Sleepy Hollow

We hebben natuurlijk mooie dingen gezien in Arles, maar in de middag was het te heet om veel te doen. Dan keken we film. Waaronder Sleepy Hollow (1999) van Tim Burton. Deze geinige horrorfilm is gebaseerd op een oud boek, maar krijgt onder leiding van Tim Burton weer een frisse draai. 

Verder zit de film vol met allerlei bekende koppen en is het een feest der herkenning. De hoofdrollen zijn natuurlijk voor Johnny Depp (Murder on the Orient Express) en Christina Ricci. Maar verder zien we ook nog Miranda Richardson (And then there were none, Good Omens), Michael Gambon, Richard Griffiths (In The Red), Ian McDiarmid (Star Wars), Christopher Walken (Pulp Fiction), Christopher Lee (Horror Express, Shaka Zulu, The Devil Rides Out) en Alun Armstrong (In the Red). 

Spoilers

In het New York van de laat 18e eeuw is Ichabod Crane (Depp) een ongewone politieman. Hij wil criminele zaken oplossen door middel van logisch redeneren en wetenschappelijk bewijs. Zijn collega's willen daar niet aan. Zijn baas (Lee) stuurt hem daarom naar Sleepy Hollow (het is net Hot Fuzz), waar al verschillende mensen vermoord zijn door een ruiter zonder hoofd. 

Ichabod vervoegt zich in het geïsoleerde en spookachtige Sleepy Hollow, wat bewoond wordt door kolonisten van Nederlandse (Yay!) afkomst. Hij trekt in bij Baltus van Tassel (Gambon), zijn tweede vrouw Mary (Richardson) en zijn dochter van zijn eerste vrouw, Katrina (Ricci). Als snel blijkt dat de verhalen over de Ruiter zonder Hoofd echt waar zijn. Hij was een Hessische huurling (Walken), die tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog streed. Dit deed hij niet omdat het eens was met de ene of de andere kant, maar omdat hij een voorliefde voor moorden had. Uiteindelijk werd hij gedood, maar nu is hij terug en hij vermoordt iedereen op zijn pad!

Ichabod laat zich niet meeslepen door de hysterie en gaat op pad. Via een oude vrouw, die alleen in het woud leeft, leert hij de locatie van het graf van de Ruiter zonder hoofd kennen. Daar ontdekt hij dat de schedel ontbreekt. De Ruiter is op zoek naar zijn hoofd. Die nacht valt er weer een slachtoffer, de lokale vroedvrouw en haar gezin. 

Ichabod heeft de theorie dat de Ruiter zonder hoofd niet zomaar mensen vermoord, maar handelt in opdracht van degene die zijn hoofd heeft. En er is dus een reden voor de moorden. In gesprekken met de dorpsbewoners en na eigen onderzoek komt hij een samenzwering op het spoor. Twee van de slachtoffers waren in het geheim getrouwd. De vrouw was zelfs zwanger. Haar man had zijn testament hierop ook aangepast. Zijn de slachtoffers dan allemaal op de hoogte van het testament? 

Ondertussen valt Ichabod ook voor Katrina van Tassel, maar zij is ook een belangrijke verdachte. Zij zou alles kunnen erven, als de Ruiter zonder hoofd de hele tijd maar mensen blijft vermoorden. Is zij de kwade genius achter het hele plan?

Uiteindelijk komt alles goed. De Ruiter zonder hoofd wordt herenigd met zijn schedel, wat hem rust geeft. En de werkelijke dader wordt onthuld. En Ichabod keert, ouder en wijzer, terug naar New York. Daar kan hij vertellen dat hij een spookverhaal toch heeft opgelost met wetenschappelijke methoden en logisch nadenken. 

Conclusie

Ik heb deze film jaren geleden gezien, toen hij nog fris en nieuw was. En nu konden we hem via Netflix weer eens kijken met de oudere kinderen. En dit vonden hem ook leuk. De acteurs zijn allemaal goed in hun rollen, Depp, Walken en Richardson vooral. Verder is de film bij vlagen echt griezelig, dat kun je wel aan Tim Burton overlaten. En de muziek was weer van Danny Elfman (The Nightmare before Christmas), die ook altijd een leuke sfeer weet op te roepen. 

En Vacances dans Arles - Trophime

Tijdens onze vakantie in Arles hebben we niet alleen gekeken naar Romeinse restanten die nog aanwezig zijn in de stad, er was nog veel meer te zien, zoals een prachtige Romaanse kerk met bijbehorend klooster. Ook daar zijn wij al eens eerder geweest, maar dit keer gingen we wat langer en uitgebreider. De kinderen wilden niet mee, maar gelukkig zijn die groot genoeg om even alleen te blijven. En omdat alles in het oude centrum op loopafstand zit, waren we bij problemen ook met vijf minuten weer thuis geweest. Heerlijk. 

Romeinse obelisk

De toegang tot de kerk van St. Trophime is gelegen aan het Place de la Republique, waar nog een obelisk van de Romeinen te zien is. Maar daarvoor kwamen we niet. St. Trophime wilden we. De kerk van St. Trophime uit de 12e eeuw, was zijn leven begonnen als een kerk voor St. Stephen. Maar na enkele jaren werden daar de botten van St. Trophime, een vroege kerkvader van Frankrijk, begraven. De kerk is ook een tussenstop op een route naar Santiago de Compostella. Hierdoor kwam er veel volk langs de kerk, die natuurlijk bijdroegen aan de rijkdom van de kerk. 

De ingang

De kerk van St. Trophime staat bekend om zijn prachtige snijwerk. De ingang is daar een mooi staaltje van, met verschillende bogen verwerkt in de poort en iedere boog even mooi uitgehakt. De versieringen geven delen van het Boek der Openbaringen weer, en ze zijn na al die eeuwen nog prachtig. 

Binnen St. Trophime

Eenmaal binnen is de kerk ook erg mooi. Het dak is er hoog en er is wit-gele steen gebruikt, waardoor het allemaal erg licht overkomt. En koel, dat was ook wel lekker bij de hoge temperaturen in Arles. 

Allemaal botjes

Wat ik me nog herinnerde van ons vorige bezoek was een zijbeuk die helemaal gevuld was met relikwieën. En je weet waar katholieken hun relikwieën van maken, botjes, bloed en haar van dode mensen. Een hele kast stond vol met allemaal prachtig versierde kleine kistjes met vingerbotjes, dijbeenbotten, schedels en schedeldaken. Als je er een tijdje naar blijft kijken wordt je er wel naar van. En die relikwieën worden dan met enige regelmaat tevoorschijn gehaald en door de stad geparadeerd, ter aanbidding door het volk. Ik word later liever gecremeerd. 

