloranje wolk die opsteeg uit het lichaam van de Serpent man in Bath. In de Abdij horen zij een geluid komen uit de slaapcellen van de monniken. Wanneer zij gaan kijken, zien zij daar Abt Grimcytel in zijn cel. De muren van zijn cel zijn beschreven met een herhaling van een spreuk, in het bloed van Grimcytel zelf, Relinquo Totus Spes. Caedmon en Draca kunnen dit makkelijk vertalen naar Laat Alle Hoop Varen. En Grimcytel reageert nauwelijks op de onderzoekers en mompelt voor zich uit: "Tuatame Ex Infernis". Caedmon en Draca kunnen dit weer vertalen met Bevrijd Mij Van Het Vuur. Grimcytel is duidelijk in de greep van Acedia. 

De onderzoekers gaan verder en zij horen gekibbel komen uit de keukens. Daar zien zij een monnik en een buitenlandse koopman. Zij bakkeleien over de kwaliteit van een aantal producten in de keuken. De monnik benadrukt dat de spullen van de koopman en vooral de wijn niet goed zijn en niet voldoen aan wat de monniken van hem gewend zijn. Hij wil korting. De koopman blijft juist benadrukken dat zijn wijn de beste wijn van Griekenland is. Dat hij nog nooit zulke goede wijn heeft verkocht aan de monniken en dat hij verwacht dat zij dankbaar zijn. De onderzoekers kijken dit even aan. Ook deze twee mannen zijn duidelijk onder de invloed van wat er gaande is in de Abdij.  
Dan zien de onderzoekers dat een van de wijnvaten anders is dan de anderen. Er staat iets in de rand gekerfd. Wanneer Caedmon aan de koopman vraagt wat er staat, vertaalt hij de vreemde tekens: "Ik ben Pheth, ik veroorzaak ziekte en bloedingen bij mensen." 
Wanneer Caedmon probeert om de koopman onder druk te zetten over de herkomst van het wijnvat, komt deze met een kletsverhaal over een speciale wijngaard, waar niemand ooit van gehoord heeft. Caedmon en de rest geloven er niets van. 

Marcus Livim is ervan overtuigd dat de problemen allemaal veroorzaakt worden door het wijnvat. Als het wijnvat vernietigd wordt, zal de demon erin ook verdwijnen. Hij geeft Cuthbert opdracht om het wijnvat kapot te slaan. Caedmon denkt daar anders over. Hij denkt dat de demon gevangen zit in het  wijnvat. Als het vernietigd wordt, is de demon vrij om nog meer chaos te creëren. Cuthbert trekt zijn zwaard en staat op het punt om een klap uit te delen naar het wijnvat, maar Caedmon duwt hem uit de weg en gaat beschermend voor het vat staan. Cuthbert wil weer uithalen naar het vat en Caedmon wil dit tegenhouden. Maar niemand had op Marcus gerekend. Hij werpt zich op Caedmon en werkt hem tegen de grond. 
Draca de Wijze bemoeit zich er nu ook mee en sommeert Cuthbert in de naam van de Heer om het vat niet te vernietigen. Cuthbert is door twijfel volledig verlamt, wiens opdrachten moet hij nu uitvoeren. Terwijl Marcus nog steeds probeert Caedmon in bedwang te houden, probeert Benno Cuthbert om te kopen met 3 zilverstukken, als hij het vat wel vernietigd. 
(ik wil er hier op wijzen dat de onderzoekers op geen enkele manier beïnvloed werden door Pheth, dit was allemaal hun eigen idee.)

woensdag 26 februari 2025

Dreams in the Witch House

Voor de maand februari keek ik Dreams in the Witch House (2005) uit de Masters of Horror serie gekeken. Deze Masters of Horror - serie was een TV serie van een aantal bekende en minder bekende regisseurs, die korte horrorfilms maakten. Deze aflevering is van Stuart Gordon. In de belangrijkste rollen zien we Ezra Godden en Chelah Horsdal


Dreams in the Witch House is gebaseerd op het gelijknamige verhaal van H. P. Lovecraft en misschien een van mijn favorieten. Het oorspronkelijke verhaal is uit 1932 en speelt zich ook af in die tijd. De verfilming is verplaatst naar de huidige tijd. 


