Cthulhu

Op de valreep is het toch nog gelukt, de twaalfde film met Cthulhu thema dit jaar is de film Cthulhu (2007) van Dan Gildark. De hoofdpersoon wordt gespeeld door Jason Cottle en ik zag nog Tori Spelling voorbij komen, die ik nog ken uit Beverly Hills 90210.   

De film combineert elementen uit The Shadow over Innsmouth en The Call of Cthulhu. The Shadow over Innsmouth is uit 1931 en The Call of Cthulhu uit 1928. In Dagon hebben we natuurlijk al eerder een bewerking van het verhaal The Shadow over Innsmouth gezien, maar deze film voegt nog het een en ander toe.  

Spoilers

De film begint met Russel Marsh (Cottle) die uit zijn slaap gebeld wordt met het bericht dat zijn moeder is overleden en dat hij naar huis moet komen voor de begrafenis. Dan blijkt dat Russel homoseksueel is en dat dat tot spanningen heeft geleid met zijn conservatieve familie in Rivermouth. Onderweg naar Rivermouth luistert Russel naar de radio en de wereld is er slecht aan toe. Overal is oorlog en het klimaat is volledig naar de gallemiezen.

Wanneer Russel eenmaal in Rivermouth is aangekomen, ontmoet hij daar alle andere familie en vrienden van zijn moeder. Eigenlijk wil Russel zo snel mogelijk weer terug naar Seattle, hoe sneller hij de begrafenis en afwikkeling van de erfenis kan afhandelen, hoe liever het hem is. Maar dat is nog niet zo makkelijk. Zijn vader, Eerwaarde Marsh (een doodenge Kleinsmith) wil graag dat hij de familienaam voortzet (door middel van een heteroseksuele relatie) en het leiderschap over de cultus van hemzelf overneemt. Dat gedoe met homoseksualiteit en een universitaire carrière was leuk, maar nu is het tijd om volwassen te worden. 

Russel weet meteen weer waarom hij Rivermouth de rug heeft toegekeerd en hij verlaat het ouderlijk huis en maakt een wandeling door het dorp, terwijl hij terugdenkt aan zijn jeugd. In een verlaten warenhuis vindt hij namen van honderden kinderen op de muren geschreven, hij weet dat sommigen ervan verdwenen zijn. Russel komt ook zijn oude vlam Mike (Green) weer tegen en maakt kennis met Susan (Spelling), die wel heel veel interesse in hem toont. Die nacht droomt Russel van het dorp en zijn jeugd en hij wordt wakker met een stenen knuppel in zijn handen, met vreemde inscripties erop. 

De volgende morgen besluit Russel om zijn haar af te scheren (waarmee hij ineens veel op zijn vader lijkt) en hij gaat op onderzoek uit om antwoorden te krijgen op zijn vragen rondom zijn vreemde jeugd, de cultus van zijn vader en de lijsten met namen van lokale kinderen. 

Russel komt Susan weer tegen die erg duidelijk een kind wil van hem. Russel weigert, maar wordt dan gedrogeerd en verkracht door Susan. Er volgt nog een hallucinante toch door ondergrondse tunnels onder het dorp, bevolkt door vreemde wezens. 

Uiteindelijk wordt het duidelijk dat het geraaskal van zijn vader volledig correct is. Zijn vader is leider van een cultus, de vreemde vissengod die zij aanbidden is echt en momenteel is het einde van de wereld nabij. En nu wil vader Marsh zich graag bij de eeuwig levende vis-mensen voegen, maar dan moet Russel eindelijk ophouden met zijn kinderachtig gedoe en zijn plek als leider innemen. En dat kan het beste door meteen maar zijn minnaar Mike te offeren...

Conclusie

Dit was nog best een enge film. En door de introductie van de hoofdpersoon als homoseksuele man krijgt de film nog een extra laag. Russel dacht dat hij niet in het dorp paste vanwege zijn homoseksualiteit, maar eigenlijk was het omdat hij een functionerend moreel kompas had. De vervreemding die hij voelt bij zijn terugkeer, wordt alleen maar verergerd omdat hij (ook nog) homoseksueel is. 

Verder droomde Russel veel en had hij last van opdringerige herinneringen, dus af en toe was het onduidelijk of dingen echt gebeurden, of dat het een droom of een herinnering was, wat de situatie alleen maar beklemmender en bevreemdender maakte. Ook bleek dat Russel echt niemand kon vertrouwen in zijn eigen familie, allemaal bogen zij voor Eerwaarde Marsh en zijn vreemde plannen. 

Geen beste film, maar wel een hele beklemmende. De nare sfeer van een klein dorp waarin iedereen elkaar kent en men een geheim bewaart waar je geen deelgenoot van bent, kwam echt heel goed over.  

Call of Cthulhu XXIII - Naar Engeland

Nadat de Musketiers de problemen in Parijs hebben opgelost, krijgen zij weer een nieuwe missie, die hen naar Engeland zal brengen.  

Richart Rouzet
Bernárd "Benno" de Rothschild (met "Claudia" en "Birgitte")
Malo de Guesclin (met "Bertha")
Albert D'Arcy (met "Colette" en "Claudine")
Gaston Eclair (met "Edith" en "Sophia")

Mei 1628

De afschuwelijke avonturen uit de lente van 1626 liggen al weer een tijdje achter de Musketiers. De rust lijkt min of meer teruggekeerd in Parijs en Frankrijk (Ha!), hoewel Albèrt D'Arcy nooit alle kracht heeft teruggekregen in de arm, die werd geraakt door het gruwelijke monster in de apocalyptische nachtelijke chaos.

Maar dan komt er een bezoeker naar de Kazerne van de Musketiers, met een uitnodiging voor Richart Rouzet, Bernárd de Rothschild, Malo de Guesclin, Albèrt D'Arcy en Gaston Eclair. Het is Jean - Pierre, de gardist van de Kardinaal, die in de afgelopen jaren ook carrière heeft gemaakt. Hij brengt een uitnodiging van Kardinaal Richelieu zelf. De Musketiers zijn uitgenodigd voor een diner, later die avond. 

De Musketiers vragen zich af wat het probleem kan zijn waar de Kardinaal hen voor nodig heeft. Het moet wel een probleem van het hoogste niveau zijn. Albèrt probeert iets los te krijgen van Jean - Pierre, maar die kan of wil niets loslaten. Bernárd en Richart denken wat dieper na. Het enige probleem dat nu nog de staat bedreigt, is het gebrek aan kinderen van de Koning. Koning Louis XIII is al jarenlang getrouwd met Anna van Oostenrijk, maar er zijn nog altijd geen kinderen. 

Paleis van de Kardinaal, Later Diezelfde Avond

De Musketiers worden bij het Paleis van de Kardinaal ontvangen en snel via lange gangen en een ontvangstruimte (waar hun wapens worden ingenomen) naar een dinerzaal geleid. Hier zijn zij al eens eerder geweest, toen de Kardinaal hen ook belangrijke informatie wilde geven. Ook nu volgt weer een heerlijk diner met de vreemde, botte messen zonder punt die de Kardinaal zo graag gebruikt. Om het eten op te prikken zijn er vreemde, kleine vorkjes, veel te klein om te dienen als serveervork.

Kardinaal Richelieu

Wanneer na het diner de Musketiers met een goed glas wijn nagenieten, vertelt Kardinaal Richelieu eindelijk waarom hij de Musketiers heeft laten komen. Zoals zij weten is Koning Louis XIII al in 1615 gehuwd met Anna van Oostenrijk. Toen waren beide partners nog maar tieners, maar inmiddels duurt het huwelijk al 13 jaar en is er nog geen erfgenaam in zicht. Wel is de Koningin verschillende keren zwanger geweest, maar het leidt niet tot de geboorte van een gezond kind. Kardinaal Richelieu is er nu van overtuigd dat de Koningin vervloekt is met duivelse magie, door tegenstanders van de troon!

Nu wil Kardinaal Richelieu aan de Musketiers de opdracht geven om een boek met magische spreuken te halen, dat deze duivelsvloek kan verbreken. Dan zou de Koningin een kind en erfgenaam kunnen baren. Hij vermoedt dat een boek, de Codex Bathoniensis hierbij zou kunnen helpen. Wanneer Albèrt dat hoort, voelt hij zich vreemd en zijn rechterarm doet weer pijn. De Kardinaal weet alleen nog te vertellen dat gezien de nam de Codex geassocieerd wordt met de stad Bath, waar warme bronnen zijn. De Codex zou verhalen van een strijd die in Bath tegen een duivel gestreden is. 

Enigszins in verwarring verlaten de Musketiers het paleis van de Kardinaal. Ze moeten naar Engeland! Om daar een oud geschrift te vinden. De Musketiers gaan meteen aan de slag. Benno schrijft zijn familie in Engeland, dat hij en zijn vrienden op bezoek willen komen en een plek nodig hebben om te overnachten. (Hard succes Credit Rating). Malo schrijft zijn familie in Bretagne, die wel genoeg contacten hebben om een snel schip vanuit Brest naar Plymouth te regelen. En verder moeten er natuurlijk voorraden aangelegd worden, kogels, proviand, extra kledij, extra wijn!