In de gangen van het Klooster

Bij de kerk hoort een klooster. En ook dit klooster is een wonder van beeldhouwkunst. De pilaren die de binnentuin omgeven zijn allemaal eindeloos versierd met mooie beelden en afbeeldingen van monsters en planten en druiven. 

We hebben een middag heerlijk rondgelopen in de kerk en de bijgebouwen. Ook hier hadden we toegang met de Avantage Pass van Arles, waarmee we eerder al bij de Arena en Theatre naar binnen konden. Voor ons weer een hoogtepunt van ons bezoek aan Arles. 

Arendsoog

 Jaren geleden herlas ik eens boeken uit mijn jeugd, om te kijken wat ik daar nu nog van vond. Een serie boeken die daar niet in terug kwamen, was de serie Arendsoog. Ik verslond die boeken, ik leende ze uit de bibliotheek, maar ik heb er ook een paar cadeau gekregen. En ik vond het fantastisch, dappere Arendsoog beleefde allerlei spannende avonturen op de prairie, samen met zijn dappere vriend Witte Veder. 

Wanneer we op vakantie gaan, koop ik van te voren altijd wat strips voor de kinderen, meestal gaat het om Donald Duck pockets, ze hebben inmiddels al een hele verzameling. Maar toen viel mijn oog ook op een collectie tweedehands Arendsoog boeken. En ik nam meteen maar deel 1 mee. 

Tjee, wat is dit ouderwets zeg. Het eerste boek is uit 1935 en verdorie, dat blijkt! Het taalgebruik is zeer oubollig en het verhaal is wel heel erg braaf. Het blijkt uit alles dat dit een kinderboek is, geschreven door een leraar. De intrige zit nog redelijk complex in elkaar. Maar de boeven zijn braaf en de helden zo mogelijk nog braver. Daarnaast zou ieder hoofdstuk prima in een Nederlandse les gebruikt kunnen worden (zoek drie gezegden en uitspraken in hoofdstuk 10 en vertel wat ze betekenen). 

Daarnaast is het verhaal ook wel heel racistisch. Arendsoog heeft als titel Vriend der Indianen, maar waarom hij dit titel heeft gekregen (als 19-jarige) wordt nooit helemaal duidelijk. Terwijl Arendsoog wel de zoon is van een veeboer (en zelf ook veeboer) en dus bijdraagt aan het verdrijven van de inheemse bevolking van hun grondgebied en hun onderdrukking, dit tot vandaag voortduurt. En zijn vriend Witte Veder lijkt meer zijn bediende te zijn dan zijn vriend. Arendsoog kan Witte Veder rondcommanderen, terwijl Witte Veder dat andersom nooit doet. Ook spreekt Witte Veder geen correct Nederlands (of vertaald Amerikaans), terwijl Arendsoog dat wel doet. Het voelt allemaal erg ongemakkelijk.

Maar het verhaal is avontuurlijk en verloopt lekker vlot. De ene crisis wordt afgewisseld met de volgende. Er zijn achtervolgingen te paard, gevechten, plannen en afgeluisterde gesprekken. De onschuldige familie van Arendsoog wordt bedreigd. En het loopt allemaal goed af. 

Ik denk dat de latere boeken iets moderner waren, want ik kan me niet voorstellen dat dit mij lang geboeid heeft als jong meisje. Desondanks, leuk om weer eens terug te lezen. 

En vacances dans Arles - Antique

We zijn met ons gezin op vakantie gegaan in Arles, omdat we er al eens eerder zijn geweest. We waren toen enorm onder de indruk van de oude Romeinse resten die nog steeds zichtbaar zijn in het straatbeeld van Arles en die ook nog steeds in de moderne tijd gebruikt worden.

Arena van Arles

Dus met de kinderen hebben we de Arena van Arles bewonderd, een van de grootste Romeinse amfitheaters, die nog steeds staan en gebruikt worden (voor stierengevechten). Het is gebouwd in rond 80 A. D. of 90 A. D. Momenteel wordt dit enorme monument met veel geld van UNESCO hersteld en herbouwd en daarbij wordt er ook veel onderzoek gedaan naar de geschiedenis van het pand, het gebruik door de jaren heen en de manier waarop het is gebouwd en waar de stenen vandaan kwamen. 

Zo is het gebouw in de middeleeuwen bewoond en hebben mensen huizen gebouwd in de galerijen voor toeschouwers. En zo werd het lange tijd een kleine woonwijk op zich. En later werden de woningen weer afgebroken en werd het weer in gebruik genomen als plek waar voorstellingen gegeven konden worden.

Uitzicht van de Arena naar ons huis

En terwijl we daar rondliepen met de kinderen viel het ons op hoe immens groot het allemaal wel niet was. In de Arena konden de Romeinen makkelijk 25.000 mensen kwijt. Dat is meer mensen dan er nu in ons dorp wonen. Om te vergelijken, in het Gelredome passen 41.000 mensen. Dus dit was geen kleine arena.

Uit diezelfde periode (de eerste eeuw) dateert ook het het Romeinse Theater bezocht, dat we ook hebben bezocht. Ook daar zijn te tribunes nog goed te zien. En ook de het toneel zelf, waar indertijd en nu nog steeds voorstellingen werden gegeven. 

Het toneel

Dit is iets ouder dan de Arena, en is veel minder goed bewaard gebleven. In de loop der jaren is veel ervan gesloopt als grondstof voor andere gebouwen in de buurt. Maar in het kader van het UNESCO project, wordt ook dit gebouw weer hersteld. En nog steeds is te zien hoe groots en imposant het moet zijn geweest. 

De stoelen/ trappen voor het publiek

Dit Theater kon wel 10.000 mensen per keer kwijt. In het theater in mijn dorp kan je ongeveer 900 mensen kwijt. Dat is toch iets anders. En dat geeft maar aan hoe belangrijk deze stad (toen Arelaten) was voor de Romeinen. 

We hebben ook nog de Alyscamps bekeken, een grote Romeinse Necropolis. Hier begroeven de Romeinen hun doden in bovengrondse kisten en mausolea. Later werden hier ook Christelijke graven en kerken en kapellen gebouwd. Het is nog weer later behoorlijk in verval geraakt en graven werden weggegeven als souvenir of bouwmateriaal. Maar ook dit wordt nu weer hersteld. 

Romeinse graven

En we hebben nog niet eens alle Romeinse restanten bekeken die er te zien waren. We hebben de Thermen van Constantijn, de catacomben en het Museum van Antiquiteiten maar aan ons voorbij laten gaan. En we hebben ook geen kans gehad om buiten Arles nog naar Romeinse restanten te kijken. 