Spoilers

Walter Gilman (Godden) is bezig met zijn proefschrift aan de Miskatonic Universiteit en zoekt een goedkope kamer om te verblijven in Arkham. Hij vindt een zolderkamer in een vervallen huis bij huurbaas Drombrowski (Brazeau). Walter trekt in zijn kamer en maakt kennis met buurvrouw Frances Elwood (Horsdal) en haar baby Danny. Ook maakt hij kennis met de oude, religieuze benedenbuurman Masurewicz (Lane). 

Walter stort zich op zijn onderzoek en dat vraagt veel van hem. Het onderwerp is moeilijk, allemaal nieuwe soort wiskunde, waarmee alle ideeën over tijd en ruimte op zijn kop zouden kunnen staan. En zijn theorieën komen maar niet uit. Hij begint ook vreemde dromen te krijgen, waarbij hij steeds droomt over zijn onderzoek. Dan vraagt buurvrouw Frances om hulp, ze heeft een rat gezien, in de kamer bij de baby. Walter verjaagt de rat en sluit het rattenhol af. Benedenbuurman Masurewicz zegt dat de rat een mensengezicht heeft en een demon is. 

Frances vraagt Walter om op de baby te passen, terwijl zij naar een sollicitatiegesprek gaat. Walter doet dat en valt in slaap. Hij wordt in zijn slaap bezocht door Frances, maar eigenlijk blijk zij de heks Keziah Mason te zijn. Wanneer hij wakker schrikt is hij in zijn eigen kamer en kan hij het appartement van Frances niet meer in, terwijl baby Danny ligt te huilen! Frances is uiteraard niet tevreden over zijn kwaliteiten als oppas en stuurt Walter weg. In zijn appartement blijft hij rare dromen houden, over ratten, bloed en vreemde boeken. Hij wordt weer wakker in de bibliotheek van de universiteit, bij de boeken waar hij geen toegang toe mag hebben. 

Walter raakt steeds meer van streek en is ervan overtuigd dat er zeer sinistere zaakjes gaande zijn in zijn huis. Hij sloopt de muur van zijn appartement en vindt allerlei botjes van kinderen en andere parafernalia, die erop wijzen dat er al eeuwenlang kindermoorden en -offers plaatsvinden. Dan vindt hij ook nog baby Danny en men staat op het punt hem ook te offeren. Walter weet baby Danny te redden en de heks Keziah uit te schakelen. Maar eenmaal terug in zijn appartement is hij nog niet veilig! De monsterlijke rat die hij eerder verjoeg uit het appartement van Frances is terug, en nu valt hij Danny aan!

Walter wordt gezien als de moordenaar van Danny en verdwijnt in een gesticht. Ondertussen wordt het huis deels gesloopt en worden alle kinderlijkjes van eeuwen her gevonden. Was Walter dan toch onschuldig? Maar in het gesticht wordt Walter aangevallen door de monsterlijke rat en sterft ook. En in Arkham zijn weer kamers te huur...

Conclusie

De acteurs zijn niet bijster goed, maar voor een vrij korte film van een uurtje geeft dat ook niet. Het verhaal blijft naargeestig. Door het verhaal naar de moderne tijd te verplaatsen (jaren '90, gok ik) spreekt het wat meer aan. En door vriend Frank Elwood te veranderen in mogelijke love-interest Frances Elwood, met kind, wordt het verhaal claustrofobischer. De kring waar Walter zich in begeeft is echt heel klein. En er wordt echt op gehamerd dat Walter, Frances en Masurewicz allemaal te arm zijn om echte hulp in te schakelen, wat de situatie nog claustrofobischer maakt. 

Een prima verfilming van een kort verhaal van Lovecraft. 

dinsdag 25 februari 2025

Kaarsen maken

Jaren geleden heb ik al eens kaarsen gemaakt van oude restjes kaarsvet en WC rolletjes. En dat werkte best leuk, maar het was ook best een gedoe iedere keer. Ik moest bodempjes uit papier knippen en die om de WC rolletjes vouwen en plakken. De hete was wilde nog wel eens onder de bodempjes uitlekken. En dat geeft best een troep. Een tijdje geleden heb ik geïnvesteerd in een kaarsenmal van Pipoos, en daar kan ik nu veel grotere kaarsen mee maken. 