Wanneer de Musketiers die nacht in slaap vallen, hebben zij allen vreemde dromen. Eerst dromen zij van een heet land, en een donkerhuidige jongeman die iets van hen wil, maar zij begrijpen niet wat. Daarna dromen zij over vreselijke avonturen in een zeer primitieve omgeving. Donkere, ondergrondse ruimten, monsterlijke slangen en een middeleeuwse omgeving spelen allemaal een rol. Bezorgd worden zij allemaal weer wakker. 

Onderzoek

En waar zou die Codex gevonden kunnen worden? Bath ligt voor de hand. Maar de belangrijke universiteiten zijn natuurlijk in Cambridge en Oxford. De Kardinaal liet al doorschemeren dat de Codex Bathoniensis erg oud is, uit de donkere Middeleeuwen, dan moet het haast wel door een monnik geschreven zijn. De Musketiers besluiten om ook langs de Sorbonne te gaan en daar wat onderzoek te doen naar de Codex Bathoniensis en de geschiedenis van Engeland.  

Wat de zaken moeilijker maakt is natuurlijk het feit dat Koning Henrik VIII ongeveer een eeuw geleden een ruzie begon met de Paus en zijn eigen weg ging. En Hendrik VIII heeft toen ook alle katholieke kloosters en abdijen gesloten. Vele gemeenschappen zijn verdwenen samen met hun mystieke kennis. In de jaren daarna is er wel het een en ander teruggedraaid, maar er is ook veel verloren gegaan. 

De reis naar Bath

De reis naar Bath is gelukkig rustig. In Brest gaan de Musketiers aan boord van een schip van een van de vele vrienden van Malo de Guesclin. Het is duidelijk dat deze mannen eigenlijk smokkelaars zijn. Maar de overtocht over het kanaal verloopt kalm. 

Eenmaal aangekomen in havenstad Plymouth zadelen zij hun paarden en beginnen zij aan de tweedaagse reis naar Bath. 

De reis gaat over de eindeloze, mistige heidevelden van Dartmoor. Dit is wel een hele verlaten plek, de Musketiers reizen snel verder. Hier kunnen alleen maar bandieten en rovers leven! Die nacht overnachten zij in Taunton. De volgende morgen gaat de reis verder. Eerst rijden zij door de Somerset Levels, een drassig laagland, dat in de lentezon al aardig opdroogt. Dan komen zij langs het kleine dorpje Glastonbury, met de vreemde heuvel, waarop nog een klein kerktorentje staat. Daarna gaat de reis verder langs Wells, waar Sinte Edna van de Vlammende Roos nog altijd vereerd wordt. Aan het einde van de dag komt de groep dan eindelijk aan in Bath. Dankzij de inzet van Benno kan iedereen blijven slapen bij familie van Benno. 

Bath, de volgende dag 

Wanneer de Musketiers eenmaal zijn uitgerust van hun lange reis, kunnen zij de volgende dag op onderzoek uit. Benno ondervraagd eerst zijn familie. Zij zijn, net als Benno, Joods en weten niet heel veel van allerlei Christelijke geschiedenis. In Bath staat natuurlijk nog steeds een grote kerk, deze is pas onlangs weer geheel gerestaureerd en herbouwd. Maar over een Codex hebben zij nog nooit gehoord. Als snel proberen de verre neven en nichten van Benno het gesprek te brengen op het feit dat hij nog niet getrouwd is en dat zij wel een leuk meisje kennen... 

Albért D'Arcy begrijpt dat ze hier niet veel verder zullen komen. Een oude en vooraanstaande plaats als Bath zal toch wel een bibliotheek hebben? Hij gaat op zoek en komt uit bij een school en bibliotheek van de Society of Merchant Venturers. Medewerkster Eleonora wil deze knappe vreemdeling met zijn interessante accent maar wat graag van dienst zijn (Hard succes Charm). Zij kan Albèrt alles vertellen, in ruil voor een avondje uit... Zij vertelt over de oude gemeenschap van monniken, onder leiding van onder andere Abt Ælfheah, die later heilig werd verklaard. Later werd de gemeenschap natuurlijk opgeheven en de abdij verkocht. Het gebouw raakte enorm in verval en ging van hand tot hand, maar na een opdracht van Koningin Elizabeth werd het gebouw weer hersteld en het is sinds een jaar of 15 volledig hersteld en weer in gebruik als godshuis! Maar de bibliotheek heeft geen exemplaar van de Codex Bathoniensis. 

Gaston probeert ook informatie te vinden in allerlei papierwerk, maar kan niets vinden (Library Use fail). Dan maakt hij maar een rondje door de stad, om in kaart te brengen waar de oude, middeleeuwse gebouwen nog staan. 

Ook Benno probeert om de Codex Bathoniensis te vinden en hij voert een audit van de bibliotheek uit. Er is altijd wel iets te vinden in archieven. En hij probeert Eleonora ook flink onder druk te zetten. Maar Eleonora kan niet vertellen wat ze niet weet. 

Malo besluit om de baden te bezoeken, deze oude, warme en geneeskrachtige bronnen zijn er niet veel. En de Romeinse badhuizen kunnen wedijveren met wat er nog in Frankrijk te vinden is.

Bath Abbey 

Gaston gaat naar de kerk zelf. In vroeger tijden was dit een abdij waar de monniken leefden. Misschien zijn er nog aanwijzingen te vinden. Maar Gaston vindt niets bijzonders in de prachtig gerestaureerde kerk. Wanneer even later Malo en Albèrt zich bij hem voegen, valt het Albèrt op (Spot Hidden Critical) dat een van de glas-in-lood ramen een vreemde scene weer geeft, het is geen bijbelse scene die hij herkent. Gaston kan het latijn vertalen. Er staat: "Sint Ælfheah geeft opdracht aan Draca de Wijze en Caedmon van Bath om het kwaad te bestrijden." 

Het is een afbeelding van Abt Ælfheah die een opdracht lijkt te geven aan twee monniken, een Joodse man, twee Christelijke mannen. Maar waar de opdracht over gaat, of wat het kwaad dan zou zijn, is onduidelijk.   

 

Winter

Dacht ik laatst nog dat de herfst nog maar net begonnen was, is het alweer winter. De dagen zijn nog maar nauwelijks kouder, maar zeker wel korter. En ik bereid me ook al weer voor op de donkere dagen. De kerstcakes zijn gebakken en de kerstboom is opgetuigd en het duurt nog maar een paar dagen voor alle gezelligheid weer losbarst.  

Sander koopt ieder jaar een nieuw kerstornamentje en dit keer was het er een uit mijn favoriete film, The Muppet Christmas Carol. Het zijn Kermit en Miss Piggy als Bob en Mrs. Cratchit, de uitgebuite medewerker van Ebenezer Scrooge en zijn echtgenote. 

In ieder geval, de dagen zijn wel erg kort en donker, maar gelukkig komen er vanaf nu weer betere tijden aan, met hopelijk meer licht. 

Die Monster, Die!

Het jaar loopt ten einde en ik heb zeker nog twee Cthulhu - films te kijken. Deze keer was het tijd voor Die, Monster, Die! (1965) van Daniel Haller. In deze film zagen we verder nog Boris Karloff (Curse of the Crimson Altar, The Terror), Nick Adams en Patrick Magee (Demons of the Mind, Tales from the Crypt). 

Die, Monster, Die! is een bewerking van het verhaal The Colour out of Space van H. P. Lovecraft. dat verhaal is vaker verfilmd en hier ook vaker besproken (2019 en 2010). In dat verhaal uit 1927 stort een meteoriet neer bij een vredige boerderij en de bewoners gaan ten onder aan zijn vreemde invloed. In dit verhaal is het niet veel beter. 

Spoilers

Het verhaal begint met Stephen Reinhart (Adams), een Amerikaanse wetenschapper die in Engeland zijn vriendinnetje Susan Witley (Farmer) komt bezoeken in het geïsoleerde dorpje Arkham. In Arkham is lang niet alles pluis. De dorpelingen willen het niet hebben over de family Witley, Stephen vindt een stuk heide, waar alle bomen en planten volledig verdord zijn en de familie van Susan bewaard ook verschillende geheimen. Vader Nahum (Karloff) zit in een rolstoel, Moeder Letitia (Jackson) ligt ziek op bed en laat haar gezicht niet zien, dienstbode Helga werd ziek en liep weg van het landgoed. Susan is een brave dochter en stelt niet veel vragen, maar doortastende Amerikaan Stephen laat zich niet met een kluitje in het riet sturen. 

Het blijkt dat alle problemen terug te voeren zijn op een vreemde steen die Nahum in zijn plantenkas bewaard en waar hij mee experimenteert. Het is een meteoriet die vreemde, radioactieve straling afgeeft. De planten worden enorm groot, maar alle mensen worden ziek en sterven aan de vreemde straling. Daarom werd Helga ziek, ligt moeder nu alle dagen op bed en voor Susan ziet het er ook niet goed uit als ze blijft. 

Uiteindelijk eindigt alles in tranen. Letitia is niet alleen ziek geworden van de straling maar ook waanzinnig. Zij probeert alles en iedereen in huis te vernietigen. Hetzelfde geldt voor Helga, ook zij keert terug en wil wraak nemen op Nahum die haar met zijn experimenten in het ongeluk heeft gestort. Iedereen die ook maar iets te maken had met de meteoriet sterft, Witley Hall gaat in vlammen op en Stephen en Susan zijn vrij om iets nieuws op te bouwen. 