Als je van ruïnes houdt, ga dan zeker eens naar Arles en koop dan meteen ook een Pass om overal naar binnen te mogen. Voor de individuele bezienswaardigheden zijn de prijzen best hoog, maar wij kozen voor een Pass Avantage, waardoor we overal onbeperkt naar binnen mochten. Voor kinderen was die pas gratis. Als je drie kinderen hebt, tikt dat toch lekker aan. 

Stardust

Tijdens onze vakantie in Arles was het overdag erg warm, te warm om iets te doen. Dus dan doe je zoals de Fransen doen en houd je een lange middagpauze in je kleine huisje met dikke muren en kleine ramen. Dan kijk je ook lekker wat Netflix. De kinderen hebben Stardust (2007)  ondekt, of zoals de jongste hem noemt, de film met de gevallen ster. 

Dit is een film naar het boek van Neil Gaiman, dat ik uiteraard ook in de kast heb staan (net als Coraline, American Gods, Norse Mythology, Good Omens en The Graveyard Book). Ik heb indertijd de film gezien, in de bios denk ik. En ik heb het boek ook gelezen. Ik weet alleen niet meer welke ik eerst heb gezien. Maakt ook niet uit. Het is een film van Matthew Vaughn en de film zit tjokvol bekende koppen. De belangrijkste rollen worden gespeeld door Charlie Cox, Claire Danes en Michelle Pfeiffer (The Age of Innocence, mother, Murder on the Orient Express). 

Spoilers

Het verhaal van de film volgt in grote lijnen het verhaal van het boek. Desondanks, je bent gewaarschuwd. 

De film begint met vertellen over de wereld waarin het verhaal zich afspeelt (met de stem van Ian McKellen, mmmm). Onze wereld, vol saaie, wetenschappelijke mensen, grenst aan de wereld van Faerie, waar magie en mythische wezens nog volop voorkomen. Op een nacht maakt een jongeman uit onze wereld, Dunstan (Barnes, Westworld) de oversteek naar de wereld van Faerie. Hij leert Una (Magowan) kennen, de slavin van een heks (Hill). Dit resulteert in een kind, Tristan. Deze wordt afgeleverd bij Dunstan. De jaren gaan voorbij en Tristan groeit op tot een vrij oppervlakkige jongeman (Cox) die een crush heeft op Victoria (Miller, High-Rise). 

Ondertussen aan de andere kant van de muur, sterft de Koning van Stormhold (O'Toole). Hij had zeven zonen, die elkaar allemaal naar het leven staan. Quartus (Rhind Tutt), Quintus (Buxton, Hot Fuzz) en Sextus (Walliams) zijn allemaal al gedood door hun broers. Zij hangen nog rond als geesten en geven commentaar op wat er in de wereld der levenden gebeurd. Primus (Flemyng), Secundus (Everett, Merlin and the Sword), Tertius (Heap) en Septimus (Strong, Shazam) leven nog en staan hun vader bij in zijn laatste momenten. 

De koning laat zijn zoons uitkijken over hun koninkrijk (waarbij Septimus nog even Secundus uit het raam duwt). Hij neemt een juweel aan een ketting en werpt dit naar buiten. Deze ketting vliegt door de lucht en raakt een ster. Beiden storten omlaag. De zoon die terugkeert met het juweel, wordt de volgende koning.  

De vallende ster wordt door meer mensen opgemerkt. In onze wereld zien Tristan en Victoria de vallende ster ook. Victoria belooft dat Tristan alles van haar mag vragen in ruil voor de ster. En Tristan gaat meteen op pad naar Faerie. De drie heksen onder leiding van Lamia (Pfeiffer) willen de ster omdat haar hart hen weer jong en mooi zal maken. De Koningszonen willen het juweel dat de ster bij zich draagt. Als deze drie groepen op weg zijn naar de ster, begint het avontuur pas echt. 

Tristan heeft een voorsprong. Toen hij 18 jaar geleden als baby naar onze wereld kwam, kreeg hij ook wat spullen mee, waaronder een kaars waarmee je snel op de plek van bestemming kan komen. Eenmaal aangekomen blijkt dat de ster geen vervormd stuk metaal is, maar een knappe jonge vrouw, Yvainne (Danes). Zij is niet blij dat zij uit de lucht geschoten is door een juweel en dat zij nu wordt gezien als een prijs voor een andere vrouw. Maar dat deert Tristan niet en hij neemt haar gevangen en mee naar zijn dorp. 

Lamia heeft met haar magie uitgevogeld waar de ster heenreist en zij zet onderweg een herberg op. Ieder gebruik van magie kost haar wel haar levenskracht en zij wordt snel weer ouder. In de herberg arriveert eerst de ster en even later Primus en Tristan. In de strijd om de ster die daarna ontstaat, weten Yvaine en Tristan met de magische kaars weer te ontsnappen, de wolken in. Maar Primus sterft onder de handen van de heks. 

In de wolken worden Tristan en Yvaine opgepikt door de Luchtpiraat Kapitein Shakespear (de Niro) en zijn manschappen. De Luchtpiraten vissen naar Bliksem, om later op de markt weer te kunnen verkopen. Dit is een tijd van rust en herstel voor Yvaine en Tristan. Maar uiteindelijk komen Tristan, Yvaine, Septimus en Lamia elkaar weer tegen op de markt. De strijd om de ster barst weer los. 

De eindstrijd vindt uiteindelijk plaats in de veste van de heksen. Hierbij komt Septimus om, maar Yvaine weet met haar stralende sterrenlicht de heksen te verslaan. 

En zo komt alles toch nog goed. En het einde wordt nog fijner wanneer blijkt dat Una een verloren dochter van de Koning van Stormhold is. Na de dood van de zeven broers is Tristan daarmee de laatste mannelijke erfgenaam en hij heeft het juweel van Stormhold ook in handen. Hij huwt zijn Yvaine en regeert nog lang en gelukkig over Stormhold. 

Conclusie

Een leuke film om te kijken, erg mooi gemaakt en frisse, leuke acteurs. Maar zoals wel vaker gebeurt, wordt het verhaal voor de film wat makkelijker en zoeter gemaakt, terwijl ik de somberheid van het boek dan wat meer kan waarderen. Zo krijgen Tristan en Yvaine in de film kinderen en keren zij op hun oude dag terug naar de hemel, als sterren. In het boek kunnen zij geen kinderen krijgen (sterren en mensen gaan niet samen) en sterft Tristan na een lang leven en blijft Yvaine voor altijd alleen achter in Stormhold. 