Nieuwe kaarsen

Deze mal van plastic werkt een stuk beter, want hij lekt bijna niet. Dus iedere keer wanneer ik kaarsen brandt, verzamel ik na afloop de restjes was. Die smelt ik in een metalen bekertje in een pannetje water en dan voorzichtig in de mal met lont gieten. Na een nachtje afkoelen heb ik dan de volgende dag een nieuwe kaars. En met verschillende restjes kaars, kan ik dan ook een beetje varieren met de kleuren. Ik kan verschillende kleuren mengen, of juist op verschillende momenten in de mal gieten en zo een streepjeseffect krijgen. 


Als je de mal kantelt

En zo geeft een middagje knutselen me toch weer een serie unieke kaarsen. 



zaterdag 15 februari 2025

Mr. K.

Mr. K. (2024) van de Noors - Nederlandse Tallulah Hazekamp Schwab is een wel heel bevreemdende film en heet van de naald. Sander en ik zagen hem op een zondagmorgen in de Lux. De titelrol is voor Crispin Glover (American Gods), in een kleinere rol zien we ook nog Fionnula Flanagan (The Others, The Guard American Gods). Verder is deze film tot stand gekomen met allerlei Europese fondsen, dus we zien ook veel Europese acteurs terug.  

 


spoilers

De film opent met Mr. K. (Glover), die in een nachtclub goocheltrucs laat zien. Maar niemand uit het publiek is echt geïnteresseerd in wat hij doet. Na afloop van zijn show, loopt hij langs verlaten wegen. Hij komt uiteindelijk uit bij een groots hotel, dat duidelijk ooit eens overdadig luxe was, maar nu ernstig in verval is. Hij huurt een kamer en wil de volgende morgen weer vroeg vertrekken. Een sinistere manager brengt hem door een doolhof van gangen naar zijn kamer en geeft hem allemaal waarschuwingen mee.  

De volgende morgen wil Mr. K. vertrekken, hij heeft een afspraak voor een nieuw optreden. Maar hij kan in het doolhof van gangen de uitgang niet vinden. Hij dwaalt rond en rond en lijkt zelfs de trap naar beneden niet meer te kunnen vinden. En de situatie wordt steeds gekker. Een fanfare orkest marcheert, al spelend, door de gangen. Mr. K. komt terecht in de kamer van twee bejaarde zussen (Flanagan en Molloy), die claimen al in geen jaren buiten te zijn geweest. Alles wat zij nodig hebben, is in het hotel. Mr. K. blijft de uitgang zoeken en komt terecht in de kamers van Gaga, een artieste, die een show wil opvoeren. Mr. K. dwaalt weer verder en komt uiteindelijk terecht in de keukens van het hotel, waar alles draait om de eierobsessie van de hoofdkok. 

Na verloop van tijd geeft Mr. K. zijn zoektocht naar buiten op. Maar hij realiseert zich wel dat er iets gruwelijks mis is met het hotel. Het hotel vervalt onder zijn ogen en lijkt zelfs kleiner te worden. Nog even en iedereen zal vermorzeld worden onder het gewicht van het gebouw. Maar het zoeken naar een uitgang is nog niet eenvoudig, en het hele systeem van het hotel komt op zijn kop te staan. 

Conclusie

Net als High Rise is dit een film waar vorm en symboliek boven inhoud gaan. Lange tijd is Mr. K. de enige stem van redelijkheid, die de bewoners van het hotel er steeds op wijst dat er vreemde zaken gaande zijn. En daarmee wordt hij soms gezien als een verlosser en bevrijder, een rol waar hij zich ongemakkelijk bij voelt. Of hij wordt juist gezien als een stokebrand, die de gevestigde belangen op zijn kop wil zetten (en dus gestopt moet worden). 
Crispin Glover doet het leuk, net als de belangrijke bijrollen. De mooie plaatjes van het steeds verder instortende hotel en de hysterische muziek geven ook een bevreemdende sfeer mee. Zeker een de moeite waard om eens te kijken, als je meer symboliek dan plot in je film wil. 

zondag 9 februari 2025

Station Eleven

Toen we een tijdje geleden weer een Spellendag hadden georganiseerd, kregen we ook twee boeken cadeau van een vriend, voor alle gemiste verjaardagen. En één daarvan was Station Eleven van Emily St. John Mandel. Emily St. John Mandel is een Canadese schrijfster, dus daar kan niets misgaan