Conclusie

Dit was geen hele beste film, maar dat heeft misschien ook met het tijdvak te maken. Susan Witley was wel heel dom, goedgelovig en meegaand, terwijl zij toch een volwassen vrouw met een universitaire opleiding moest voorstellen. Ze liet zich volledig afbluffen door haar vader en moeder in haar eigen huis en kon zelf helemaal niets ondernemen. Gelukkig was daar Stephen Reinhart die al haar problemen voor haar kon duiden en oplossen. Dat begon na een tijdje wel te irriteren. 

Verder wilde de film ook te veel. Er was een zieke moeder, een zieke dienstbode, een verlamde vader en een plotseling dood neervallende butler. Dat zijn wel heel veel zieke mensen in een huishouden van vijf personen. 

Bovendien werd na verloop van tijd wel duidelijk dat er iets sinisters gaande was, maar de nadruk die Nahum legde op tovenarij en invloeden van duivels kwam ook wat raar over in een film die duidelijk de tegenwoordige tijd moest verbeelden. Er zijn auto's, fietsen, vrouwen volgen zonder commentaar een universitaire studie, maar de duivel heeft nog altijd invloed in de wereld! 

Een wat onevenwichtige film, die de horror van een buitenaardse meteoriet niet duidelijk kan maken. Niet echt de moeite waard. 

Weird Legacies

Het was weer tijd voor een goed boek. Op een tweedehands boekenmarkt in Nijmegen tikte ik Weird Legacies op de kop. Dit is een verzameling verhalen die eerder werden gepubliceerd in het tijdschrift Weird Tales. Er staan bijdragen in van onder andere Robert Bloch, H. P. Lovecraft en August Derleth. 

Er staat een hele verzameling aan korte verhalen in, die allemaal een beetje vreemd, onverklaarbaar of ronduit griezelig zijn. En ze zijn best goed. Zo was er een verhaal van Solomon Kane, van Robert E. Howard, die ook de verhalen van Conan schreef. En er was een verhaal over een heel stadje dat in rep en roer raakt, wanneer er magische munten te ronde doen, die de laatste eigenaar rijkdom, verre reizen of juist de dood brengen. Wie houdt als laatste een magische munt vast? Welke munt is welke?

Het zijn allemaal verhalen die nog wel even stof tot nadenken geven en ze hebben allemaal iets griezeligs of onverklaarbaars, wat het de moeite waard maakt. Zeker eens meepakken als je de kans krijgt. 

Collect Call of Cthulhu

De verhalen van H. P. Lovecraft zijn niet alleen vaak verfilmd, ze zijn ook nog wel eens inspiratie geweest voor een tekenfilm. Om precies de zijn, de aflevering Collect Call of Cthulhu (1989) van de The Real Ghostbusters, de animatieserie. The Ghostbusters was natuurlijk een iconische film uit de jaren '80. Een vervolg kon niet uitblijven en later volgde dan ook deze tekenfilmserie. 

De aflevering Collect Call of Cthulhu is niet gebaseerd op een concreet verhaal van Lovecraft, maar alle Cthulhu elementen komen wel aan bod in de aflevering, en dat maakt hem nog best leuk. 

Spoilers

Het verhaal begint met een tentoonstelling van de Necronomicon in een museum in New York, het is uitgeleend door de universiteit van Arkham. Dit boek wordt uiteraard gestolen en de Ghostbusters worden gevraagd het terug te vinden, vanwege de occulte connotaties van het boek. 

Op hun zoektocht naar aanwijzingen worden de Ghostbusters geconfronteerd met:

• monsters van voorbij de sterren; 
• Gekke cultisten die Cthulhu terug willen brengen, en
• wetenschappers met vreemde onderzoeksterreinen.

Verder moeten de Ghustbusters onderzoek doen in bibliotheken (van stripalbums en korte verhalen). En uiteindelijk moeten ze alles op alles zetten om de wereld te redden. 

Conclusie

Deze korte aflevering werkt eigenlijk nog best goed als een Lovecraft verhaal, of zelfs als (kort) Call of Cthulhu avontuur. Alles zit erin! Een vreemd mysterie, een onderzoek, confrontatie, de realisatie dat de wereld vreemder en gevaarlijker is dan we kunnen weten (en de Ghostbusters hebben daar natuurlijk al een goed idee van. 

Zeker de moeite waard om eens te kijken als je op zoek bent naar Cthulhu - media. 

Aftellen naar kerst

De dagen worden weer korter, Sint is in het land, de Zevenheuvelenloop is geweest en dat betekent allemaal dat Kerst weer in de lucht hangt. Nou is het voorjaar misschien mijn favoriete seizoen, maar kerst heeft toch ook wel een speciaal plekje in mijn hart. Het begint allemaal met het bakken van een kerstcake. Maar nog even en er moet weer nagedacht worden over een een kerstdiner, er moet een boom worden opgezet en we hebben weer een lange kerstvakantie om naar uit te kijken. 

Ik heb weer een traditionele kerstcake gebakken. Inmiddels heb ik een eigen samenstelling van fruit gevonden die net zo lekker werkt. Volg het recept hier. Maar vervang de currants, sultanas, raisins, glaceed cherries en candied peel voor:

• 100 gram krenten
• 150 gram rozijnen
• 150 gram vijgen (ik die gedroogde kleintjes)
• 150 gram abrikoos (Gedroogd)
• 150 gram cranberries (gedroogd)
• 100 gram geglaceerde kersen
• 100 gram sinasappelschil

Verder maken zoals het recept voorschrijft. Inmiddels is de kerstcake alweer gebakken en krijgt elke weer zijn deel aan sterke drank. 

 

Langzaamaan verschijnen de kerstversieringen ook in het straatbeeld en het is nog maar een paar dagen tot de kerstvakantie!

Frankenstein

Sander nam me mee naar de film, Frankenstein (2025) van Guillermo del Toro (Nightmare Alley, Pacific Rim). De film zat vol met bekende mensen, zoals Oscar Isaac (Dune), Christoph Waltz (She Who Must Be Obeyed, Spectre), Mia Goth, Charles Dance (Alien3, And Then There Were None), David Bradley (Hot Fuzz, Captain America: The First Avenger), Lars Mikkelsen (Sherlock), Ralph Ineson (Nosferatu (2024), The Green Knight) en nog Burn Gorman (Pacific Rim, And Then There Were None) in een kleine rol.

Frankenstein is natuurlijk gebaseerd op het fantastische en baanbrekende boek Frankenstein; or, the Modern Prometheus van Mary Shelley, dat zij schreef in 1818 (meer dan 200 jaar oud!). En het belang van dit boek en verhaal kan niet genoeg benadrukt worden. Het is een prachtig voorbeeld van (late) Gothische horror, het is een vroege vorm van science fiction, met zeer vooruitstrevende wetenschap en de morele vraagstukken die daarbij komen kijken. Het is geschreven door een vrouw in een tijd dat dat niet gebruikelijk was. En het verhaal is talloze maken verfilmd (121 hits op de IMDB) en geparodieerd (en hier besproken, Young Frankstein, Bride of Frankenstein). 

Mensen, ik meen het, als je niet weet wat je aanmoet met de lange, donkere nachten deze winter, ga dan Frankenstein lezen. Haal het bij je bieb, of pluk het van internet. 

Spoilers

Deze film is heet van de naald, dus echt, op eigen risico. 

De film opent op de Noordpool, waar het Deense schip Horisont is vastgelopen in het ijs. De bemanning ziet het somber in, ze zullen het schip moeten loshakken uit het ijs of anders moeten overwinteren. Wanneer zij dan bij nacht vreselijk geschreeuw horen, worden ze nog banger. Onder leiding van Kapitein Anderson (Mikkelsen) vinden ze Viktor Frankenstein (Isaac) op het ijs. Hij is zwaargewond en ze nemen hem aan boord. 

Een gruwelijk, reusachtig monster achtervolgt hen en probeert het schip te beklimmen. Wanhopig probeert de bemanning hem af te weren. Maar uiteindelijk moet de Kapitein met een enorme blunderbus het monster zo hard neerschieten dat hij door het ijs zakt. 

Aan boord vertelt Viktor Frankenstein zijn verhaal een Kapitein Anderson. 

Terugblik van Viktor Frankenstein

De jonge Viktor groeit op met eens strenge vader (Dance) en een lieve moeder (Goth). Wanneer zijn moeder bevalt van zijn jongere broertje William, sterft zij. Zijn vader richt zich in de opvoeding helemaal op William en negeert Viktor volledig. Uiteindelijk sterft vader ook. 

Viktor groeit op en wordt een briljant chirurg in Edinburgh, maar wordt daar van de universteit getrapt, wegens onethische experimenten op dode lichamen. 

Viktor weet steun te krijgen van zijn broer William (Kammerer) en van een wapenhandelaar Heinrich Harlander (Waltz). Hij zet zijn experimenten door en krijgt ondertussen een crush op Elizabeth (Weer Goth, erg Freudiaans allemaal), de verloofde van William en nichtje van Heinrich. Elizabeth doorziet hem meteen en beantwoord zijn obsessie niet. 

Viktor haalt overal en nergens lichaamsdelen vandaan en knutselt daarmee een lichaam in elkaar, dat te zijner tijd ook tot leven komt. Maar het wezen lijkt vrij weinig te kunnen en begrijpen en Viktor raakt steeds verder gefrustreerd over zijn experimenten. Maar wanneer Elizabeth het wezen ziet, lijkt zij wel contact te kunnen leggen en een intellectuele doorbraak te bewerkstelligen. 