Desondanks, veel topacteurs die duidelijk lol hebben in hun werk en oogstrelende plaatjes. Kijk vooral. 

En vacances en France

Ondanks Corona is onze vakantie dit jaar toch nog doorgegaan! Vorig jaar waren we een beetje laat met boeken en toen hadden we weinig keus meer. Die fout wilden we dit jaar niet maken. Dus we hadden al onze vakantie geboekt voordat Corona rondwaarde in de wereld. En toen ging Frankrijk op slot! We waren al bang ons geld gewoon kwijt te zijn. Gelukkig ging Frankrijk in juni weer van het slot en konden wij begin augustus gewoon naar onze bestemming vertrekken. 

Vertrek uit Nancy

We wilden naar Arles en Beaune. In Arles zijn Sander en ik 14 jaar geleden al eens geweest (nog voor de start van dit blog, ik weet het ik, ik kan het ook nauwelijks geloven), ik was toen zwanger van ons eerste kind en dit was onze laatste kans op een kindvrij uitje. We vonden Arles toen enig en wilden dat graag ook eens met de kinderen delen. Maar van ons huis naar Arles is nogal een onderneming (meer dan 10 uur met de auto). Dus we hadden bedacht om vrijdagmiddag te vertrekken en een tussenstop te maken bij Nancy en dan door te reizen naar het zuiden. Op zoch waren dat allemaal goede plannen. Maar we hadden geen rekening gehouden met de hitte en files op de dag dat we van Nancy naar Arles zouden gaan. Na een helletocht van 11 uur, waarbij de temperatuur in de auto opliep tot 39 graden en ik en onze zoon bijna van ons stokje gingen, kwamen we dan toch veilig aan in Arles. 

Op 30 seconden van onze voordeur in Arles, 
de Arena

In Arles hadden we een piepklein huisje gehuurd in het oude centrum van Arles.  Dat betekende dat we onze voordeur konden uitstappen, naar links keken en het oude Colosseum van Arles konden zien. Allerlei andere oude Romeinse restanten lagen in het centrum ook allemaal op loopafstand. Het was heerlijk. 

Hospice

In de tweede week reisden we van Arles naar het noorden naar Beaune. Even buiten Beaune hadden we een wat groter huisje met een zwembadje gehuurd. Hier zaten we veel rustiger. We hebben een paar tripjes naar de bezienswaardigheden van Beaune gemaakt. Maar de grootste aantrekkingskracht was toch wel het zwembad bij het huisje. De kinderen en wij hebben daar wel heel veel tijd in doorgebracht. 

En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. We hebben een heerlijke vakantie achter de rug waarin we heerlijk zijn bijgekomen, lekker bruin zijn geworden en veel imposante dingen hebben gezien. 

Knightriders

Onlangs keek ik Knightriders (1981) van George A. Romero (Night of the Living Dead) en ik zag nog heel wat bekende gezichten zoals Ed Harris (A History of Violence, mother en Westworld), Tom Savini (From Dusk till Dawn). Een tijd geleden keek ik veel Arthur-films en deze film hoorde ik later van, de Arthur-verhalen gecombineerd met een soort kermis/ re-enactment groep die met motoren rijden in plaats van paarden. Het verhaal van Koning Arthur en zijn ridders en de ondergang van Camelot is natuurlijk bekend, maar deze film geeft er wel weer een frisse draai aan. 

Knightriders

Spoilers

De film opent met een blote ridder (Harris) in het water, terwijl zijn Vrouwe (Ingersoll) toekijkt. Dit blijken later Billy en Linet te zijn. Zij geven leiding aan een groep rondreizende artiesten, ambachtslui en verkopers. Zie bieden spannende stunts in ridder-uitdossing op motoren, verkopen voedsel en snuisterijen en halen zo geld binnen. Maar Billy gaat wat verder dan de meeste kermisklanten en gelooft echt oprecht in de idealen van Koning Arthur en zijn hof. Dus hij is Koning William met zijn Koningin Linet. De stuntmannen en -vrouwen op de motoren zijn vernoemd naar de ridders van de Ronde Tafel en de rest van de kermisklanten zijn lager geplaatste burgers. 

Maar het leven is niet makkelijk. De lokale ordebewakers proberen hen af te persen, de bezoekers van de kermis zijn onaangenaam. Eén man valt op als wel buitengewoon vervelend, dom en dik. Hij zoekt ruzie met iedereen en slaapt door de voorstelling heen. Maar zijn mooie dochter Julie (Tallman) valt voor ridder Alan (Lahti) en gaat er uiteindelijk met hem vandoor. 

Tijdens de stunts raakt Koning William gewond aan zijn schouder. Wanneer Merlijn (Brother Blue), de medicus, zijn wonden verzorgt, vertelt Koning William dat hij regelmatig droomt van een Zwarte Kraai, die zijn doem zal zijn. Merlijn ziet het allemaal wat luchtiger.   

Wanneer de groep aan het einde van de avond wil vertrekken, komen de corrupte agenten terug. Omdat Koning William eerder geen smeergeld wile betalen, doorzoeken de agenten nu uit wraak de caravans van de leden van de groep. Zij vinden bij Bagman (Berry) weed. Deze wordt meegenomen en Koning William staat erop dat hij ook meegenomen wordt, om te controleren of de agent zijn werk wel goed doet. Dit leidt tot veel strijd met Morgan (Savini), die vreest dat zij hierdoor te laat zullen arriveren bij hun volgende optreden, waarmee zij hun geld mislopen. Het was volgens Morgan goedkoper geweest om de agenten af te betalen. 

De groep splitst. Koning William gaat mee met Bagman, onder leiding van Linet reist de rest door naar het volgende festival en ze schakelen hun advocaat Steve (Hixon) in. Alan en Julie gaan op zoek naar de sherrif, de baas van de corrupte agenten. In de lokale gevangenis wordt Bagman inderdaad gruwelijk in elkaar geslagen, terwijl Billy alleen maar toe kan kijken. De Sherrif en de advocaat halen Koning William en Bagman uit de gevangenis. 

Uiteindelijk arriveert iedereen bij het volgende evenement, maar de problemen nemen toe. Koning William geneest niet en kan zijn taken niet uitvoeren, waardoor er meer op de schouders van zijn Koningin Linet terecht komt. Zij heeft hier steeds minder zin in en haar gevoelens voor Billy zijn niet meer wat ze geweest zijn. Sommige ridders zijn ontevreden met het karige leven dat zij leiden. Sommigen van de andere leden van de groep zijn ook ontevreden over de speciale status van de ridders, terwijl zij net zo hard werken. 