Spoilers


Het verhaal begint in Toronto met de opvoering van een versie van King Lear, met bekende, oudere acteur Arthur Leander in de hoofdrol. Op het podium zakt hij in elkaar en sterft. En daarna volgen we verschillende mensen rondom de toneel voorstelling, zoals Jeevan Chaudhary en Kirsten Raymonde. Want tegelijkertijd met het overlijden van Arthur Leander, kwam ook een zeer besmettelijke versie van de griep aan in Canada. Binnen de kortste keren zijn veruit de meeste mensen in Toronto dood en de griep grijpt om zich heen in de rest van de wereld. De beschaving in Canada en de Verenigde Staten stort volledig in.

Twintig jaar later volgen we Kirsten Raymonde, die nu onderdeel uitmaakt van een rondreizende troupe van muzikanten en acteurs, The Travelling Symphony. Zij reizen door een verlaten landschap van dorpje naar dorpje en treden daar op. De maatschappij is na de uitbraak van de griep volledig ingestort, maar na twintig jaar is de rust weer enigszins weergekeerd. Mensen hebben de steden ontvlucht en hebben nieuwe gemeenschappen gesticht, maar het technologie niveau is wel teruggezakt naar pre - industrieel.

Wanneer Kirsten en het gezelschap aankomen bij St. Deborah on the Water, verwachtten zij daar twee ex - leden van de troupe te vinden, die het reizende leven achter zich wilden laten, omdat zij een kind verwachtten. Maar ze zijn er niet en de sfeer in St. Deborah on the Water is erg veranderd, sinds er een sekteleider en zijn sekte zijn neergestreken. Na de apocalyps is dat geen heel onbekend fenomeen, maar de Travelling Symphony weet dat dit soort lui altijd problemen geven en ze vertrekken snel weer.

De Travelling Symphony besluit om verder te trekken naar het Museum of Civilization. Daar wonen kennelijk zeer veel mensen samen en worden voorwerpen van vroeger bewaard. Misschien zijn de ex - leden van de troupe daar ook heen gegaan? Tijdens de reis naar het Museum of Civilization komen verschillende verhalen en gebeurtenissen uit het verleden weer naar boven en in deze post - apocalyptische wereld kan dat alleen maar leiden tot geweld. 

Conclusie

Dit is een heel erg leuk boek! Tegen de achtergrond van een gruwelijke gebeurtenis, die een groot deel van de menselijke beschaving gewoon uitwist, weten nieuwe mensen toch weer een samenleving te creëeren, met belangen die verder gaan dan alleen de volgende maaltijd. Het motto van de Travelling Symphony is een "Survival is not sufficient" van Star Trek Voyager (ook een serie die ik weer eens moet kijken). 
Verder wordt er in het verhaal ook veel heen en weer gesprongen in de tijd. Mensen denken terug aan belangrijke momenten voor de uitbraak van de griep en wat ze deden en wie ze kenden. En dan blijkt dat bijna iedereen wel een connectie had met Arthur Leander en zijn carrière op het toneel. En zo is iedereen uiteindelijk ook met elkaar verbonden, ook in deze nieuwe wereld. 
Een zeer dromerig en hoopgevend boek, kijk zeker of je het eens te pakken kan krijgen. 
 

zaterdag 8 februari 2025

Schaduw van een vampier

We zijn op een enorme vampieren - kick! Nadat we een nieuwe verfilming van Nosferatu (2024) hebben gezien, keken we daarna ook een satire van de productie van de eerste Nosferatu film, Shadow of the Vampire (2000) van E. Elias Merhige. In de belangrijkste rollen zien we John Malkovic (Dangerous Liaisons, The ABC murders), Willem Dafoe (Nosferatu (2024), Nightmare Alley), Udo Kier (Prince Valiant (1997), Iron Sky), Cary Elwes (Bram Stoker's Dracula, The Princess Bride). 



Spoilers

Deze film is inmiddels ook alweer 25 jaar oud (net als sommige computerspellen), maar ik had hem ook nog nooit eerder gezien. 


De film begint met een filmset waar F. W. Murnau (Malkovic) druk bezig is het met maken van de film Nosferatu. Dit is nog een lastige klus, de acteurs doen niet wat hij zegt en stellen te veel eisen, de kosten lopen uit de hand, en als allerergste, Murnau is verwikkeld in een rechtszaak met de weduw van Bram Stoker. 