Uiteindelijk besluit Viktor Frankenstein om het product van zijn experimenten te vernietigen. Het hele gebouw gaat in vlammen op en Viktor raakt ernstig gewond. Maar zijn oersterke en waarschijnlijk onsterfelijke monster weet te ontsnappen. 

Inmiddels heeft het monster zijn weg het schip op gebaand en hij komt de kajuit in waar kapitein Anderson luistert naar het verhaal van Viktor Frankenstein. Het monster heeft inmiddels leren praten en staat er nu op om zijn deel van het verhaal te vertellen. 

Terugblik van het Monster

Het Monster weet zijn ontsnapping uit het ontploffende laboratorium van Viktor Frankenstein te overleven. Hij vindt zijn weg door het bos naar een boerderijtje en molen van een kleine boerenfamilie. Hij leert spreken door naar hen te luisteren. Verder doet hij in het geheim klussen voor hen, die veel kracht vereisen. Wanneer de meeste familieleden naar de stad vertrekken voor de winter, legt het monster contact met de achtergebleven, blinde grootvader (Bradley) van de familie. Deze leert het monster nog beter spreken en lezen. 

Met zijn nieuw verworven kennis, gaat het Monster terug naar de ruïne van het laboratorium van Viktor Frankenstein. Daar leert hij over zijn afkomst als wetenschappelijk experiment. Maar hij leert ook de naam en het adres van zijn maker. Hij heeft meteen een nieuwe missie, zijn maker opzoeken. 

Net op het moment dat William met Elizabeth wil huwen en Viktor ten onder gaat aan de depressie over zijn mislukte levensmissie en het feit dat de enige vrouw waar hij ooit wat voor voelde, liever met zijn kleine broertje trouwt. 

De komst van het Monster maakt deze gespannen dag nog een tandje erger en het eindigt in een bloedbad waarbij William en Elizabeth omkomen nog voor het huwelijk voltrokken wordt en het Monster wegvlucht, terwijl een zwaargewonde Viktor Frankenstein de achtervolging inzet. En het eindigt allemaal op het poolijs, waar ze dan ook Kapitein Anderson en de Horisont tegenkomen. 

Wanneer Viktor Frankenstein dan uiteindelijk echt sterft aan zijn verwondingen, sluit hij toch vrede met het Monster en zijn enige nakomeling. Het Monster verlaat het schip en gaat op zoek naar een nieuwe plek voor zichzelf in de wereld. En kapitein Anderson ziet in dat hij zijn obsessie met de pool los moet laten en zet koers naar huis. 

Conclusie

Dit is zoals Gothische Horror in de film moet zijn. De omgeving is naast de hoofdrolspelers van dit drama een karakter op zich. Het begint al met de gruwelen van het poolijs en de dreiging om een hele winter door te moeten brengen in de kou en duisternis. Dan is er nog het waanzinnig laboratorium van Viktor Frankenstein, waarbij de architectuur verschrikt toekijkt hoe Viktor alle wetten van de natuur met de voeten treedt. En ook de kleurige kleding van de twee vrouwen in de film lijkt een commentaar te zijn op de ambitie van de mannen. 

En dan is er nog het verhaal op zich. Een man probeert alleen leven voort te brengen, niet zoals de natuur het bedoeld heeft en het loopt steeds verkeerd af. Maar koppig gaat de man maar door en door, hoeveel mensen hem ook "nee" proberen te vertellen. En het eindigt in tranen natuurlijk. 

Guillermo del Toro heeft een serieuze verfilming gemaakt van het verhaal van Mary Shelley en dat is heel goed gelukt. De focus ligt niet op de horror van een monster, maar juist bij de beschaafde mannen die alles naar hun hand willen zetten om hun zin te krijgen. Ze deinzen niet terug voor onethische experimenten, grafroof en het opkopen van lijken of het roven van lichamen van (eigen!) oorlogsslachtoffers. En als het experiment dan dan niet goed loopt, hop, dan vernietig je het! En niet willen accepteren dat de fout bij jezelf lag. 

Prima film, pak er zeker eens bij op een koude en donkere avond. 

  

Egyptische kruissteek

De dagen worden weer korter, de nachten langer. Met tuinieren is het wel grotendeels klaar en dan wil ik binnen zitten met een handwerkje. In het verleden heb ik verschillende boeken gekocht en gekregen van Barbara Hammet, die mooie kruissteekpatronen maakt, maar een boek had ik nog niet, Ancient Egyptian Cross Stitch.  

Het is weer een prachtig boek met grote en kleine borduurpatronen, allemaal geïnspireerd door Egyptisch kunst uit de oudheid. Ik kan niet wachten om dit weer te verwerken in kleine en grote projecten komende winter!

Curse of the Crimson Altar

In mijn poging om elke maand een film gebaseerd op de verhalen van H. P. Lovecraft te kijken, heb ik toch wat steekjes laten vallen. De laatste film die ik keek was Dagon, eind augustus. Nu heb ik dan Curse of the Crimson Altar (1968) gekeken, de zevende Cthulhu film van het jaar nog maar, ik moet er nog vijf zien voor het einde van het jaar, en het is al november!

De film Curse of the Crimson Altar is van Vernon Sewell (en ook bekend als The Crimson Cult). De film zit vol met bekende koppen, zoals Christopher Lee (Ivanhoe, The Gorgon), Boris Karloff (The Terror, The Bride of Frankenstein) en Michael Gough (The Boys from Brazil, Dr. Terror's House of Horrors). Het verhaal is (losjes, heel losjes) gebaseerd op The Dreams in the Witch House, een verhaal uit 1933 van H. P. Lovecraft. Dat verhaal is vaker verfilmd en de link is in deze film wel heel losjes. 

Spoilers

De film opent met een vreemde martelscene met allemaal halfnaakte mensen, gekleed in leer, die onder leiding van een dame met hoorns en een groene (of blauwe) huid (Steele) een jongedame martelt. Een jongeman wordt gedwongen de jongedame te doden met een mes en zijn handtekening in een boek te zetten. 

Dan gaan we door naar Robert Manning (Eden), een handelaar in antiek. Hij krijgt een pakket van zijn broer, Peter. Deze is in dorpje Graymarsh allerlei leuk antiek op het spoor gekomen en hij stuurt vast wat vooruit naar zijn broer en de winkel. Maar het pakket is vertraagd, meer dan een week eerder verzonden. En van Peter is nog steeds geen spoor. Robert besluit op onderzoek uit te gaan, wat is Peter overkomen in Graymarsh? 

Eenmaal aangekomen in Graymarsh eindigt Robert al snel in Craxted Lodge, waar wat jonge mensen een wilde feestje bouwen, met drank, drugs en veel seks. Even later mag Robert dan toch Morley (Lee), eigenaar van het landhuis zien. Deze verteld hem dat hij niets weet van ene Peter Manning en ook niemand heeft gesproken. Omdat het al laat is, mag Robert een nachtje blijven overnachten. 

In zijn bed heeft Robert die nacht vreemde dromen. Hij droomt van een heks met een groene huid, die hem verleid tot allerlei zondige daden. Overdag gaat Robert op zoek naar zijn broer. Verder leert hij ook professor van het occulte John Marsh (Karloff) kennen. Deze vertelt hem over de lokale legende van Heks Lavinia Morley, een voormoeder van de huidige Morley. 

Roberts onderzoek voert hem steeds verder. Er blijkt een geheime kamer te zijn, die de martelkelder uit zijn dromen is. Bovendien is zijn broer daadwerkelijk in Craxted Lodge geweest! De cultus van Lavinia Morley is nog steeds actief en har nazaat Morley voert die aan! Uiteindelijk komen alle geheimen aan het licht. 

Conclusie  

Het leuke van deze oude films is dat ze gewoon via Youtube te vinden zijn. Dus kijk hem vooral eens. 

Het is nog best een leuke griezelfilm. Lee en Karloff zijn natuurlijk altijd prima. Gough speelt nog een interessante bijrol als geestelijk gehandicapte bediende, die teveel weet en bijna ten onder gaat aan de spanning. Verder is het onderzoek dat Eden moet doen om zijn broer te vinden ook nog spannend, is zijn broer in dit dorpje geweest, leeft hij nog, wie weet er meer?

Maar de connectie met The Dreams in the Witch House is maar zwak. Ook in dat verhaal heeft een jongeman in een vreemde slaapkamer dromen over een heks. En dat is eigenlijk het enige. Prima griezelfilm, beroerde Lovecraft - verfilming. 

Call of Cthulhu XXII - Subtle Anger of a God

De Musketiers hebben de plannen van het Hof van Chaos bijna verijdelt, maar een laatste confrontatie moet nog plaatsvinden in het paleis van Kardinaal de Richelieu. 

Richard Rouzet
Bernárd "Benno" de Rothschild (met "Claudia" en "Birgitte")
Malo de Guesclin
Albert D'Arcy
Gaston Eclair (met "Edith" en "Sophia") 

Kade bij de Notre Dame, Parijs

Bernárd de Rothschild heeft Milady de Winter en Comte de Rochefort naar veiligheid gebracht, terwijl een magische mist zich over de kade verspreidde. Onder leiding van Monsieur de Tréville zijn Milady de Winter en Comte de Rochefort gearresteerd en gefouilleerd. Daarbij zijn twee tabletten met eindeloze reeksen driehoekjes van de arrestanten afgenomen. Nu is het dan tijd om met de arrestanten te vertrekken, naar de kazerne van de Musketiers. 