En om de mix nog wat explosiever te maken, Koning William en zijn groep worden bekender en populairder. En er komt meteen een agent, Bontempi (Ferrero, Jurassic Park) langs die de groep wil boeken voor grotere evenementen, die beter betalen. Koning William wil hier niets van weten, maar Morgan en een paar andere ridders hebben hier wel oren naar.

Dit optredenmEr gebeuren ongelukken en er breekt een gevecht uit tussen de leden van de groep en leden van het publiek. Koning William treft eindelijk een ridder met een Zwarte Kraai als embleem. Hoewel hij wint van deze vreemde ridder, verergert de strijd wel zijn verwondingen.

In de nasleep van deze desastreuze dag besluit Morgan om het aanbod van Bontempi en Judy en Sheila aan te nemen, en neemt een aantal ridders met zich mee. Alan heeft complexe gevoelens voor Linet, maar zij is de vrouw van Billy en wat moet hij dan aan met Julie, die hem ook nog steeds volgt. Ook hij vertrekt om zijn plannen te overdenken. 

Morgan komt er al vrij snel achter dat het leven van een beter betaalde kermisklant ook niet alles is. Hij heeft nu wel meer geld, maar hij wordt bruut geëxploiteerd. Bovendien is zijn nieuwe vriendinnetje ook weer de vrouw van een ander. En de ridders die met hem meegingen verliezen zich al snel in drank, vrouwen en ruzies. Misschien had de rechtlijnige Koning William het nog niet zo slecht bekeken met zijn regels. Hij keert terug naar Koning William en de rest van de groep. 

Ik schrok ook even. 

Ook Alan realiseert zich dat zijn relatie met de veel te jonge Julie geen toekomst heeft en hij zet haar weer af bij haar ouders (terwijl we inmiddels hebben geleerd dat haar lompe vader een pleger van huiselijk geweld is). Ook hij keert terug, maar voor Linet. 

Wanneer iedereen eenmaal weer samen is, wordt er formeel strijd geleverd om de kroon en leiderschap van de groep. Koning William doet daar niet aan mee. Hij heeft ingezien dat zijn rigide idealen niet meer houdbaar zijn in deze tijd en dat er flexibeler leiderschap nodig is. Bovendien geneest hij maar niet van zijn verschillende verwondingen. 

Na een lange strijd is het Morgan die iedereen verslaat en hij wordt tot koning gekroond. Hij neemt meteen zijn vriendin Angie (Forrest) tot Koningin. 

Koning William vertrekt, samen met de nog altijd niet sprekende Ridder van de Zwarte Kraai. De wonden van Billy zijn nog steeds niet genezen, maar hij gaat op een queeste om zijn fouten recht te zetten. De corrupte agent krijgt een aframmeling en hij laat al zijn spullen na aan een jonge fan. Maar zijn wond speelt meer en meer op en hij krijgt allerlei fantasieen. En dan wordt hij geraakt door een truck. 
   

Conclusie

Tjee wat een film! Knightriders is een wat obscure film van Romero, die natuurlijk vooral bekend is van horrorfilms. En dit is helemaal geen horror, hoewel er wel wat enge stukjes inzitten. Ik zal nooit meer een gebraden kip op dezelfde manier bekijken. Volgens Romero was het een van zijn belangrijkste films. Ook is dit de film waarmee Ed Harris een prominente rol kreeg en kon laten zien wat hij kon. Verder heeft Tom Savini ook een complexe rol als concurrent en uiteindelijk rechtmatig erfgenaam van Koning William en dat doet hij goed. Tot slot had ik nog nooit gehoord van Brother Blue, een professioneel verhalenverteller. Maar hij gaf perfect vorm aan de rol van Merlijn als medisch hulpverlener en spiritueel avontuur, die met zijn adviezen probeert om de groep van Koning William bijeen te houden. 

Het is een vrij lange film, maar hij heeft dan ook heel veel te zeggen. Op het eerste gezicht is het een her-vertelling van het Arthur-verhaal, waarbij William een rijk heeft opgebouwd, gebaseerd op strikte principes. Maar het rigide vasthouden aan die principes betekent dat het rijk niet mee kan bewegen met een veranderende situatie en langzaam ten onder gaat. Er is concurrentie tussen de ridders, zijn Koningin heeft oog voor een andere man en moderne tijden kloppen aan de deur. 

Ondertussen is het sub-plot rond Alan en zijn relatie met Julie en liefde voor Linet ook een hervertelling van Lancelot en zijn driehoeksverhouding met Elaine en Koningin Guinevere. Ook Lancelot begon op een van zijn omzwervingen een affaire met Elaine van Astolat, maar uiteindelijk koos hij toch voor de Koningin. Elaine stierf van verdriet. En nu Julie weer is achtergelaten bij haar gewelddadige vader en haar zwakke moeder, wacht haar een vergelijkbaar lot. 

Het is ook een verhaal over het verschil tussen een verkozen familie en de familie waarin je geboren wordt. Binnen de groep van Koning William en Koningin Linet is iedereen welkom. Zwarte mannen vervullen belangrijke posities als ridder en als medicus en spiritueel adviseur, vrouwen bekleden belangrijke posities, mensen met een andere geaardheid zijn ook welkom. Iedereen is welkom en heeft een nuttige rol. Er zijn wel conflicten binnen de groep, maar die hebben niets te maken met de discriminatie van minderheden die daarbuiten nog welig tieren.  

Contrasterend daarmee zijn de mensen, die vast blijven zitten in hun eigen, kleine sociale kring. De reguliere burgers waar de groep mee te maken heeft, zijn allemaal vervelend, corrupt, dom en lelijk. Het lijkt wel alsof iedereen in het kleinsteeds Amerika van de jaren '70 en '80 het product is van inteelt. En daarmee hebben ze de mogelijkheid verloren om te dromen van andere, grootsere dingen. Zij zien alleen het vermaak, het eten en het geweld. Maar zij zijn daarmee ook slachtoffer van geweld. 

Verder maakt de film ook veel gebruik van symboliek, waarmee het naar een hoger plan getild wordt. Wanneer Koning William gewond raakt, beginnen de problemen met zijn regering pas echt. Dit lijkt een verwijzing te zijn naar het oude gebruik dat een koning zonder gebreken moet zijn om te kunnen regeren. En het is natuurlijk ook een verwijzing naar het verhaal van de Visser - Koning. 