Maar er gloort hoop aan de horizon. Murnau heeft een acteur gevonden, om de rol van Graaf Orlock te spelen! Deze Max Schreck (Dafoe) is een obscure theateracteur en heeft een hele nieuwe methode van acteren. Hij zal tijdens de opnames nooit uit zijn rol vallen! Altijd zal hij verkleed en geschminkt zijn als Graaf Orlock. Om financiële en juridische problemen te vermijden, laadt Murnau zijn acteurs en ander personeel in de trein, om hen allemaal naar Tsjechoslowakije te brengen, waar de scenes met Max Schreck opgenomen zullen worden. 

Eenmaal in Tsjechoslowakije wordt de situatie al snel vreemder. De lokale bevolking wil niets te maken hebben met Max Schreck en probeert de filmcrew ervan te weerhouden naar het lokale kasteel te gaan voor de opnames. De scenes met Schreck worden alleen bij nacht opgenomen. Leden van de crew worden aangevallen of verdwijnen juist helemaal. Wanneer Murnau naar Berlijn moet, om met de financiers te praten, wordt steeds duidelijker dat Schreck misschien wel een echte vampier is. 

Murnau heeft inmiddels ook een nieuwe cameraman aangenomen, F. A. Wagner (Elwes). Deze is ook zeer onder de indruk van de talenten van Max Schreck, maar hij realiseert zich ook dat er iets gruwelijk mis is. De opnames lopen ten einde, en alleen de cruciale scenes tussen Ellen Hutter en Nosferatu moeten nog geschoten worden. Actrice Greta Schröder (McCormack) heeft ook eindelijk door dat Max Schreck een bovennatuurlijk monster is en verzet zich tegen de opnames. Maar met een injectie van medicatie is zij weer kalm te krijgen. Wanneer Max Schreck haar bloed zuigt, valt hij ook in slaap van de verdovende middelen in haar bloed. 

Cameraman Wagner en Producer Grau (Kier) proberen nu Max Schreck aan te vallen en uit te schakelen, maar hij komt weer bij en verzet zich. En een vampier onder invloed van verdovende middelen is nog steeds een gruwelijke tegenstander. Hij doodt Wagner en Grau, terwijl Murnau manisch blijft filmen. Pas wanneer de laatste crewleden binnenkomen, wordt Max Schreck gedood door het daglicht. Murnau is tevreden met de laatse fantastische take.


Conclusie

Laten we voorop stellen, dat de daadwerkelijke opnames van de oorspronkelijke Nosferatu (1922) niet zo een drama waren als hier. Alle belangrijke personen in de film hebben gewoon nog levens en carrières gehad na de opnames van Nosferatu. 

Maar dit is een hele leuke film. John Malkovic is fantastisch als geobsedeerde filmmaker, die niets in de weg laat staan van zijn visie, niet de gezondheid of veiligheid van zijn medewerkers, niet de juridische kaders rond het verfilmen van het werk van een ander, niet de morele overwegingen rondom samenwerken met een bloedzuigende moordenaar. En Max Schreck is eigenlijk veel onschuldiger, ja hij drinkt het bloed van onwillige mensen, maar hij moet wel, als hij wil overleven. Hij doet dat niet om fantastische films te kunnen maken. 
En daarmee is de film een aanklacht geworden tegen exploitatie in de (film)wereld, waar genoeg schandalen te vinden zijn over het mishandelen van dieren, kinderen en vrouwen voor de visie van een stel makers en financiers. 


  


vrijdag 7 februari 2025

Een kwart eeuw

De tijd vliegt soms sneller voorbij dan je denkt. Maar dan wordt je daar ineens met een pijnlijke realisatie op gewezen. Zo liet Sander mij laatst zien dat The Sims inmiddels alweer 25 jaar bestaat. Dat was een spel dat ik wel waanzinnig veel heb gespeeld. 


 

The Sims was een spel van Will Wright, het brein achter de Simcity - spellen (die ik ook waanzinnig veel speelde). Maar dit keer bestuurde je geen stad, maar echte mensen. En die wilden een huis met mooie spullen, geld verdienen voor de spullen, vriendschappen sluiten en romantische escapades hebben. Ik heb waanzinnig veel gespeeld met dat spel. Uren was ik bezig met huizen ontwerpen, relaties en carrières. 