Terwijl de Musketiers wegmarcheren, komt er van de kade een enorm, woedend, blubberend gekrijs. Geen menselijke keel brengt dat geluid voort. Als ze het horen, beginnen Milady de Winter en Comte de Rochefort hysterisch te lachen. Zij zijn een concurrent van het Hof van Chaos te slim af geweest! Maar dan komen er uit de steegjes rond de kade meer monsters opdagen, het zijn weer onheilige mengelingen van mens en vis! Zij vallen de musketiers aan! 

Maar na alle horror van deze avond, zijn de musketiers niet meer onder de indruk. Met vaste stem beveelt Monsieur de Treville een deel van de musketiers te knielen en hun musketten aan te leggen.

Maar Malo wacht dat niet af! Hij richt zijn trouwe musket op een van de monsters en schiet. En hij schiet raak! Het monster smakt meteen ter aarde. Malo realiseert zich dat hij zijn Musket nu ook een naam zal moeten geven, zoals Bernárd dat heeft gedaan. Na even twijfelen noemt hij zijn musket voortaan "Angelique". Ook Albèrt laat zich niet onbetuigd en vuurt zijn twee pistolen af, daar weet hij ook twee monsters mee te verwonden. Hij besluit zijn pistolen voortaan "Colette" en "Claudine" te noemen. Dan zijn de andere musketiers ook eindelijk gereed, met oorverdovend geknal gaan meerdere musketten tegelijk af, en even later vuurt de tweede linie. De hybride vis - monsters sterven allen. 

Albèrt: "Who are you gonna call? Musketiers!"

Na al dat lawaai kijken toch verschillende mensen uit de ramen en zij zien de massa van bloederige vis - mens resten op straat liggen. Terwijl de musketiers zich snel uit de voeten maken, denkt Albèrt dat dit al wel snel in een bouillabaisse zal verdwijnen.

Terwijl de musketiers zichzelf en hun gevangenen in veiligheid brengen, beging Milady de Winter te babbelen. De tabletten zijn van het hoogste belang. Zij zijn het wapen dat de kardinaal vanavond nog nodig heeft, voor de veiligheid van Frankrijk en zelfs de mensheid. Ze hebben helemaal geen tijd om naar de kazerne te gaan! Voor zonsopgang moet dit allemaal geregeld zijn! Monsieur de Tréville twijfelt even en stuurt dan zijn trouwste en dapperste Musketiers met de tabletten naar het huis van de Kardinaal. Hij zal met de rest van musketiers naar de kazerne gaan en een oogje op de gevangen houden. 

Rue des Mauvaises Paroles, Parijs     

De Musketiers zijn naar de Rue des Mauvaises Paroles gegaan, waar Kardinaal Richeleu zijn privé woning heeft. Dit is meer een soort klein stads-paleis met een formele tuin. De poort voor de tuin staat open en nergens zijn wachters te bekennen. Hier hadden zij toch wel gardisten van de kardinaal verwacht. Gaston en Albèrt vertrouwen het niet, zij besluiten naar binnen te sluiten en te bekijken wat zij kunnen vinden. Benno, Malo en Richart blijven achter. 

Wanneer Gaston en Albèrt de tuin inlopen, verwonderen zij zich over de nette heggen, bloemenperken en gesnoeide bomen. Tot zij plots geconfronteerd worden met twee monsterlijke, reptielachtige honden! Met hun kwijlende muilen, springen zij op de Musketiers af. Albèrt aarzelt geen moment en begint te schieten (met Colette en Claudine!). Iedere hoop op een stille verrassing kunnen zij nu wel vergeten. Gaston trekt zijn zwaard en zwiept er mee naar de verschrikkelijke honden. De honden vallen ook aan, maar de Musketiers springen steeds behendig opzij. Wanneer Malo, Benno en Richart op het geluid van schoten afkomen, is het snel gedaan met de honden. 

Bedrukt lopen de Musketiers verder, het waren verschrikkelijke beesten, wat zal hen vanavond nog meer te wachten staan? Wanneer zij bij de voordeur van de woning van de kardinaal aankomen, zien zij een soort vreemde deken of cape op de stoep liggen, met daaronder twee musketten. Wanneer Gaston de deken oppakt, realiseert hij zich dat dit een gevilde huid is...van een mens! Geschokt kijken de Musketiers naar deze huid. Welke ongelukkige moest het lot van Saint Barthélemy ondergaan?

Alleen Malo en Bernàrd zijn zo slim om omhoog te kijken en zij zien twee gruwelijks langs de muur van het huis omlaag klimmen, met hun hoofd eerst! Dit zijn de slachtoffers van de gruwelijke villing, hun spieren zijn bedekt in een laag druipend slijm, vet en bloed en zij komen de Musketiers aanvallen! Op de plek van hun mond, zit nu een massa wriemelende tentakels, met daaronder een zuigmond vol tanden. 

Albèrt grijpt weer naar "Colette" en "Claudine" en mompelt tegen zichzelf dat hij op een constructieve manier zijn trauma verwerkt! Hij schiet op deze gruwelijke monsters en raakt hen flink. Gaston grijpt een van de musketten die op de grond ligt, noemt haar "Bertha" en schiet ook. Ook Malo, Bernárd en Richart laten zich niet onbetuigd. Bernárd heeft moeite om "Sophia", het leen-wapen van Gaston af te vuren. Hij belooft haar haar later goed schoon te maken. 

Maar de monsters mogen ook aanvallen! Malo ontwijkt hun aanvallen, en Bernárd besluit om terug te slaan, wanneer een monster te dichtbij komt. Binnen de kortste keren zijn deze twee Ontvelde Gruwelen gedood, en hun twee vrienden, die even later ook langskwamen ook.

Voor de Musketiers naar binnen gaan, herladen zij al hun wapens, de twee musketten nemen zij ook mee. Wanneer zij het huis van de Kardinaal betreden, worden zij overvallen door duizeligheid. Een enorme trap leidt naar boven, de vloer is gemaakt van glanzende, zwarte steen, waarin de sterren van het hemelgewelf stralen. 

Dan horen de Musketiers een stem. Een vrouw, geheel gekleed in zwart en met een zwarte sluier loopt langzaam de trap af. Zij begint een toespraak over het huis en de kardinaal. En iedere keer dat zij een trede naar beneden komt, lijkt zij te verdubbelen, tot er 4 gesluierde vrouwen zijn. Gaston wacht haar monoloog niet en schiet meteen met "Bertha". Dat doet behoorlijk wat schade! De andere Musketiers schieten ook op deze vreemde vrouw. Zij raakt wel gewond, maar wanneer het haar beurt is om terug te slaan, doet zij dat op verschrikkelijke wijze. 

Eerst roept zij verschillende, verschrikkelijke monsters op. Het zijn gigantische, gevleugelde slangen. Deze monsters alleen al veroorzaken waanzin in iedereen die hen aanschouwt. Albèrt probeert nog voor zichzelf te ontkennen wat hij hier ziet. Dan gebruikt zij haar magische krachten. Zij slaat Malo met blindheid en zijn huid krijg ineens allemaal etterende wonden, waar de pus uitdruipt. Bij Richart probeert zij een ledemaat van hem te laten wegrotten. 

Bernard wordt al deze bovennatuurlijke en onnatuurlijke fenomenen te veel. Hij valt flauw van schrik. Als even later een verblindde Malo ook probeert aan te vallen, valt hij over Bernárd, die hij niet meer kan zien. 

Gelukkig herinnert Gaston zich dat hij al bijna een dag lang rondloopt met de Glanzende Trapezohedron in een doosje. De straling van dit vreemde object zou ook allerlei vreemde effecten hebben. Hij grijpt naar het doosje en haalt het tevoorschijn. Wanneer hij het doosje opent, heeft dat een verschrikkelijk effect. Drie van de vier vormen van de vreemde vrouw in het zwart sterven meteen. Daarmee verdwijnen ook twee van de drie gruwelijke, gevleugelde monsters die zij opriepen. 

Wanneer dan ook de laatste vrouw gedood wordt, door de Musketiers, en het laatste monster verdwijnt, staan zij ineens heel alleen in de ontvangsthal van het huis van de Kardinaal Richelieu. De zon komt op en alles lijkt voorbij. 

Naweeën

Kardinaal de Richelieu komt weer bij zinnen, nu zijn minnares Naria Zambranos is verdwenen. Hij pakt zijn taken weer op. De tabletten, die hij op haar advies naar Parijs had laten komen, laat hij vernietigen en in zee werpen. Hij richt zijn aandacht weer op het met wortel en tak uitroeien van de overlevende leden van het Hof van Chaos, en aanverwante partijen, zoals de Hugenoten. 

De Musketiers herstellen grotendeels weer van hun verwondingen, hoewel Albért voor altijd te littekens van het verschrikkelijke tentakelmonster bij zich zal dragen. Ook voelt iedereen zich psychisch verzwakt. Maar een lange vakantie zal de Musketiers ongetwijfeld goed doen. 

   

Viy

Regelmatig kijk ik hier slechte horrorfilms. Maar dit keer keek ik een goede horrorfilm! Het was echte cinema, gebaseerd op literatuur en ook nog cultureel verantwoord. Het ging om de Russische film Viy (1967). 

Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige verhaal van Nikolai Gogol. Het verhaal kwam voor het eerst uit in een verhalenbundel uit 1835. 