Dan wordt de moderne tijd en mogelijke rijkdom geïntroduceerd in de vorm van Bontempi en zijn Silver Bullet bedrijf. Een een zilveren kogel is natuurlijk bedoeld om alle magie weg te halen. En Morgan ontdekt ook dat Bontempi en de zijnen hem behalve geld niets te bieden hebben. Er is geen respect voor zijn vaardigheden en zijn medestanders vervallen bijna meteen in vechten en zuipen.  

Dan is er ook nog de Zwarte Kraai waar Koning William van droomt. Zwarte kraaien zijn voorbodes van slecht nieuws. En wanneer deze Ridder met de Zwarte Kraai ten tonele verschijnt, lijkt hij eerst goed nieuws te zijn. Koning William weet hem te verslaan en de man wil een ridder worden en onderschrijft de principes van Koning William. Maar uiteindelijk is het in aanwezigheid van deze Zwarte Kraai dat William omkomt. 

Als je de kans krijgt, moet je deze film vooral eens kijken. Het is beter dan je denkt. 

Pendragon LXXXIII - De Gouden Cirkel

We zijn weer bij elkaar gekomen en we besloten ditmaal om een oud avontuur na te spelen, The Adventure of the Circle of Gold (Uit The Tournament of Dreams). Het zou een eenvoudig avontuur moeten zijn, voor "typical knights". Maar ja, de schrijver had duidelijk niet op mijn ridders gerekend...

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Marcus Livius van Broughton 
Turquine van het Quinqueroi Forest

Zomer 542, Old Sarum

Na het huwelijk van Benno en Benna en de begrafenis van Borre hebben de ridders eigenlijk wel zin in een avontuur om de zinnen te verzetten. Sir Marcus heeft nog steeds zijn Alis niet gehuwd en hij is bang dat het er nooit van komt. Wat als Cwene Guinevere vast blijft houden aan een bruidschat voor een prinses? Dat kan Sir Marcus nooit opbrengen. maar Sir Turquine weet raad. Hij weet van een klein koninkrijk, dat zich nooit heeft aangesloten bij de Hoge Koning van Brittannië. Als Sir Marcus dat weet in te nemen, stijgt zijn status snel, al is het koninkrijk nog zo klein. 

Circle of Gold

Het gaat om de Vallei van de Gouden Cirkel, het land van Koning Farion. Zijn vader was Koning Fallagantis. Deze Fallangantis wilde zich niet aansluiten bij Hoge Koning Uther en de vrede die dit voor Brittannië zou brengen. Hij was van mening dat hij zijn land veilig kon houden. En om dat te bewijzen legde hij een grote ring van goud op een grote paal midden in zijn belangrijkste stad. Deze ligt daar nog altijd, zo veilig is zijn land. Niemand is in staat deze ring weg te nemen. 

Fallagantis viel in de strijd tegen een jonge Hoge Koning Arthur in 510. Maar de Gouden Cirkel ligt nog altijd onaangeroerd midden in het Koninkrijk van de Gouden Cirkel en Koning Farion de la Fontaine, zoon van Fallagantis de la Fontaine regeert nog altijd. 

Farion de la Fontaine, 
Koning van de 
Vallei van de Gouden Cirkel

Sir Marcus is geïntrigeerd door dit verhaal en wil graag bekijken of hij net als Sir Benno een vijand van Arthur kan verslaan en zo een rijk voor zichzelf kan krijgen. De ridders gaan op pad en Sir Turquine wijst de weg. Al snel bevinden de ridders zich op vreemde paden in onbekende wouden. 

De Bron in de Vallei van de Gouden Cirkel

De ridders zien na verloop van tijd een smalle vallei voor zich. Een kronkelend bospad brengt hen dieper en dieper de vallei in. Bij een klein vennetje met een bron, heeft zich een klein legerkampje opgeslagen. Een paar ridders en hun schildknapen hangen rond. Een paar vrouwen koken en wassen. In hun jonge jaren hebben Sir Marcus en Sir Benno ook zo de grenzen van Salisbury bewaakt voor hun heer.  

Dan worden zij benaderd door een schildknaap op een muilezel en deze vraagt hen of hun dapperste ridder wil strijden tegen de Ridder van de Bron, voor de liefde van de strijd. Dit zal een zeer formele strijd worden waarbij men met lansen te paard, met zwaarden te paard en met zwaarden te voet tegen elkaar zal strijden. De winnaar van twee wedstrijden heeft gewonnen. Sir Marcus laat zich dit geen twee keer zeggen en staat al snel tegenover de Ridder van de Bron in het strijdperk. 

Sir Dorgane, 
van de Bron

Al snel blijkt dat Sir Marcus een ervaren ridder is, waar een jonge blaag als Sir Dorgane niet tegenop kan. Eerst stoot Sir Marcus hem uit het zadel met zijn lans. En even later verslaat sir Marcus zijn tegenstander met het zwaard. 

Dorgane van de Bron is een opgewekt verliezer en nadat een schildknaap hem uit zijn uitrusting heeft geholden en zijn wonden heeft verbonden, worden de ridders uitgenodigd om de maaltijd te delen. Sir Dorgane vertelt een lang en warrig verhaal over zijn grootvader, die streed tegen zeven demonen, maar de ridders uit Salisbury hebben betere balladen gehoord en luisteren maar slecht. De troubadours die Sir Turquine altijd meeheeft, als amusement (en spionnen, de Stenen Tempel Gidsen, inmiddels moet het een soort boyband zijn met een roulerende bezetting), maken er een verbeterde versie van. 

Sir Turquine vertelt over het Hof der Liefde, waar de vrouwen de dienst uitmaken en beslissingen en adviezen geven over gelukkige relaties. De ridders uit de vallei zijn erg geïsoleerd en hebben er nog nooit van gehoord. Maar de aanwezige vrouwen in het kampje zijn erg geïnteresseerd. 

Sir Marcus vertelt over zijn passie voor Vrouwe Alis en hoe dat hem bij alles wat hij doet inspireert en tot een betere ridder maakt. Ook dit valt in goede aarde bij de vrouwen, maar de mannen zijn maar een beetje verbaasd. 

Nu Sir Marcus Sir Dorgane van de Bron verslagen heeft, trekken de ridders verder de vallei in. Plots horen zij langs de kant van de weg gekerm. Zij bemerken duidelijk dat het niet de stem van een mens is, maar zij vinden een kleine goblin, gevangen in een soort val. Zij bevrijden het wezentje en uit dankbaarheid geeft hij hen advies over de te volgen weg. Wanneer de ridders zijn advies opvolgen, komen zij al snel uit bij de Boomgaard met de Schandelijke Schilden. In de bomen hangen allemaal wapenschilden van ridders.