En dit spel ontketende ook een revolutie in de wereld van de computergames. The Sims boorde een hele nieuwe doelgroep van computerspellen - spelers aan, vrouwen! Een spel dat ging over relaties, carrières en huizen inrichten kon financieel zeer succesvol zijn!




In 2004 kwam The Sims 2 uit. Dit spel introduceert het concept van tijd. Sims werden ouder, van baby naar peuter, naar kind, naar volwassene, naar bejaarde en uiteindelijk naar de dood. En daarmee werd het belangrijker om relaties op te bouwen, kinderen te krijgen en aan een stamboom te beginnen. Ik denk dat met deze versie nog de meeste tijd heb doorgebracht. Ik bouwde families zorgde dat er steeds nieuwe generaties geboren werd. Ik kan me zelfs nog een experiment herinneren waarbij ik een zo ingewikkeld mogelijke stamboom wilde maken. 

In 2009 kwam The Sims 3 uit. Inmiddels was ik toen zelf al begonnen aan mijn eigen familie en had ik steeds minder tijd. Dus met deze versie heb ik ook minder gespeeld. De belangrijkste vernieuwing was dat alle bewoners van 1 wijk in hetzelfde tempo ouder werden. Wanneer je met één familie speelde, groeide de buurt met hen op en hadden buurtgenoten relaties met elkaar, waar je als speler maar weinig invloed op had. 

In 2014 (al meer dan 10 jaar geleden) kwam dan The Sims 4 uit. En dan zie je dat de cirkel van het leven al snel weer rond is. Mijn twee jongste kinderen spelen maar wat graag met The Sims. En ze lijken op hun moeder, want het drama waar ze hun simmetjes aan onderwerpen, is niet minder erg dan wat ik 20 jaar geleden deed. 

En voor tripjes naar het verleden, de soundtrack van alle Sims - spellen staat op spotify. 

dinsdag 4 februari 2025

Nosferatu

Nosferatu (2024) is opnieuw verfilmd, door Robert Eggers (The Northman) dit keer. Deze film is natuurlijk gebaseerd op het verhaal Dracula van Bram Stoker en is in 1922 (meer dan 100 jaar geleden) ook al eens verfilmd, door F. W. Murnau. En nu wordt dat opnieuw gedaan. F. W. Murneau en de zijnen hadden niet met de erven Stoker afgestemd over de rechten van hun verfilming, dus alle belangrijke namen zijn veranderd. 


In de titelrol zien we Bill Skarsgård (Deadpool 2). Verder zien we Nicholas Hoult (Renfield, The Menu), Lily Rose Depp (dochter van Johnny), Aaron Taylor - Johnson (The Fall Guy, The Avengers: The Age of Ultron), Willem Dafoe (Nightmare Alley, The Northman), Emma Corrin, Ralph Ineson (The Green Knight) en Simon McBurney (Tinker, Tailor, Soldier, Spy)

Spoilers

Een jong meisje, Ellen (Depp) is erg eenzaam en zoekt naar een bovennatuurlijke geest, om haar gezelschap te houden. Iets hoort haar en beantwoordt haar verzoek, maar het lijkt niet zo prettig zijn. 


Vele jaren laten is Ellen getrouwd met Thomas Hutter (Hoult) en wonen zij in Wisburg. Thomas wordt door zijn baas Knock (McBurney) naar het verre Transsylvanië gestuurd, een Graaf Orlock aldaar wil onroerend goed in Wisburg kopen. Thomas moet de laatste contracten laten tekenen. Ellen wil liever niet dat Thomas vertrekt, zij voorziet allemaal problemen. 

Thomas laat zijn vrouw achter bij zijn vrienden Friedrich en Anna Harding  (Taylor - Johnson en Corrin) en gaat op pad. De reis is zwaar. Hoe verder hij van Wisburg komt, hoe vreemder het allemaal wordt. De lokale bevolking van Transsylvanië wil niets met hem te maken hebben, als ze er eenmaal achterkomen dat hij naar Graaf Orlock gaat. Dan raakt hij ook nog zijn paard kwijt. Maar gelukkig wordt hij opgepikt door de sinistere koets van de Graaf. 