Spoilers

We beginnen bij een Oosters Orthodox klooster/ seminarie, waar de priesters in opleiding vakantie krijgen. Balorig verlaten zij hun school om de lange tocht naar huis te maken. We volgen drie jonge priesters in opleiding, Khalyava (Zakharchenko), Gorobets (Salnikov) en Khoma Brut (Kuravlyov). Het lukt hen niet om voor de nacht onderdak te vinden, en ze blijven doorlopen (en wodka drinken). Wanneer ze een wolf horen huilen, willen ze wel heel graag onderdak vinden. Dan zien ze in de verte een lichtje. Dat blijkt een klein boerderijtje te zijn van een oude vrouw. Deze wil de mannen wel binnen laten, maar verder hoeven ze niet veel te verwachten. 

De oude heks (Kutuzov) benadert Khoma, die eerst denkt dat deze aftandse oude vrouw een oogje op hem heeft, hij wijst haar af. Maar dan blijkt zij een heks te zijn. Ze betovert Khoma en berijdt hem als een paard, terwijl ze door de nacht vliegen. Maar Khoma roept Jezus aan, en de heks verliest haar kracht. Wanneer zij weer landen, ranselt Khoma haar ongenadig af met haar eigen bezemsteel. De lelijke, oude heks verandert in een mooi meisje (Varley), dat huilt dat hij haar doodslaat. Verschrikt vlucht Khoma weg, terug naar het Seminarie. 

Eenmaal aangekomen bij het Seminarie, zijn de problemen van Khoma nog niet voorbij. Een aantal kozakken is namens hun baas naar het Seminarie gekomen. De dochter van de baas ligt op sterven en zij wil dat priester Khoma naar haar toekomt om de gebeden voor haar ziel te zeggen. Dat de volstrekt onbekende student Khoma bij naam bekend is bij een dochter van een rijk man is al behoorlijk verdacht en hoe hij ook probeert, hij kan niet onder deze opdracht uitwurmen. Khoma gaat met de kozakken mee naar het landgoed van de rijke Kozak en zal daar de gebeden voor zijn dochter zeggen. 

Na een lange reis komen ze dan aan bij het landgoed van de rijke Kozak. De dochter is inmiddels overleden aan haar verwondingen. Khoma wordt door de rouwende vader gevraagd hoe hij de dochter kent, maar Khoma weet dat ook niet. Ondanks dat de jongedame nu dood is, moet hij toch de gebeden voor haar zieleheil zeggen, drie nachten lang! Bij nacht wordt hij opgesloten in de lokale kerk, waar ook de jongedame opgebaard ligt. Khoma heeft zichzelf al moed ingedronken (met wodka) en vertelt zichzelf dat het allemaal wel meevalt. De doden komen niet meer tot leven. 

Maar dan, de jongedame blijkt een heks en haar dode lichaam komt tot leven. Khoma probeert zich te beschermen met een magische cirkel en het dode meisje kan hem niet meer zien, maar probeert hem wel te vinden. Khoma reciteert hysterisch gebeden, tot de haan kraait. 

De volgende dag probeert Khoma zichzelf moed in te drinken (met wodka) voor de tweede nacht in de kerk. Die is zo mogelijk nog erger. Dit keer vliegt de jongedame rond in haar eigen doodskist, terwijl een dronken Khoma de gebeden steeds opzegt. Wanneer de haan kraait, vervloekt ze Khoma en wordt zijn haar wit. Die dag probeert Khoma te ontsnappen, maar hij wordt door de kozakken weer teruggebracht naar het dorp en de kerk. 

De laatste nacht wordt een stomdronken Khoma weer naar de kerk gebracht. Hij denkt dat hij is voorbereid met zijn magische cirkel en gebeden. Maar hij is te dronken om zich echt te concentreren. De heks roept allemaal monsters op, die de kerk binnendringen en Khoma belagen. Door de cirkel kunnen zij hem niet zien. Totdat Viy wordt opgeroepen. Dit monster, met zijn doordringende ogen, kan alles zien. Zodra de andere monsters zijn oogleden optillen kijkt hij rond. Khoma weet dat hij zijn ogen moet afwenden, maar hij moet kijken. De andere monsters vallen hem nu eindelijk aan en hij sterft onder hun aanval, terwijl de haan kraait en de derde dag aanbreekt. De onheilige monsters proberen te vluchten, maar zij zijn te laat. De heks sterft nu voorgoed en neemt weer de gedaante van de oude vrouw aan, uit het begin van de film. 

De dorpelingen komen binnen en vinden een dode Khoma. Zij sturen zijn lichaam terug naar het Seminarie. 

Conclusie

 Deze fantastische film is gratis te zien op Youtube, en dat mag je zeker niet missen!

Het is een interessant verhaal, dat erg sprookjesachtig aandoet, met mooie meisjes en griezelige gebeurtenissen. Verder zijn de special effects ook erg goed gedaan voor de jaren '60. Met wat stopmotion beelden wordt wel erg duidelijk gemaakt dat het dode meisje toch echt opstaat uit de dood. Ook de monsters op het einde zijn erg griezelig. 

Verder is de situatie van Khoma ook niet te benijden. Hij is duidelijk een beroerde priester. Maar hij wordt eerst aangerand door zijn bejaarde gastvrouw en uitgebuit. Dan wordt hij min of meer gevangen genomen door een belangrijk man en kan niet ontsnappen. Ook zijn baas en geestelijk leidsman geeft niet thuis wanneer hij wil vertellen over zijn zorgen. Geen wonder dat hij steeds vaker naar de fles grijpt. 

Een prima film, kijk hem als je de kans krijgt. 

Voorbereiden op de lente

De herfst is begonnen en de pompoenen die ik toen geoogst heb, zijn inmiddels al weer verwerkt tot heerlijke soep. Maar als je de pompoenen schoonmaakt, voor je ze tot soep verwerkt, blijf je met echt een hele hoop zaad zitten. 

gedroogde zaadjes

Dus dit jaar heb ik die zaadjes verzameld (niet allemaal, een handjevol) en in een bakje met wat keukenpapier laten drogen. Straks gaan ze in een envelop met wat rijst en begin maart zaai ik ze dan weer uit. Eerst onder glas in de vensterbank en dan daarna in de moestuin. Waar nu hopelijk wat meer ruimte is voor ze. 

Prometheus

De laatste Alien film (Alien Resurrection) was uit 1997. De fans moesten vijftien jaar wachten tot 2012 voor er weer een nieuw film werd gemaakt, die hintte op en connectie met de andere Alien films. Het ging om Promotheus (2012) van  Ridley Scott (Alien, The Last Duel). En de film kent een complete sterrencast met Noomi Rapace (What happened to Monday?), Michael Fassbender (Macbeth), Charlize Theron (The Road, Devil's Advocate), Idris Elba (3000 Years of Longing, Thor: Love and Thunder), Guy Pearce (The Road, Memento), Sean Harris (The Green Knight, Macbeth), Rafe Spall (Hot Fuzz), Benedict Wong (David Copperfield, Doctor Strange) en Kate Dickie (The Green Knight, The Northman)

Spoilers

De film opent met een prachtig shot van een verlaten landschap, waar een humanoïde, maar duidelijk niet menselijk wezen een donkere vloeistof drinkt. Dit drankje zorgt ervoor dat het wezen in DNA uiteenvalt, opgenomen wordt in de waterstroom van het landschap en zijn (haar? het?) DNA onderdeel wordt van het leven aldaar. 

Daarna wordt het verwarrend...

De Buitenaardse Voorvaderen hebben leven op Aarde geïntroduceerd. Ze laten bij hun nakomelingen sterrenkaarten achter. Deze worden gevonden en ontcijferd door onderzoekers Elizabeth Shaw (Rapace) en Charlie Holloway (Marshall-Green). Shaw en Holloway trekken de meteen de (onlogische) conclusie, dat de Buitenaardse Voorvaderen deze sterrenkaarten met opzet achterlieten, EN dat deze sterrenkaart de thuiswereld van deze wezens aangeeft EN dat deze wezens zitten te wachten op een bezoekje van hun nazaten. 

Shaw en Holloway zetten met Peter Weyland (Pearce), directeur van de Weyland corporatie een ruimte - onderzoeksreis naar de locatie op de sterrenkaarten op poten. Shaw en Holloway vragen zich niet een keer af waarom Weyland dat zou willen.  

Aangekomen op de locatie van de sterrenkaarten blijkt dat het niet de thuisplaneet is van de Buitenaardse Voorvaderen, maar een verzameling ruïnes met alleen maar dode Buitenaardse Voorvaderen. Er wordt op buitengewoon onwetenschappelijke wijze onderzoek gedaan naar de planeet, de ruïnes en de dode wezens en hun artefacten. Een voor een gaan leden van de bemanning dood, op de meest gruwelijke manieren. Het lijkt erop dat de ruïnes een soort wetenschappelijke - militaire bases waren, waar massavernietigingswapens werden bewaard, tot er iets gruwelijk mis ging, en de bases werden ontvolkt. 