Boomgaard van de Schandelijke Schilden 

Al snel komt er ook hier een schildknaap naar hen toegereden, die hen uitnodigt voor een duel tegen een zoon van Koning Farion de la Fontaine. Wanneer zij winnen, mogen zij doorrijden en anders stopt hun reis hier. Sir Marcus neemt deze uitdaging aan en staat al snel tegenover Prins de la Fontaine in het strijdperk. Maar deze ridder is duidelijk een stukje beter en al snel wordt Sir Marcus verslagen.

Prins de la Fontaine

Dan probeert Sir Benno het ook. Hij weet deze jonge ridder wel te verslaan, maar hij ziet dat de ridder opvallende gouden sporen draagt. Dat is natuurlijk wel een heel vreemd metaal om te gebruiken voor een strijd als deze. En hij was ook buitengewoon goed met de lans. Zouden de ridders in dienst van Koning Farion misschien magische krachten hebben, om hun rijk beter te kunnen verdedigen? 

In ieder geval zijn de avonturen voor Sir Marcus in dit vreemde land nu voorbij. Hij moet zijn schild achterlaten, dat tussen de andere schilden in de boomgaard komt te hangen. Wanneer hij eenmaal een betere ridder is, mag hij nog eens terugkeren en proberen verder te komen in het land.

Hot Fuzz

Onlangs keek ik Hot Fu

zz (2007) van Edgar Wright (Baby Driver) met de oudste kinderen. Eerst met mijn dochter en later toen Sander was kamperen, nog eens met mijn zoon. Iedere bekende kop uit de Britse filmwereld komt even voorbij. We hebben natuurlijk Simon Pegg en Nick Frost in de hoofdrollen. Maar we zien ook nog Timothy Dalton (Flash Gordon), Olivia Colman (Murder on the Orient Express, The Night Manager) en nog veel meer. 

Stoere mannen, explosies!

Sander en ik keken deze film voor het eerst vlak voordat we voor het eerst met onze zoon op vakantie zouden gaan. Heel erg lang geleden. 

Spoilers

Het verhaal zit redelijk ingenieus in elkaar dus spoilers zijn zeker op hun plek. Het verhaal opent met een geschiedenis van Nicholas Angel (Pegg) bij de Metropolitan Police van Londen. Hij is fantastisch. Hij kan alles, doet alles, volgt alle cursussen en is zowel fysiek als mentaal een van de beste agenten. Daar steken zijn collega's (Freeman (Sherlock, The Black Panther), Coogan en Nighy) maar bleekjes bij af en ze hebben er genoeg van. Ze geven hem een promotie naar een rustig, saai dorpje in Gloustershire, waar echt nooit iets gebeurt. 

Eenmaal aangekomen in Sandford maakt Nicholas al snel kennis met zijn collega's en met de dorpelingen. Hij moet samenwerken met PC Danny Butterman (Frost). En er is echt niets te doen. De ergste ciminele feiten zijn jongeren die alcohol drinken en winkeldiefstallen plegen. Maar toch, er zijn dingen niet helemaal pluis. De lokale buurtwacht heeft wel heel veel macht en het hoofd van de politie Inspecteur Frank Butterman (Broadbent (Erik the Viking) zorgt ervoor dat Nicholas het ene vervelende klusje na het andere krijgt. En de uitbater van de lokale supermarkt, Simon Skinner (Dalton) is ronduit eng.  

En dan beginnen de moorden. Eerst worden Martin Blower (Threlfall) en Eve Draper (Punch) vermoord. Het lijkt erop dat ze een verkeersongeluk hebben gehad waarbij zij zijn onthoofd door een verkeersbord. Maar de kijker weet dat zij na afloop van een toneelstuk zijn vermoord. Later sterft ook George Merchant (Cook), als gevolg van een gasexplosie in zijn huis. Het lijkt erop dat hij met zijn dronken hoofd eten wilde maken en in slaap is gevallen. Maar de kijker weet dat het opzet was. 

Nicholas kan niet geloven dat dit allemaal ongelukken zijn. Hij denkt dat er opzet in het spel is. Hij probeert zijn collegas (Colman, Spall (zoon van Timothy), Considine (MacBeth) en Johnson) mee te krijgen. Maar zij geloven hem niet, er gebeurt nooit iets in Sandford. Alleen Danny Butterman wil hem wel geloven, maar heeft het er ook moeilijk mee. Dan vindt ook de lokale journalist Tim Messenger (Buxton) de dood. Nicholas staat erop dat een nu eens een gedegen onderzoek wordt gedaan, waardoor hij geen vrienden maakt bij zijn collega's. Dan sterft ook Leslie Tiller (Reid), een bloemiste die haar grond wilde verkopen.

Nicholas doet dan maar in zijn eentje onderzoek en ontdekt dat er een verband is tussen de dood van notaris Blower, ambtenaar Draper, vastgoedmagnaar Merchant, onderzoeker Messenger en verkoopster Tiller (Reid). Er zou grondgebied ontwikkeld worden in Sandford en niet iedereen ziet daar natuurlijk op te wachten. Maar dan krijgt hij een aanwijzing voor een veel sinisterdere samenzwering. Het gaat alleen maar om de titel van "Dorp van het Jaar". Iedereen die afbreuk doet aan de kansen op die titel wordt uit de weg geruimd. En dat maakt het eigenlijk nog veel erger. Moorden voor veel geld is nog te begrijpen, maar dit! 

Met wat hulp van zijn vriend Danny Butterman weet Nicholas te vluchten. Maar onderweg terug naar Londen realiseert hij zich dat hij zijn maat niet kan achterlaten in Sandford. Bovendien zijn er weten overtreden, en daar hoort hij, binnen de kaders van de wet, tegen op te treden. Nicholas keert terug, stelt orde op zaken, zijn vriend Butterman krijgt de kans om ook eens te schieten en ze weten de rest van het politiekorps te overtuigen van hun gelijk. 

Concusie

Deze film is briljant en hilarisch en dat is nog niet makkelijk! Elke scene in deze film doet er toe. In de eerste helft (2/3 eigenlijk) worden alle grappen en situaties opgezet en de tweede helft van de film is een grote pay-off. En dat gaat ver en subtiel. Zo is Danny Butterman geobsedeerd met politiefilms en de onwaarschijnlijke heldendaden die daarin voorkomen. En in de tweede helft van de film kan hij alle heldendaden zelf uitvoeren. Maar ook zie je hem lezen in het handboek voor de politie, zodat hij de juiste terminologie gebruikt, wat Nicholas erg belangrijk vindt. 

En de acteurs in de bijrollen zijn ook fantastisch, van de doodenge Timothy Dalton tot Doris, die overal foute grappen over maakt. 