Eenmaal in het kasteel van de Graaf wordt het er niet veel beter op. Graaf Orlock (Skarsgård) blijkt maar een enge en dominante vent. Hij heeft duidelijk geen bedienden, is onaangenaam in de omgang en heeft wel heel veel interesse in Ellen. Wanneer Thomas na verloop van tijd weer probeert te vertrekken, wordt duidelijk dat hij een gevangene is van de graaf en daar zal blijven tot hij sterft!

Ondertussen heeft Ellen het in Wisburg ook niet makkelijk. Zij mist haar man verschrikkelijk, de psychische problemen uit haar jeugd komen weer terug en zij voorvoelt dat er groot gevaar op weg is naar Wisburg. Zij staat onder behandeling bij dokter Sievers (Ineson), die zich ook machteloos voelt en de hulp inroept van zijn oude professor, Albein Eberhart (Dafoe). Deze realiseert zich dat Ellen gelijk heeft, een of andere duistere macht is op weg naar Wisburg. 

Ondertussen heeft Thomas weten te ontsnappen en weet zijn weg naar Wisburg weer te vinden, maar is wel ernstig verzwakt. Graaf Orlock is ook in Wisburg aangekomen en hij ontketent een gruwelijke pest op Wisburg, mensen sterven aan alle kanten. Graaf Orlock geeft Ellen drie dagen om de zijne te worden, anders zal hij alle mensen in Wisburg laten sterven aan de pest, waaronder Thomas. 

Albin Eberhart weet dat Graaf Orlock niet gewoon te verslaan is, hij kan alleen verslagen worden door het vrijwillige offer van een mooie dame. Wanneer zij Orlock zo afleidt met haar schoonheid, dan vergeet hij dat de zon opkomt, die zijn dood zal betekenen. Ellen heeft er weinig zin in, maar de doden in Wisburg, waaronder Friedrich, Anna en hun twee schattige kinderen, dwingen haar onder ogen te zien dat zij de enige is die tussen Orlock en de vernietiging van alles wat zie liefheeft in staat. Albin zal Dokter Sievers en Thomas wegleiden, naar de woning van Orlock, dan ken Ellen hem verleiden en bij zich houden tot de zon opkomt. 


Conclusie

Whew wat een film. De oorspronkelijke Nosferatu was een zwart/ wit film en werkte met gekleurde lenzen om aan te geven of het dag of nacht was. En hier wordt dat min of meer ook gedaan. Scenes die bij nacht of ondergronds zijn, zijn in zwart wit. En de scenes overdag zijn in zeer verwassen en verbleekte kleuren. En aangezien veel plaatsvindt in de winter, met dikke lagen sneeuw, zijn ook deze scenes praktisch in zwart/wit. 
Verder is Graaf Orlock echt een doodenge griezel, niks geen gedoe met rete - charmante vampieren, die glinsteren bij nacht. Nee, dit is een monster en hij komt je opvreten. Hij voelt zich zeker niet schuldig of gekweld over zijn gruwelijk bestaan. Deze vampier is bijna meer een natuurkracht dan een denkend wezen. Hij wil alleen maar zijn lusten bevredigen, en geeft verder nergens om. Het is alleen maar door de oproep van Ellen, toen zij nog een kind was, dat hij weer actief werd in de wereld. 
Daarnaast is dit ook een verfilming die niet wegkijkt van de vreemde psycho - seksuele ondertonen in het oorspronkelijke verhaal. De vampier wil niet alleen bloed drinken. Hij wil vooral bloed van vrouwen drinken, en het bloed drinken wordt hier ook gebracht als een seksueel gewelddadige aanval. Ook Thomas worstelt nog lang met zijn ervaringen in Transsylvanië, die sterk lijken op een verkrachting. 
Tot slot lijkt er ook nog een klasse - element mee te spelen. De Graaf vindt het niet meer dan normaal dat zijn ondergeschikten hem dienen. Of dat nu met arbeid is, of met hun leven. Thomas en Ellen moeten dood, niet alleen omdat zij prooi zijn, maar ook omdat zij het wagen weerstand te bieden. 

Ik vond deze film zeker de moeite waard. Vooral daarna nog eens de oorspronkelijke Nosferatu kijken, om te zien waar Robert Eggers zijn inspiratie vandaan haalde.