Er wordt een Buitenaardse Voorvader gevonden, die in stasis alle drama heeft overleefd. Maar wanneer deze wakker gemaakt wordt, is hij ontevreden over zijn nazaten en besluit om hen en hun thuisplaneet volledig over de kling te jagen. Gelukkig zijn de geruïneerde bases functionele ruimteschepen, die een missie naar aarde kunnen volbrengen. Uiteindelijk is Elizabeth Shaw de enige overlevende. Zij neemt androïde David mee (die een groot deel van de problemen veroorzaakt, dan wel verergerd heeft) en trekt dieper de ruimte in, om de thuisplaneet van de Buitenaardse Voorvaderen te vinden en antwoorden te krijgen op haar vragen. 

Conclusie

Dit is een hele beroerde en verwarrende film. En het frustrerende is, dat het een hele mooie film van een prima regisseur is, met verschillende topacteurs. De shots van de Aarde, waar nog geen leven is (tot de Buitenaardse wezens het introduceren) zijn prachtig, net als de wereld waar de onderzoeksmissie uiteindelijk terechtkomt. En dat gaat samen met prachtige muziek, om de toon te zetten. De verschillende acteurs zijn allemaal prima en doen goed hun best, maar alles is voor niets! 

De verschillende personages die allemaal experts zouden moeten zijn op hun eigen (wetenschappelijk) gebied, nemen de ene domme beslissing na de andere, die keer op keer op een zeer voorspelbare manier verkeerd aflopen. Of ze hebben onwaarschijnlijk veel geluk dat hun verkeerde beslissingen niet direct een vreselijke afloop hebben. Na een tijdje verlies ik dan alle sympathie en hoop dat ze krijgen wat ze zo rijkelijk verdienen. 

En dan is er nog het verwarrende verhaal, dat van plotgaten aan elkaar hangt. Hoe langer je nadenkt over ieders motivaties en de verhoudingen tussen de verschillende karakters, hoe gekker het wordt. Wat was nou eigenlijk het plan van de Buitenaardse Voorvaderen? Waarom dacht Weyland dat de Buitenaardse Voorvaderen het geheim van het eeuwige leven kenden? En waarom dacht hij dat ze dat zouden willen delen met hem? Waarom zou Elizabeth Shaw op pad willen gaan met David? Het was David die haar partner vergiftigde, waardoor deze stierf. Het was door de vergiftiging dat zij werd bezwangerd met onder andere Buitenaards DNA, waardoor zij een zeer traumatische keizersnede/ abortus moest ondergaan. 

Het was allemaal zeer frustrerend, omdat de film zoveel potentieel had. 

 

Ploeteren in de tuin

Ik heb al jaren een moestuin, waar ik een hoop bessenstruiken in heb staan. Zoveel zelfs, dat het me eigenlijk een beetje te veel werd. Ik heb voorraden jam die jaren terug gaan, ik heb bessen in de vriezer. En ondanks ieder jaar ferm snoeien, worden de struiken ieder jaar groter en lijken ieder jaar meer op te leveren. Er moest iets veranderen. Ik heb struiken weggehaald! 

Een aanhangwagen vol

Gelukkig kon ik ze kwijt bij een paar vrienden met een grote tuin. Deze kwamen gisteren langs met een aanhangwagen en samen met Sander hebben we wel 5 grote bessenstuiken uitgegraven. En we hebben ook nog wat barbie-roze Phlox uitgegraven. Daarna alles met een kruiwagen naar de aanhanger gebracht en daarin gegooid. Dat was nog best een klus, maar vele handen (en scheppen) maken licht werk. Sneller dan ik had gedacht waren we alweer klaar.    

Chutney!

Thuis hebben we nog even koffiegedronken, waarna iedereen al snel weer vertrok. Als dank kreeg ik nog wat pruimenchutney, wat ongetwijfeld heerlijk gaat zijn bij wat lekkere kaas. 

Alien Resurrection

Jeminee wat zijn er veel Alien - films verschenen. Nu was het tijd voor Alien Resurrection (1997) van Jean Pierre Jeunet. We zien weer Sigourney Weaver (Aliens, Alien3) als Ripley, maar verder zit deze film vol met andere bekende koppen uit de jaren '90, zoals Winona Ryder (The Age of Innocence, Bram Stoker's Dracula), Ron Perlman (Pacific Rim, Nightmare Alley), Michael Wincott (Nope), Dan Hedaya (A Life Less Ordinary), Brad Dourif (Dune 1984), een feest van herkenning voor mij. Het verhaal is geschreven door Joss Whedon, waar ik in de loop der tijd veel van gezien heb, dus veel van de dialoog kwam me erg bekend voor. 

Spoilers

In een lab aan boord van ruimteschip Auriga wordt een nieuwe Ripley gekloond door militaire onderzoekers (meer dan 200 jaar na de dood van de oorspronkelijke Ripley in Alien3). Ze doen dit omdat zij (nog altijd) hun handen op het Alien DNA willen krijgen, en Ripley was geïmpregneerd met een Alien. De gekloonde Ripley is Ripley 8 (waar zijn de eerste 7?) en zij wordt gesocialiseerd, maar dat gaat maar matig. Ze lijkt wel erg sterk en agressief voor een normale vrouw.  Ondertussen zijn de wetenschappers bezig het Alien DNA te isoleren en op te kweken tot een Alien, eieren te oogsten en meer Aliens te kweken. 

Dan komt een ander ruimteschip langs, de Betty. Deze heeft de huurlingen bemanning van Elgyn (Wincott) aan boord. Deze onfrisse types leveren ontvoerde mensen af, voor experimenten van de onderzoekers (met Alien DNA nu!). Een van de huurlingen is Call (Ryder). Deze herkent de naam van Ripley en realiseert zich dat als Ripley weer tot leven is gewekt, Aliens ook weer tot leven gewekt kunnen worden. Zij wil Ripley meteen over de kling jagen. 

Maar de Aliens zijn al gekloond en inmiddels volwassen. Er zijn er drie opgesloten in één cel. Twee doden de derde, zodat het zure bloed zich een weg door het ruimtestation heen vreet en de andere twee kunnen ontsnappen. Ze beginnen onmiddellijk de crew van het ruimtestation te doden en nemen de hoofdonderzoeker Gediman (Dourif) mee voor onduidelijke doelen. Generaal Perez Hedaya en Elgyn horen bij de eerste slachtoffers. 

Één van de nood-protocollen van de Auriga is om terug te keren naar de aarde, wanneer het schip in nood is. Volwassen Aliens op aarde is echt geen goed idee. Het is aan Ripley en de huurlingen om zichzelf en de aarde te redden. Het plan is om zoveel mogelijk mensen naar de Betty te krijgen en dan de Auriga te vernietigen. Een lange en gevaarlijke tocht door de Auriga volgt, waarbij ook de eerdere 7 klonen van Ripley gevonden worden, die allemaal veel minder succesvol waren dan Ripley 8. Ripley vernietigt hen allemaal. 

Uiteindelijk blijkt er natuurlijk een verrader te zijn, die iedereen om wil leggen, voor verder onderzoek. Ripley wordt ook nog ontvoerd door de laatste Alien, en meegenomen naar het Alien nest. Daar is ook een andere Alien kloon. In plaats van eieren leggen, heeft deze een baarmoeder gekregen en baart nu één enkele nieuwe Alien - mens hybride, die Ripley meteen als zijn moeder ziet. De Alien - mens hybride doodt meteen de Alien die hem baarde en in de chaos vindt Ripley haar weg naar de Betty, die op het punt van vertrekken staat. 

Uiteindelijk wordt de Alien - mens hybride door een gat in de wand van het ruimteschip de koude ruimte ingezogen en stort de Auriga neer op aarde, waarbij het volledig vernietigd wordt. Ripley en de rest van de crew zijn vrij om de rest van het universum te ontdekken. 

Conclusie

Net als Alien3 vind ik deze film overbodig. Weaver is weer prima als een gemenere en sterkere Ripley (vanwege alle Alien DNA), maar verder blijft het allemaal nogal oppervlakkig. Weer enge Aliens, weer enge onderzoekers en militairen die denken een slaatje te kunnen slaan uit de Aliens. Mensen, laat die Aliens met rust. 

Dus, leuk om eens gezien te hebben, maar het voegt allemaal niet heel veel toe. 

Call of Cthulhu XXI - Nuit d'Apocalyps

De Musketiers kwamen vanuit de catacomben onder Parijs weer omhoog in een scene van totale waanzin. Hoe kunnen zij hun missies voor de Koning en voor de Kardinaal nog uitvoeren?

Richard Rouzet
Bernárd "Benno" de Rothschild
Malo de Guesclin
Albert D'Arcy
Gaston Eclair

Plein der Wonderen, 's nachts

De bewoners van het Plein der Wonderen en Gardisten van de Kardinaal zijn in een hevig gevecht verwikkeld met afschuwelijke Ghouls, die hun slachtoffers opvreten, nog voor deze helemaal dood zijn. En de Musketiers staan hier met het lichaam van Anton Sainte Matine en de Glanzende Trapezohedron. Zij vragen zich af welke missie zij eerst moeten vervullen, en of het nog allemaal uitmaakt, nu de wereld gek geworden lijkt. 

De Musketiers worden gezien door een aantal Ghouls, die onmiddellijk hun aandacht verleggen naar deze nieuwe slachtoffers. Maar Bernárd draagt nog altijd de twee pistolen van zijn vriend Gaston en vuurt deze meteen af op een van de Ghouls, waarmee deze ernstig verwond raakt. Malo, die het hele avontuur onder de grond gemist heeft, komt nu het Plein der Wonderen oprennen. Hij ziet zijn vrienden bedreigd door onmenselijke monsters. Hij aarzelt niet en grijpt zijn musket en verwond daarmee een andere Ghoul. Musketiers Albèrt en Richart trekken hun rappieren en vallen ook onversaagd de Ghouls aan. 