Verder is de film ook hilarisch eng. De moorden komen lekker expliciet in beeld en worden afgewisseld met scenes elders in het dorp, die zo ook nog commentaar op de moord geven. Wat het allemaal nog grappiger maakt. 

Kijk deze film vooral. Hij werkt als comedy, hij werkt als romantische film (je maakt mij niet wijs dat Nicholas en Danny geen stel zijn op het einde van de film), hij werkt als horror film, hij werkt als buddy-cop film. En hij werkt ook nog eens als parodie van al die genres. 

Oogsten

Was ik net een beetje bekomen van de enorme bessenoogst van dit jaar, beginnen (na een valse start) nu mijn courgettes een enorme oogst te produceren. Ik heb eerder al een keer soufflé gemaakt, maar ik heb nu nog veel meer courgettes om op te eten. 

Ze zijn echt heel groot.

Om het allemaal een beetje weg te werken, heb ik er maar weer een paar in een soufflé verwerkt en eentje weggegeven aan een vriend. De rest gaat de vriezer in. Maar eerst maak ik ze gaar in de pan of in de oven, met wat knoflook. Dan worden ze gepureerd en gaan ze de vriezer in. En dan haal ik ze er weer uit wanneer ik pasta met courgette saus wil maken (met veel kaas en champignons), of wanneer ik courgette soep wil maken (met melk en een uitje), of een broodje wil maken met olijven en kaas uit de oven. genoeg lekkers mee te maken dus. 

Het seizoen moet nog echt beginnen...

From Dusk 'Till Dawn

Onlangs keek ik From Dusk 'Till Dawn (1996) geregisseerd door Robert Rodriguez (Machete Kills) en geschreven door Quentin Tarantino (Django Unchained, Pulp Fiction). In de belangrijkste hoofdrollen zien we George Clooney, Quentin Tarantino, Harvey Keitel (Pulp Fiction) en Juliette Lewis. In allerlei bijrollen zagen we Selma Hayek, Cheech Marin, en Tom Savini.  

Clooney is nog wel heel jong.

Sander was laatst met de meiden uit kamperen en ik heb van de mogelijkheid gebruik gemaakt om met onze zoon weer eens wat films te kijken. Hij ontwikkelt inmiddels best een goede filmsmaak (tot mijn verbazing, ik vond op zijn leeftijd Indiana Jones and the Last Crusade ernstig high brow). Ik kan me nog herinneren dat ik deze film een keer keek met mijn huisgenoten toen ik een tijdje in Manchester woonde (in 1999). Ze vonden me toen maar raar. 

Spoilers

Het verhaal kent een grote plot twist. De meeste mensen kennen hem al, maar mijn zoon wist van niks en ik moet zeggen dat het erg leuk was om zijn reactie te zien op de twist. Er staat nu een nieuwe generatie filmkijkers op mensen, verknal het niet!

De film opent met een sheriff (Parks), die een boodschapje komt doen in een slijterij/ tankstation. Hij vertelt de eigenaar (Hawkes) over een crimineel, die met hulp is ontsnapt uit de gevangenis en waarschijnlijk naar Mexico zal vluchten en dus door deze streek zal komen. Prompt wordt de sheriff doodgeschoten en blijkt dat de criminelen Seth (Clooney) en Richard Gecko (Tarantino) ietsje sneller reisden dan gedacht. De eigenaar heeft niets meer te verliezen en verdedigt zijn zaak, maar moet het afleggen tegen de geharde criminelen. Uiteindelijk ontploft het gehele tankstation. 

Seth en Richard vluchten verder naar een motel met een andere gijzelaar. Maar helaas, Richard is echt heel erg gek en vermoordt ook de gijzelaar. Om toch ongezien de grens met Mexico over te kunnen steken, nemen ze de familie Fuller, vader Jacob (Keitel), dochter Kate (Lewis) en zoon Scott (Liu) in gijzeling. 

Met deze mensen weten Seth en Richard behouden de grens met Mexico over te steken. Uiteindelijk eindigen ze allemaal bij de Bar en Stripclub Titty Twister (ik word een beetje naar bij het idee). Daar wacht iedereen op de komst van ene Carlos, die Seth en Richard naar El Rey kan brengen, waar de criminelen veilig zijn. De Fuller familie kan daarna ook weer huns weegs gaan. 

De andere, kleurrijke uitbaters (Trejo) en klanten (Savini en Williamson) van de Titty Twister krijgen ook nog even wat aandacht. En dan is het tijd voor het hoogtepunt van de avond. Een dans door Santanico Pandemonium (Hayek), die alle mannen het hoofd op hol brengt. 

Maar dan blijkt dat de portier (Marin) het niet kon waarderen om in elkaar geslagen te worden door Seth en Richard en zij veranderen prompt in vampiers en vallen Richard aan. (Dit is de plot twist en mijn zoon begreep niet waar hij naar zat te kijken). De Gecko's, de Fullers, Frost (Williamson) en Sex Machine verdedigen zich zo goed als ze kunnen tegen de vampiers, die werkelijk overal zijn. De bediening, de beveiliging, de band, de strippers en Santanico zijn allemaal vampiers en ze zijn uit op bloed!

Uiteindelijk verschansen Seth en de Fullers zich in een voorraadkamer, waar zij zich met behulp van de spullen van de eerdere slachtoffers, weten te verdedigen tegen de steeds monsterlijker vampiers. Uiteindelijk blijven alleen Seth en Kate over en de situatie ziet er grimmig uit. Maar dan komt toch te zon op en arriveert eindelijk Carlos (weer Marin). 

Conclusie

Ik vond en vind de film hilarisch en kan enorm lachen om de plot-twist. Je denkt dat je naar een vrij standaard, gewelddadige road-movie zit te kijken. En eigenlijk net als de bad guys gewonnen hebben (Jacob Fuller legt het zelfs uit aan Seth) en de film zou moeten eindigen, start er een tweede film. Die wat hilarische ontspanning geeft. De vampiers zijn allemaal lelijk en gemeen, maar kunnen we redelijk eenvoudig afgemaakt worden. 

Wanneer Sex Machine wordt gebeten en langzaam verandert in een vampier, probeert hij eerst nog zijn puntige tandjes verborgen te houden. En Kate moet haar eerste vampier doden, maar durft eigenlijk niet zo goed. Dat geeft toch wel wat ontspanning na het beklemmende eerste deel, waarbij de waanzin van Richard Gecko erg beklemmend was. 

Maar de film is geen goede film en erg onevenwichtig. Kijk hem voor de nostalgische waarde en de algehele hilariteit. maar verwacht er niet te veel van.