Maar wanneer de Ghouls aanvallen, blijkt meteen waarom het zulke gruwelijke monsters zijn. Gaston krijgt de bloederige klauwen van een Ghoul te verduren en stort bloedend ter aarde. En een andere Ghoul bijt zich vast in de arm van Malo! Bernárd steekt de pistolen van Gaston weg en trekt Claudia en Brigitte, zijn eigen trouwe pistolen, die hem nooit in de steek laten. Daarmee schiet hij weer een Ghoul neer. Ook Malo schiet de Ghoul die aan zijn arm hangt dood. En dat geeft Albèrt en Richart de kans om de laatste Ghouls aan te vallen. Een sterft onder hun zwaarden en laatste besluit makkelijker prooi te zoeken. 

De Musketiers gebruiken de ademruimte om hun wapens te herladen en een bloedende Gaston op te lappen. Dan vertrekken zij snel. Hun eerste prioriteit is de Koning beschermen. Daarna kunnen zij bekijken wat zij doen met het lichaam van Anton Sainte Matine en de Trapezohedron. Daarna kunnen zij eventueel Parijs nog redden. 

Wanneer de Musketiers door te straten rennen, terug naar hun kazerne, zien zij de bevolking van Parijs, die angstig probeert de nacht door te komen. Maar anderen maken van de gelegenheid gebruik om te roven en te plunderen. Een bijzonder brutaal stel heeft zelfs een stel biertonnen bevrijd en bouwt nu een feestje op straat! Bernárd kan dat niet aanzien en spreekt de raddraaiers ferm aan. 

Bernárd: "Wat heeft dit te betekenen?"

Hij wil streng en intimiderend overkomen, maar lijkt alleen maar wat ineffectief en drukdoenerig (Intimidation fail). Al snel komen de andere raaddraaiers ook kijken en lijkt het tot een gevecht met een stuk of 10 dronken mannen. Bernárd trekt eerst weer de pistolen van Gaston, die hij inmiddels Edith en Sophia heeft genoemd (tot verbijstering van Gaston). Hij begint te schieten, onmiddellijk gevolgd door Malo met zijn Musket en Richart met zijn eigen pistolen. De dronken raddraaiers zijn hier niet van onder de indruk en vallen ook aan. Maar wanneer Bernàrd daarna zijn eigen pistolen Claudia en Brigitte te voorschijn haalt en blijft schieten, kiezen de meeste raddraaiers toch eieren voor hun geld en vluchten weg. De rest wordt snel gedood door de Musketiers. Het verbaast de Musketiers wel dat deze raddraaiers zich kleden als Hugenoten, Zijn de Hugenoten werkelijk zo dapper om Parijs aan te vallen? Of doen zij zich voor als Hugenoten om meer paniek te zaaien?

De Musketiers gaan verder en komen langs een barricade in de Rue de Lutèce. De bevolking heeft zich beschermd tegen de rellende inwoners en plunderaars door met al hun huisraad de straat te barricaderen. De dappere jongemannen van de straat zijn bewapend en jagen iedereen weg. Bernárd voert een kort gesprekje met hen, maar aangezien ze geen gevaar vormen en de Musketiers hen ook niet nodig hebben, gaan ze weer verder. 

Notre Dame

Dan komen de Musketiers eindelijk hun bevelhebber Monsieur de Tréville tegen. Deze is met een groep Musketiers op straat. Ze hebben ook al verschillende aanvallen afgeslagen. Monsieur Tréville heeft een opdracht voor de Musketiers. Vanaf komt het schip Fleur de Lille aan bij de werf van de Notre Dame. Aan boord zijn agenten van de Kardinaal met een of ander geheim wapen. Het is van het grootste belang dat deze agenten worden onderschept en dat het geheime wapen niet de Kardinaal kan bereiken! Het gaat om Countess de Winter en Comte de Rochefort. De Musketiers kennen deze mensen van naam en reputatie!

Comte de Rochefort

De Musketiers voegen zich bij Monsieur de Tréville en de andere Musketiers en zij gaan verder over een boulevard langs de Seine naar de Notre Dame. De bomen van de Boulevard wuiven heen en weer, alsof er een groot beest doorheen beweegt. Bernárd, Albèrt en Richart horen het gestamp van zware hoeven. Plotseling komt er een gruwelijk monster te voorschijn! Het is zelf ook zo groot als een boom en lijkt geen lichaam te hebben, maar een grote massa aan tentakels. Het beweegt zich voort op drie enorme hoeven! 

Dark Young

Dit kan niet waar zijn! De onmogelijkheid van dit gruwelijke monster overvalt alle Musketiers. Het moet een duivels monster uit de diepste krochten van de hel zijn! Gelukkig weet Monsieur de Tréville zijn kalmte nog enigszins te bewaren. Hij geeft trillende stem het bevel dat de Musketiers een linie moeten vormen en hun musketten in de aanslag moeten brengen. Bernárd, Malo en Albèrt stappen naar voren, terwijl Gaston en Richart ongelovig kijken naar dit onbeschrijfelijke monster!

Bernárd vuurt zijn trouwe Claudia en Brigitte af, beide kogels raken, maar doen maar weinig schade. Tot grote schrik van Malo haalt zijn musket ook maar weinig uit. Dan stapt Albèrt naar voren en hij haalt uit met zijn rapier naar dit gruwelijke monster en hij brengt flink wat schade toe aan een van de vele tentakels. Maar dan slaat het monster terug. Hij grijpt met een van zijn tentakels Albèrt beet en brengt de onfortuinlijke musketier naar een van zijn vele, geopende monden. Albèrt raakt vreselijk gewond. 

Maar nog een ronde van kogels en zwaarden schakelen dit gruwelijke monster uit. Met een dreun valt het stervende monster op de stenen van de boulevard. En de Musketiers kunnen hun collega Albèrt redden. Terwijl ze daarmee bezig zijn, zien ze even verderop de dode lichamen van Gardisten van de Kardinaal, die het onderspit hebben moeten delven tegen dit Duivelse monster. 

Eenmaal aangekomen aan de werf bij de Notre Dame, zien de Musketiers daar inderdaad een scheepje liggen. De Fleur de Lille is eerder gearriveerd dan verwacht. Een deel van de vracht is al uitgeladen en ligt op de kade, er zijn geen scheepswerkers te zien, maar wel verschillende onheilige mens - vis monsters en ook een aantal gruwelijke vismonsters, die de Musketiers eerder onder Parijs hebben bevochten. Een aantal gardisten bevechten de vismonsters, Albèrt herkent Jean Pierre, die ze eerder gered hebben onder Parijs en die hen eerder deze week de uitnodiging gaf voor het diner bij de Kardinaal. 

Milady, Countess de Winter

Monsieur de Treville positioneert zijn Musketiers langs de railing van de brug over de Seine, die naar de werf leidt. Bernàrd en Gaston rennen langs de kleine baan naar beneden naar de werf zelf en vallen daar meteen een groep van de hybride vismensen aan. Ondertussen zien zij tussen de kisten en dozen op de werf twee mensen in zware capes staan. Onder een van de capes komt een blanke vrouwenhand tevoorschijn, die een pistool afvuurt op een hybride monster. 

Bernárd zwaait met zijn zwaard en doodt met een houw een hybride vismonster. Gaston is verbaasd dat Bernárd liever zijn pistolen gebruikt, terwijl hij zo goed is met zijn zwaard. Maar ook Gaston laat zich niet onbetuigd. Malo, Albèrt en Richart blijven achter op de brug en schieten met hun musketten op de monsters op de werf. De monsters vallen nu Bernárd en Gaston aan en verwonden hen ook weer. 

Monsieur de Tréville heeft nu eindelijk zijn musketiers opgesteld en deze vuren hun musketten af. En nu keert het tijd van de strijd. Een voor een vallen de monsters neer. Bernárd vindt zijn weg tussen de kisten door naar Countess de Winter en Rochefort. 

Bernárd: "Kom met mij mee, als je wil blijven leven!"

Ondertussen springt Malo van de brug af, de werf op (Great Leap manoevre) en landt heroïsch, met een zwierige cape op de werf. Hij valt meteen de gruwelijke vismonsters aan, die de Gardisten van de Kardinaal bedreigen. Ook Richart en Albért vuren nog eens schoten af en het lijkt nu wel duidelijk dat de onheilige monsters het gaan verliezen. Bernárd leidt Countess de Winter en Comte de Rochefort snel naar de burg, waar Monsieur de Treville ze meteen arresteert. 

Bernárd kijkt om naar de werf en ziet daar een vreemde mistbank ontstaan. Dat kan alleen maar Duivelse tovenarij zijn! Het is tijd om te vertrekken. Albèrt heeft nog de ingeving om Countess de Winter en Comte de Rochefort te fouilleren. Beiden dragen een tas bij zich met een tablet van gebakken klei erin. De tabletten zijn bedekt met eindeloze series van kleine driehoekjes. Albèrt kan er geen chocola van maken, maar dit is het geheime wapen voor de Kardinaal. 

Monsieur de Tréville vindt het tijd om te vertrekken. Iedereen gaat terug naar de kazerne, waar de musketiers Countess de Winter en Comte de Rochefort zullen bewaken.